trouw, El Tigre

Dag allemaal,

Hier een vervolg van mijn reisavontuur van afgelopen maand.
Donderdagmorgen ben ik vroeg opgestaan om naar school te gaan. Er zou een school uit Olanchito komen om te volleyballen. Voor de meisjes was de match van groot belang want ze moesten winnen om naar het landelijke kampioenschap te gaan. De jongensploeg zou ook komen, om vriendschappelijk te spelen. En ik mocht meedoen met de jongensploeg.
Dus ik met zo een lelijk rood cocacola T-shirt, met een gigantisch gat aan de mouw op de bank. Uiteindelijk heb ik niet zoveel mogen spelen want de mannenploeg was te laat, en de meisjes moesten om 10.30 beginnen.
Toen de meisjes moesten spelen, heb ik het wedstrijdblad in gevuld. Ik wilde het officiële blad invullen, dat lijkt goed op dat wat mijn papa voor onze matchen invult. Maar ze verkozen een blad waar ik niet veel van verstond, maar zogezegd was dat een blad typisch voor de schoolcompetitie in Honduras ofzo.
Uiteindelijk ben ik er wel in geslaagd alles goed in te vullen, al was ik tegen het einde van de match behoorlijk verbrand! mja het volleybalveld ligt dus in open lucht, en rond 12 uur is er echt geen schaduw als je niet onder een boom zit. Benen en armen moesten er - ondanks dat ik ze een beetje laat had ingesmeerd - aan geloven.
In de namiddag heb ik niets speciaals meer gedaan.

De vrijdagmorgen was er een festival in het centrum. Een soort inzamelactie van al de scholen in Tocoa om zo voedsel te kunnen aankopen voor de armere leerlingen (als ik het allemaal goed heb verstaan). Uit de verschillende scholen kwamen dan ook wat kinderen optreden: een lied zingen, een dansje doen, en uit mijn mama's school kwam natuurlijk de volksdansgroep. Eigenlijk was het allemaal niet zo speciaal, maar ik vind het wel een goed initiatief. Het was ook veel te warm om te staan kijken, iedereen had wat schaduw opgezocht en voor het podium was geen kat te zien...
Vrijdagavond zijn we nog naar mijn oma (papa) geweest omdat er een herdenkingsviering was voor haar man, die nu 6 jaar (als ik het niet mis heb) overleden is. We waren wat laat, dus de herdenkingsmis was al bezig. Ik heb dan maar wat buiten gepraat met enkele neven die duidelijk ook niet zoveel zin hadden in het hele gebeuren.

Zaterdag heeft het de hele dag ontzettend hard geregend, echt niet normaal. De hele tuin leek wel een zwembad, de straten waren veranderd in rivieren. 

En ik had vanavond een trouw... Als het maar zou doorgaan, want de elektriciteit begaf het ook zo af en toe. En wees maar zeker dat er niet veel mensen hun huis verlaten 's avonds als het zo regent en er geen licht in de straten is.
Gelukkig is het gestopt met regenen zo rond 4 uur. Net genoeg tijd om het ergste overstromingen op te lossen.
Mijn broertje en papa waren ondertussen naar San Pedro afgereisd om naar het voetbal te gaan zien. Eigenlijk wilde ik heel graag mee, maar ik moest naar die trouw...
Uiteindelijk is de trouw nog goed meegevallen, het was een mooie viering. Niet te langdradig, niet met veel ingewikkelde woorden. Alleen snap ik toch niet alles wat ze in Honduras doen. Hier heb je de ringen en dat is het dan. Daar heb je nog een touw waarmee je met elkaar wordt verbonden, een soort van munten had je ook nog, maar daar snapte ik de bedoeling echt niet van. En alles werd in de tuin gedaan. Het was wel allemaal mooi versierd, en ze hadden voorzorgsmaatregelen tegen de regen genomen.

De hele tuin was overspannen met plastiek zeilen. Na de viering was er nog eten, maar ik had al avondgegeten. Het is te zeggen, ik, mijn mama en mijn broertje waren naar de Mall geweest waar we een koffie en donuts hadden gegeten. Ik zat dus al behoorlijk vol; het enige wat ik dan nog heb gegeten waren de groentjes. Het was een mooie trouw, en mijn beste Hondurese trouw tot op heden, maar ik blijf belgische toch verkiezen boven die in Honduras.

Zondag kregen we te horen van mijn gastpapa dat hij in het meest luxueuze hotel in San Pedro had geslapen, dat ze in de VIPzone van het voetbal naar de match hebben gezien, en dat ze in een auto van het meest nieuwe model door de stad hebben gereden. Mijn gastpapa was zijn superrijke neven tegengekomen, en die hadden eens getrakteerd... (ik wil ook wel eens neven of vrienden hebben die zich al dit hemels kunnen veroorloven.)
Maar mijn mama, broertje en ik gingen echt niet de hele zondag zitten wachten om dan al de mooie verhaaltjes te moeten aanhoren. We zijn dus zelf ook weggeweest. Maar eerst moest mijn mama nog iets halen voor haar papa. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om met Elias eens naar het kerkhof te gaan. Aangezien zijn mama een jaar geleden is overleden wilde ik eens weten waar ze precies begraven lag. Maar ik heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens bij het familiegraf langs te lopen, Nog steeds 4 graven - 3 volwassen en dat van de baby - maar nu waren ze allemaal mooi bedekt met tegeltjes. Het was wel zeer moeilijk om je soms voort te bewegen tussen al het onkruid. En met dat het de dag ervoor zo had geregend en de zon nu straald, was het net alsof je in een sauna rondliep. Nadat we terug bij Elias thuis waren, heb ik voorgesteld dat hij met ons mee zou gaan naar El Tigre - een natuurgebied, waar een visvijver aanwezig is en een waterval. Hij wilde mee, en nadat hij het geregeld kreeg dat zijn dochtertje niet alleen achterbleef, is hij dan ook meegekomen naar mijn huis. Van daaruit zijn we dan met zijn vieren naar el tigre vertrokken. Het is echt niet zover buiten Tocoa, zo in de bergen, eigenlijk echt wel mooi. Helemaal niet gedacht dat er zoiets in Tocoa bestond (hihi) maar het was dus wel in orde. Ik ben dan met mijn broertje en Elias helemaal naar boven (alé tot waar het pad loopt) gelopen, om de waterval te bezichtigen. Eigenlijk een geluk dat het gisteren had geregend, want nu stroomde het water in grote hoeveelheden naar beneden. Dan zijn ik en Elias, want mijn broertje wilde niet meer wandelen, nog naar een uitkijkpunt geweest. Echt wonderlijk om zo te kunnen kijken over al de palmbomen tot aan de bergen waarachter de zee dan ligt (maar je net niet meer kunt zien).
We hebben er dan vis gegeten, het enige wat verplicht is daar (de inkom is gratis, maar je mag er niet je eigen eten meebrengen). En ik moet zeggen dat het lekkere vis was, met tajadas (gebakken bananen :p ) en groentjes die ik niet lekker vond (omdat ze in de azijn waren bewaard)
Dan nog eventjes gevist, alé mijn broertje en Elias, een klein tochtje met de roeiboot op de vijver, en dan was het alweer tijd om terug te keren naar huis. En eigenlijk hebben we het allemaal goed getimet want eens thuis begon het weer te regenen...
's avonds zou er nog een afscheidsfeestje voor Jose Mario zijn, want hij vertrok de volgende morgen terug naar Progresso. Maar uiteindelijk was de elektriciteit uitgevallen, en had de familie meer zin om de huwelijkscadeaus van het net getrouwde koppel uit te pakken. Dus  er is niet echt gefeest...

Zo tot hier vul ik aan vandaag... Er ontbreekt nu nog een klein stukje, over mijn afscheid in Tocoa en de dagen die ik in Tegus heb doorgebracht, maar die zullen dus voor de volgende keer zijn.

Eline

 

 

Progreso, avondmaal

hola hola,

Hier ben ik dan eindelijk met mijn blogberichtje (beter laat dan nooit).
Ik ben de zondag nadat ik terugkwam van Tela meegeweest met mijn familie naar een soort van familiedag georganiseerd door de kerk. Het was behoorlijk afgelegen, er was een zwembad voor de kleinsten, en de ouderen speelden voetbal. Voor de rest had iedereen voldoende eten meegenomen (wat had je gedacht). Ik vond er niet veel speciaals aan, en was misschien beter gewoon thuis gebleven om wat uit te rusten. Maar goed, aan de andere kant hebben we weer eens iets nieuws gezien van Honduras.

's Avonds (eiglijk al vanaf 4 uur) was er een feest georganiseerd door de volksdansgroep omdat Jose Mario, die momenteel in Progreso woont en werkt, terugkwam om zijn familie te bezoeken en de trouw van zijn nicht bij te wonen. Ik had er echt naar uitgekeken om mijn maatje terug te zien. Maar toen ik toe kwam (rond 5 uur, kwestie van het op zijn Hondurees te doen) was iedereen filmpjes aan het kijken die Jose Mario had meegenomen. Het ene filmpje ging over mijnwerkers, en dan weer een videoclip van liedje waar een mooie tekst bijzat. Ik veronderstel dat het filmpjes zijn die hij ze gebruikten in Progreso in de kerk waar hij werkt. Toe ze eindelijk zich gingen verplaatsen dacht ik dat er dan een feestje ging volgen, maar neen, nog meer filmpjes... dit keer over het volksdansen, enkele van hun presentaties, gevolgd door een slideshow van foto's. Wel mooi, maar het duurde net iets te lang naar mijn mening.
Na de filmpjes werd er dan nog een minifeestje gehouden, maar het heeft echt niet lang geduurd want iedereen was moe en moest werken de volgende dag.

Maandag was er zowel 's morgens als 's middags volleybaltraining, en ik was aanwezig ondanks het vroege uur. Ook dinsdag volgde ik hetzelfde plan. Buiten het volleyballen is er niet veel benoemingswaardig te vertellen over maandag.
Dinsdag daarentegen ben ik na de volleybaltraining nog naar het volksdansen geweest, maar van volksdansen is niet veel in huis gekomen, ze waren een video aan het bekijken om een nieuwe dans te leren, en het voetenwerk lukte niet echt. Daarenboven kwam er iemand meldden dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was van een van de leden die op die dag jarig was. Iedereen moest er dus heen! Ik ben er ook heen geweest, eventjes maar, want de volgende morgen moest ik om 3.30 de bus pakken omdat de volleybalploeg (mannen) om naar Progresso moest om daar een match te spelen.

Ik en nog een ander meisje (Riccy) van de volleybalploeg hadden dus de bus genomen naar Progreso omdat er niet voldoende plaats was in het minibusje voor de spelers en de supporters. Maar we hebben de rit niet moeten betalen, aléja, een van de "diputados" (verkozenen) heeft gesponserd. Alsof er niets anders te betalen valt met overheidsgeld, maar aan de andere kant is het misschien beter dat ze het in schoolsport investeren dan in een of ander louche zaak.
Nu los van deze meevaller moest er dus ook gevolleybald worden. Ik en Riccy waren vroeger dan het busje ter plaatse en hebben dan maar de stad zien tot leven komen (het was rond 7.00 dat we daar aankwamen) en hebben wat in het park gezeten; wachtend op de rest.
Nadat ook zei waren toegekomen, hebben ook zij nog een hele fotoshoot in het park genomen, waarna we met zijn allen naar het college waar de volleybalmatch zou doorgaan gingen. Het was natuurlijk een privéschool die al redelijk ver van de stadskern afgelegen was. Het was een gigantische school, volgens mij goed te vergelijken met mijn school kwa oppervlakte en aantal leerlingen. Het uniform was wel veel leuker want de meisjes droegen een broek! Nu bon, ik ben de fase van uniformdragen toch al voorbij dus voor mij maakte het niet meer veel uit. De school had een atletiekpiste, en de volleybalzaal of de sportzaal was eigenlijk ook het auditorium waar de belangrijkste mededelingen en bijeenkomsten plaatsvonden. Het was er superwarm binnen, maar best dat er enkele ventillatoren waren, of ik had het er nog geen 10 minuten in uitgehouden.
De volleybalmatch zelf was niet zo goed, het niveau ligt toch niet zo hoog hoor hier. Er werden veel fouten gemaakt aan beide kanten, maar af en toe een mooie aanval zat er wel in. Uiteindelijk was de eindstand 3-1, ik weet niet of het een terechte uitstand is, want ze waren zeker niet beter. Wij maakten gewoon teveel fouten op de belangrijke momenten.

Nadat we hadden gevolleybald zijn we naar de Mall geweest. Jawade dade, een gigantisch complex van een verdieping. Het is moeilijk te geloven dat je nog in Honduras zit als je daar binnenstapt. Het is er veel mooier dan de Mall in Ceiba, ookal heeft die 2 verdiepingen.
Eigenlijk hebben we er niet zoveel in rondgelopen, want de bedoeling was om er te eten. De meesten wilden pizza van de pizzahut, maar aangezien ik al 2 keer pizza in 2 weken had gegeten heb ik daarvoor gepast, en heb ik het gezond gehouden door een belegd broodje te eten.

Aangezien er enkele mensen niet waren meegekomen, bleek er genoeg ruimte te zijn om met zijn allen terug te keren in het busje. Een beetje krap dat wel, maar zo hebben we dus wel heel wat geld uitgespaard!
Tegen rond 5 uur waren we dan eindelijk uit ons lijden (ongemakkelijk zitten en barstende hoofdpijn van de airco en al het gebabbel) verlost en kwamen we aan in Tocoa.

Toen ik thuiskwam heb ik me gedouched en omgekleed want ik had de familie uitgenodigd om te gaan eten op restaurant. En zo zijn we dus met zijn allen gaan eten in een van de beste restaurants van Tocoa. Het was echt lekker, maar veel te veel. Na het eten zijn we nog naar het voetbalveldje tegenover het park geweest. Dat is het nieuwe 'hot item' van Tocoa, net als de paintball net buiten de stad. Allebei in het bezit van de familie Turcios (neven van mijn papa). Een nieuwe poging om een paar deftige familiefoto's te nemen is hier in ieder geval tot een beter eind gebracht, en net toen we wilden vertrekken kwam er een topvoetballer kijken. Sinds dit jaar speelt Tocoa in de eerste liga van Honduras, en ze hebben een veteraan weten te strikken die op het veld in Zuid-Afrika heeft gestaan. Mijn mama heeft gevraagd of we enkele foto's met hem konden nemen en het mocht. Nu blijkbaar heet die voetballer ook Turcios, dus hoogstwaarschijnlijk is het wel ergens familie, maar zeker niet in de eerste 3 lijnen.

 

Zo tot hier mijn update, ik weet het, er ontbreekt nog veel, maar het komt...
Eline 

mi viaje a Tela y Lancetilla (en español)

Hola hola,


acá voy escribir un viaje corto en español sobre mi viaje a Lancetilla y Tela de la semana pasada.


Fui con un amigo el jueves por la mañana. A las 6.30 salí el bus a dirección de San Pedro. Hasta Ceiba todo fue bien, pero en una posta de la policía donde revisaban todas las maletas (menos lo mia porque creo que me veo muy inocente).
Y en las maletas a bajo encontraban algo que no era justo... al inicio no sabia mucho porque yo me quede en el bus y no fui a ver lo que estaban haciendo. Pero después me dijeron que alguien andaba con drogas en el bus...
Y lo peor es que el dueño de la maleta donde encontraban la marihuana se fue. Me explicaban que el pido permiso para ir al baño y que no regresaba de allí... que en un momento que la policía estaba ocupado con revisar las maletas se fue por las piñales... No me pregunta como es posible que se puede ir de allá pero así fue. Y por eso perdimos mucho tiempo para llegar en Lancetilla. Normalmente llegábamos a las 10 allá pero perdimos 4 horas con todo lo que quería hacer la policía allá y con esperar al otro bus.


Cuando llegamos fuimos a buscar agua, pero teníamos que caminar mucho antes de encontrarlo... Pero el clima allí esta mas fresco, así que caminar es mas fácil.


El día siguiente fuimos por el parque, y a nadar al río. Era poco frío, pero así estaba bien. Por la tarde fuimos a Tela, a buscar un hotel allá. Teníamos un plan: el entro primero en los hoteles para preguntar si hay habitaciones libres y cuanto cuesta. Y después fui yo a ver si la habitación estaba bien. El primer hotel estaba lleno, el segundo hotel se huele húmedo y no me gustaba. y el tercero estaba bien por pocos días (porque es poco pequeño).


Lo pasamos bien y era muy poco tiempo la verdad... fuimos a la playa y al centro de Tela. El sábado queríamos ir a Punta Sal, pero como teníamos que regresar este día no era posible irnos :(
Así pasamos mas tiempo en la playa y regresemos en la tarde ... Y esta vez sin problemas ;)

Tela - Lancetilla en DRUGS

Hela,

hier snel het vervolg...
donderdagochtend zijn we (ik en Elias) vroeg vertrokken uit Tocoa, om 6.30 vertrok de bus, zodat we tegen rond 10 uur in Lancetilla zouden aankomen.

Alles verliep vlot tot in Ceiba...

Overal waar je een stad in of uit wilt rijden zijn er politieposten, een beetje als douane tussen elke stad. En toen we Ceiba wilden verlaten werd de bus tegengehouden door de politie. Vreemd, want het is de eerste keer dat een bus waar ik op zit wordt gecontroleerd. Nuja, al de mannen moesten dus uitstappen, vraag me niet waarom vrouwen en kinderen mogen blijven zitten. Maar blijkbaar is dat wel de gewoonte. Er kwamen een paar agentes naar boven in de bus en controleerden al de handbagage. Ik zat achteraan de bus en mijn rugzak was de laatste, en toen ze vroegen of het mijn rugzak was antwoordde ik "ja, moet ik helpen." En vraag me niet waarom maar ik moet er zeer onschuldig uitzien want ik mocht de rugzak laten voor wat ze was. De enige rugzak die ze niet controleerden dus. En het is een dubbel gevoel: mij controleren ze nergens niet nooit, oké ik ben onschuldig enzo, en het is fijn dat ze me vertrouwen, maar aan de andere kant voel ik me soms alsof ze me anders behandelen als de Hondurezen...
Verder was er politie die de grote tassen beneden controleerden, en dat bleef maar duren... Tot me duidelijk werd dat ze IETS hadden gevonden in een van de koffers.
Bleek dus dat ze DRUGS hadden gevonden... meer bepaald marihuana

Dus werd de bus nog eens ondersteboven gehaald... en al de tassen nog eens gecontroleerd. Ik was de hele tijd in de bus gebleven, maar nu had ik het toch echt gehad, dus ben ik ook uitgestapt. Daar kreeg ik dus te horen wat ze hadden gevonden, maar ook dat de persoon die op was gestapt met deze zak - want de meeste drugs waren in een vuilniszak gevonden - verdwenen was. Dit ging me petje toch te boven... blijkbaar had deze persoon toestemming gevraagd om naar het toilet te gaan en heeft de politie hem toestemming gegeven. Maar op een moment dat de politie terug bezig was met het controleren van de zakken is hij richting ananasplantage gelopen. Deze liep vlak achter  de controlepost van de politie. Ik snap vooral niet dat de politie toestemming heeft gegeven en al helemaal niet dat ze hem alleen lieten gaan. Omdat vanaf het begin wel duidelijk was dat ze naar iets op zoek waren.

Ze hebben die persoon uiteindelijk niet meer teruggevonden. Waarschijnlijk is hij wat verder in een auto met laadbak gekropen en zo verdwenen...
Maar wij zaten daar wel mooi, te wachten tot we verder konden. Ze hebben alle gegevens van al de mannen genoteerd, met identiteitskaart etc, en de drugs werden door al de politie bestudeerd, zonder handschoenen :s (nog zoiets dat ik dus helemaal niet begrijp). En dan nog wachten op een volgende bus die ons kwam oppikken, want de bus moest naar het politiebureau...

Na 4 uur konden we EINDELIJK verder... De rest van de busrit is wel vlot verlopen, al zat de bus nu wel behoorlijk vol, en was er enkel nog plaats helemaal vooraan de bus. En geloof me daar wil je dus echt niet zitten, zelfs niet als je wagenziek bent, want de rijstijl van de Hondurezen bevalt me echt niet. Hoe en wanneer auto's elkaar inhalen bevalt me echt niet. En het is wel moeilijk om niet voor je uit te kijken...

Uiteindelijk iets na 2 uur in Lancetilla aangekomen. En dan gevraagd of er daar nog kamers vrij waren... Gelukkig was er nog 1 kamer vrij, en voor een beter prijs dan de hotels in Tela :)

De donderdag hebben we eventjes door het park gewandeld, maar de busrit had ons redelijk vermoeid. Dus we zijn vrij vroeg in ons bedje gekropen, om de volgende dag op tijd op te staan zodat we de planten en bomen goed konden bekijken. Er was een klein probleempje: er was geen water op de kamer op de momenten dat er gedouchet moest worden... Dus hebben we tot aan de rivier gewandeld... Het water was behoorlijk koud, maar nog aanvaardbaar.
In de namiddag hadden we de tuin doorwandeld en zijn we richting Tela getrokken.

Eerst op zoek naar een goedkoop hotel. Omdat ze aan de toeristen veel te veel vragen voor de kamers ging Elias telkens alleen naar binnen om te vragen of er nog kamers vrij waren en voor welke prijs.
Het eerste hotel was volzet, het tweede hotel beviel me niet want het rook er naar vocht en ik wilde niet ziek worden. Het derde hotel lag vlak aan de zee, de prijs viel en de kamers waren verzorgd. Voor een of twee nachten was het wel in orde. Als je langer wilt blijven zijn iets grotere kamers misschien wel nodig, maar voor nu was het goed genoeg.

In de namiddag zijn we dan een beetje het centrum gaan verkennen en hebben we gezwommen in de zee. Het verschil met Trujillo bijvoorbeeld is dat er hier meer golven zijn en de zee iets wilder is in Tela.

Zaterdag wilden we naar Punta Sal gaan, maar Elias moest dezelfde dag ook nog terug naar Tocoa. En de boot keerde pas om 3 uur terug en dat was een beetje laat. Punta Sal zal dus voor een volgende keer zijn...

Dan maar wat wandelen en lopen op het strand. En foto's nemen natuurlijk... Op de middag zijn we dan teruggekeerd naar Tocoa en tegen 16.30 ben ik thuis aangekomen.

Jammer dat het zo snel is voorbijgegaan en dat ik Punta Sal heb gemist, maar voor de rest was het echt super. Ik weet nog niet of ik nog veel zal reizen, waarschijnlijk niet want iedereen is hier een beetje druk.

Puerto Cortes is uiteindelijk niet doorgegaan omdat het meisje die daar woont niet kon (haar papa werd geopereerd). Maar waarschijnlijk dus naar Progresso woensdag, alé dat hoop ik toch...

Tot de volgende, Eline

Trujillo

Hela, hier ben ik met een korte samenvatting van mijn vakantie hier.

Eerst en vooral wil ik melden dat ik terug woon bij mijn gastfamilie. Vorige week zaterdag ben ik terug naar hier gekomen. En nu heb ik het gevoel dat ik het meteen had moeten doen. Niet dat het slecht was bij mijn vrienden, maar hier wordt toch meer als familie geleefd.

Verder ben ik nog verschillende keren naar school geweest, om bij mijn klasgenootjes te zijn. Om samen huiswerk te maken (volumes berekenen etc.) en natuurlijk ook om te volleyballen. Meestal speel ik met het jongensteam kwestie dat het niveau er iets hoger ligt, en als zij aanvallen moet je ook echt klaarstaan anders krijg je de bal recht in je gezicht :s

Nu woensdag spelen ze in Progresso en misschien ga ik mee. Moet alleen nog eens de laatste info vragen... Maar kwestie van weg te zijn van hier lijkt het me wel een goed idee om mee te gaan.

Vorige zondag ben ik naar Trujillo geweest met enkele vrienden. (voor foto's check facebook) En insmeren had natuurlijk niet veel zin. ik had me 3 keer ingesmeerd, 1 keer voor vertrek, een keer toen ik aankwam en een keer na het zwemmen. Maar het blijkt dus niet genoeg te zijn... want mijn schouders waren toch weer verbrand. Verder heb ik zeer veel foto's en ik moet eerlijk toegeven dat ik het gevoel heb dat ik zelf nu al op meer foto's sta dan in al de foto's gedurende mijn jaar hier...

Maandag ben ik ook naar school geweest, mijn klasgenoten hadden een of andere les waarin ze iets heel pikants moesten koken. Dus ben ik maar eens gaan kijken hoe dat allemaal ineen zat. Ik vind het maar een beetje ongeorganiseerd wat ze moeten doen...

Dinsdag en woensdag heb ik niet veel speciaals gedaan. Dinsdagavond wilde ik gaan volksdansen, maar dat is niet doorgegaan wegens gebrek aan jongens. Dan maar eventjes naart centrum geweest waar de rest baleadas hebben gegeten. Maar aangezien de frijoles (boenen) me nog steeds niet bevallen eet ik dit dus niet.

Donderdag ben ik vroeg in de morgen opgestaan want ik ga naar Lancetilla en Tela met Elias.

wordt vervolgd ...

Tocoa city

hola hola,

hier ben ik al met het vervolg. Eenmaal angekomen in de vertreks-/aankomsthal in de luchthaven, moest ik nog eventjes wachten op de persoon die me ging ophalen. Maar wonderwel moest ik hoogstens 20 minuutjes wachten. Dan naar zijn familie in een stuk van Honduras die ik helemaal niet ken. Vraag me niet hoe ik er naartoe zou moeten want dat zou me niet lukken. Maar het huis was in redelijk goeie staat. Oké misschien naar Belgische normen, maar voor Honduras was het echt wel ok. Het was in een klein steegje, en het huis had 2 verdiepingen. De familie was zeer vriendelijk. Ze woonden daar met 4. Een ervan studeerde aan de universiteit, architectuur. Hij zit al in zijn 5e jaar (van de 7) en had het hele huis geschilderd. Ik moet toegeven dat het echt wel tof gedaan was.
Die middag ben ik nog eventjes meegeweest op boodschappen, en dan in de avond zijn we naar pizzahut geweest. Toen we binnenkwamen vroeg een van de werknemers waar we wilden zitten, boven of beneden. Daar hadden ze zich toch goed aan mispakt want bleek dat boven een trede verschil was. We lagen nogal plat vant lachen toen we daar achterkwamen. De pizza heeft wel heel erg gesmaakt. En het is toch een ander systeem dan in België. Maar het bevalt me wel.

Toen we terug buitenkwamen was het wel al fris geworden, dus best dat ik mijn AFStrui meehad!
Eenmaal terug in huis gaan slapen, want de volgende dag hadden we al om 6 uur de bus richting TOCOA :D

De busrit naar Tocoa verliep vlot, al vond ik het wel duur (bijna 20 euro) en dan maakt de bus nog een ommetoer naar San Pedro. Uiteindelijk was het 4 uur in de namiddag toen we in Tocoa aankomen. Nadat de bus 2 eetpauzes in had gelast. Alleen zag het ernaar uit dat het in Tocoa zou gaan regenen. Eenmaal Colon binnengereden begon het te regenen. Gelukkig was het in Tocoa al gedaan voor vandaag.
Dan naar het huis van mijn vriend, en het is best wel groot. 2 grote slaapkamers, waar ze met 6 slapen waarvan een baby.
Er zijn 5 bedden, 3 in de slaapkamer van de jongens, die dus elk een bed voor zich hebben, en 2 voor de dames. Die dus de bedden delen. Die kamer is dus ook wat kleiner. Het bevalt me hier wel, al denk ik niet dat ik de hele tijd hier zal blijven.

In de avond ben ik nog bij mijn grootmoeder langsgeweest, omdat dat het dichtste bij is (een 6tal "cuadras"). En vandaaruit is mijn gastpapa me komen ophalen om naar de andere oma te gaan. Want daar was mijn mama en Kennin, mijn kleinste gastbroertje.

De rest van de week is redelijk rustig verlopen. Ik probeer elke dag iets te doen. Vrijdag ben ik naar school geweest, om mijn klasgenootjes op te zoeken. Ze waren bezig met het doden van de kippen, en dan gingen ze die verkopen. Erg hygiënisch ziet het er niet uit. De dieren worden met hun hoofd door een fles gestoken, en dan de kop afgesneden. Dan is het wachen tot het bloeden ophoudt waarna ze in een bad met kokend water worden gedompeld. Dit zodat de veren makkelijk loskomen. eenmaal ontpluimd, worden de ingwanden en poten verwijdert. En tot slot uitwassen en dan nog een chloorbadje en in een zak proppen. Dan het gewicht wegen om de prijs te weten. en weg zijn de kippetjes.

Vrijdagnamiddag ben ik naar mijn gastfamilie geweest. Er is nog niet zoveel verandert, al zijn de bomen wel veel groter geworden, en is het een beetje verder geëvolueerd. Maar niet om te zeggen dat het niet meer te herkennen is.
savonds was het plan om naar het volksdansen te gaan, maar er bleek een gebrek aan personen te zijn. Dan maar samen eten (zo typisch Honduras)

zaterdag ben ik naar mijn Greydi gegaan, ze werkt nu in een schoonheidsinstituut in het centrum. Al moet je niet teveel van zo een instituut denken. Het is meer een combinatie van kapper, met een extra tafel om nagels te lakken. Daarna ben ik doorgegaan naar mijn tante Ana, waar ik vroeger naar het internet ging. Nu blijkt dat ze het internetcafé doorverhuurd. Ik ben er blijven middageten. Eventjes met Hilda (een vriendin van het volksdansen) meegeweest naar de Mall. En dan ben ik terug naar huis gegaan.

zondag ben ik weer naar school gegaan, want het kippenproject moest beeindigd worden. In de namiddag ben ik weer naar mijn oma geweest. want zondag is familiedag, dus er was zeer veel volk. Eigenlijk was ik het huis na de bbq ontvlucht, want de mannen hadden besloten zich in het bier te storten, en ze wilden mij erbij betrekken. Maar ik had helemaal geen behoefte aan me ladderzat te drinken, en ook niet om hen zat te zien.

De maandag ben ik ook weer naar school geweest, om te zien hoe de volleybalploeg het stelt. Maar eerst heb ik eens gekeken hoe mijn klasgenootjes hun examen van desarollo (ontwikkeling) maakten. Spieken en samenwerken is nog altijd hoe mijn de manier waarop men examens oplost. De truitjes van de volleybal zijn goed overgedragen!

De dinsdag heb ik het wat rustigaan gedaan. Mijn klasgenootjes gaan opzoeken en dan naar de Mall, geld afhalen, want heb bijna geen propere kleren meer. Tijd om er wat extra aan te schaffen ;)
savonds ben ik een vriend gaan opzoeken die ondertussen een dochtertje van 7 maand heeft. Hij was nog aan het werk, en daarna ben ik mee naar de barberia (soort van mannenkapper) geweest. Ik vind het toch maar vreemd om daar als meisje binnen te stappen. Maar zo hebben we dat ook weer eens gezien é. Daarna naar zijn huis geweest, waar de mama en de dochter waren. En dan is hij meegeweest naar mijn huis, samen met zijn dochtertje. Wel een grappig zicht die 2 babys samen (van hem, en de baby van 8 maanden hier). Ook wel vreemd hoe verschillend ze zijn. De baby hier kan bijna lopen, maar wil niet praten, en is eiglijk supermager. De baby van Elias blijft maar praten, maar kruipt nog niet, is wat dikker en is bijna evengroot als de andere baby.

woensdag ben ik om 7 uur opgestaan, want om 8 uur werd ik verwacht op school. De volleybalploeg van de jongens speelde om 9 uur een volleybalmatch in de continental bilingue school, waar ik dus ook nog enkele maanden naar school ben geweest. Wel vreemd om daar na 2 jaar terug te komen, het is er wel veel verandert. De hele school is ommuurt nu, en de kleuterschool is nu meer afgeschermd van de rest van de school.
Uiteraard heeft wel de schoolploeg van Froylan gewonnen! Ze waren duidelijk beter, en de andere werden onderling boos op elkaar, zo lukt het natuurlijk niet.
Na de match ben ik richting centrum gegaan, want ik ging eens werk maken van nieuwe kleren kopen. Het werd nu wel erg dringend, want had nog maar 1 broek en 2 T-shirts die ik tijdens de dag kan dragen.
Uiteindelijk heb ik 4 korte broeken, 2 T-schirts en 2 paar slippers (havaianas die zoiezo al goedkoper zijn hier dan in België en het 2e paar was aan de helft van de prijs). Ik denk dat ik ook 2 broeken goedkoper heb gekocht dan eiglijk zou moeten. De prijzen waren niet heel duidelijk vermeld en het meisje die me hielp zei me dat ze elk 300 lempiras kostten, terwijl erop 1 duidelijk een hogere prijs stond. Ik zal vanaf nu toch wat vaker proberen om korting te krijgen!
Na het shoppen ben ik terug naar huis gegaan, doodmoe van al het wandelen in die veel te brandende zon, heb ik me eventjes onder de douche gesmeten, en dan geslapen. tot 3.30
Daarna alles wat rustigaan, en nog eventjes naar mijn grootmoeder geweest om eventes met Oscar (mijn neef) te spreken. Nu dat hij een halfuur van Tocoa werkt en studeert aan de universiteit in de weekends, is het niet zo makkelijk hem tegen te komen.

Nu donderdag heb ik me eens achter de laptop gestort en ben ik beginnen te schrijven aan een weer veel te lang blogbericht. Ik kan het niet helpen, maar een keer ik begin te schrijven, wil ik zoveel mogelijk vertellen dat ik er vaak wat details bij betrek...

Zo dit was het tot op heden. Ik hoop dat ik snel wat zal kunnen rondreizen, maar tot nu toe verloopt het een beetje minder dan gehoopt. Het meisje die ik in Puerto Cortes zou opzoeken heeft wat problemen omdat haar papa geopereerd wordt. Maar ik zal normaal zondag naar Trujillo gaan. Met een leerkracht die ook in de volleybalploeg van school zat. Ze willen eigenlijk de zaterdagavond vertrekken, maar snap er het nut niet van. Ze gaan niets doen de zaterdag, dus vroeg ik waarom ze niet pas de zondagmorgen vertrekken. Hoe het nu precies zal verlopen weet ik dus nog niet, maar we zullen zien...

Eline

De vlucht

Buenos dias!

Hier ben ik terug met het eerste deel van mijn Hondurees vervolg... Ik ben hier nu ondertussen een weekje, en het bevalt me wel.
Vorige week dinsdagmorgen vertrok ik. Eerst met de trein vanuit Brussel-Zuid naar Parijs. Eenmaal aangekomen in de luchthaven was het zoeken naar waar ik moest. Gelukkig was er een infostand, waar ik mijn beste Frans weer moest bovenhalen, om te vragen waar ik heen moest. Maar het ging wonderwel redelijk vlotjes. Eenmaal door de check-in en douane moest ik wel nog enkele uurtjes wachten op mijn vlucht. Volgens mij zat ik in een redelijk nieuwe gate, want niet alle winkeltjes waren af. En daarbij waren het vooral van die veel te dure handtassenmerken. Het enige wat ik gekocht heb is iets om te eten, want ja rond 12 uur krijg je toch honger als je ontbijt om 7 uur. Op het vliegtuig bleek dat we nog eens eten kregen, en ik moet toegeven dat het echt lekker was. Dan maar wat filmpjes checken, want de vlucht duurde echt lang. En we hadden al een half uur vertraging opgelopen door een technisch defect... nuja, de films waren wel in orde (oa Hungergames) dus daarover kon ik niet echt klagen.
Een ding begreep ik niet zogoed, en dat was het vluchtschema. we vlogen over het verenigd koninkrijk tot helemaal noordelijk, en zo kwamen we uiteindelijk uit boven Canada, en we vlogen recht boven New York. Dit lijkt me niet echt de kortste weg naar Atlanta, maar goed, we zijn er vlotjes geraakt.

Daar eerst naar de immigratiedienst en door de douane, maar volgens mij zie ik er veel te lief uit want ze laten me overal zomaar paseren.
In Atlanta zelf was het echt superwarm, 30 graden, alleen jammer dat ze daar rond 5 uur extreem onweer hebben. Dus het regende ook, echt laf weer daardoor. Nu maar zoeken naar het busje waarmee ik naar het hotel moet... Dat bleek toch wat moeilijker dan verwacht, want gsm werkt dus totaal niet in de VS. Gelukkig was er een telefoon die ik mocht gebruiken aan de balie. Daar legden ze me iets vreemds uit. Ik moest eerst met een ander busje naar een plaats waar al de busjes van de verschillende hotels verzamelen en vandaaruit zou dan elk halfuur een busje naar het hotel vertrekken.

Goed, ik dan wat rondvragen, en jawel in het Engels!, aan wat van die minibuschauffeurs. En uiteindelijk wat rondgereden, naar een ander station, waar ook treinen enzo toekomen. En daar dan zitten wachten op het busje die maar niet kwam. Gelukkig waren er nog andere gasten van het hotel die ook zaten te wachten, en uiteindelijk was er een andere taxichauffeur zo vriendelijk ons naar het hotel te voeren. Ik had een kamertje helemaal boven (6e verdiep te beginnen bij 1). De kamer viel wel mee, gelukkig was er airco, anders zou het wel warm zijn geweest. Het enige wat ik nog gedaan heb is eventjes facebook bekeken en gemeld dat ik goed in Atlanta was aangekomen. Daarna ben ik meteen gaan slapen, want ik was best wel moe, en het was ondertussen ook al diep in de nacht in Europa. Ben wel verschillende keren wakker geworden, want wilde toch zeker op tijd terugkeren naar de luchthaven.

Uiteindelijk een beetje voor het aflopen van de wekker opgestaan, en gedoucht. En dan beneden gewacht op het minibusje. Er zaten nog verschillende mensen te wachten. Maar er was weer iets mis met het busje. Gelukkig konden we mee met de bus van het hotel aan de overkant van de straat. Dan zoeken waar ik me deze keer moest inchecken, want ik vloog eiglijk met airfrance, maar die vliegen niet op Honduras, en hiervoor werken ze samen met Delta Airlines, dus ik wist niet waar ik moest zijn. Maar er bleek ook nog een klein probleempje te zijn omdat ik eiglijk ook nog in transit zat. Maar gelukkig werd dat snel opgelost. De douane was nu wel wat complexer, met een grote machine die een soort robotfoto van je maakt. Eenmaal de metro enzo genomen naar de gate, heb ik daar nog ontbeten en dan naar de plaats waar het vliegtuig zou moeten vertrekken. Maar wat bleek, de plaats van vertrek was verandert naar helemaal de andere kant van de gate, en hier zijn helemaal geen van die wandeltapijten...
Maar alles verliep vlot, al vind ik die landing in Tegus nu toch echt wel spectaculair. De vorige keer zag ik er niet veel van want het was al donker, maar nu kreeg je eerst een volledig zicht van de stad, waarna er een grote bocht werd genomen en dan moest er nog geland worden op een landingsbaan die ook veel te kort si volgens mij, en zo een naast de landingsbaan ligt een andere straat met huizen ernaast.

Eenmaal aangekomen moesten we nog met zo een ouderwetse trap naar beneden want alle terminals waren bezet met andere vliegtuigen. De douane en het valiesophalen verliep vlot, dan maar naar de aankomst/vertrekshal...

wordt vervolgd...

HET VERVOLG!!

hela allemaal!! hier ben ik terug met een berichtje... Na bijna 2 jaar, zal ik nog eens een berichtje plaatsen, als ontspanning tijdens mijn examens. Want oja die zijn nu volop bezig. Wat is er de afgelopen 2 jaar zo allemaal gebeurd?? Eers en vooral ben ik beginnen studeren, en tot nu toe verloopt alles min of meer volgens plan. ik zit in mijn tweede jaar Farmaceutische wetenschappen aan de VUB en heb nog niet echt spijt gehad van die beslissing. Vorig jaar wilde ik echt bewijzen dat ik wel terug kon leren na een jaartje dolce far niente. En het verliep perfect in het eerste semester. Helaas heb ik me in het tweede semester een beetje mispakt waardoor ik enkele herexamens aan mijn been kreeg. Maar ik heb die doorstaan en zit nu volledig in mijn tweede jaar.
En nu ga ik, na bijna 2 jaar, terug naar waar het is gestopt: HONDURAS!! 3 juli neem ik het vliegtuig. Eerst nog met de trein naar Parijs, en vandaaruit dan naar Atlanta. En dan hop naar Honduras! Ik zie het al helemaal zitten, maar hoop toch iets meer van het land te kunnen zien dan tijdens mijn jaar! Een beetje reizen wil ik dus zeker doen, en tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden. En voor ik het weet zal ik weer terug moeten keren...
Ik hoop dat het allemaal zonder teveel problemen verloopt, want zo alleen reizen met het vliegtuig is toch nieuw voor mij. Maar zoiezo dat het wel zal lukken!! Nu nog eventjes doorblokken tot 30 juni, want ja zolang duurt het nog voor mij :( ...
Tot in Honduras :D !!!