Pico Bonito, semana santa

hola hola,

het is hier vakantie, dus heb ik wel eventjes tijd om mijn blog aan te vullen. dit keer volledig. Want ik heb al verschillende opmerkingen gekregen dat het eerste deel niet is doorgekomen.

donderdag: eerst nog naar school geweest. Rond 9 uur was het afgelopen, en dan ben ik nog enkele papieren in orde gaan brengen.

Dan nog de rest van mijn valies gemaakt. En middaggegeten, Na het middageten heb ik gewacht op mijn mama, maar die bleef redelijk lang weg. Toen ze eenmaal thuis was, moest ik eigenlijk door om de bus van 1 uur te halen. Dan zou ik zeker op tijd in Ceiba aankomen. Maar uiteindelijk heb ik beslist om te wachten op de bus van 2 uur.

Rond 1.30 dan naar de bushalte geweest, bleek dat de eerstvolgende bus pas om 3 uur. Hierdoor zou ik dus te laat in Ceiba aankomen. Dus hebben we gebeld naar AFS om te melden dat ik wat later in Ceiba zou aankomen, maar dat bleek helemaal geen probleem te zijn, want ze waren zelf al in vertraging. Ze zaten om 13.30 nog niet in SPS, wat dus wil zeggen dat ze zeker nog 3,5 uur onderweg waren.

De bus van 3 uur zat behoorlijk vol, maar om 16.30 was ik in Ceiba. En dan eerst geld gaan afhalen in de Mall, en dan gebeld naar Alicia. Gelukkig was zij ook al in de Mall.

Na verloop van tijd kwamen de 2 meisjes van Ceiba ook toe, en dan hebben we samen heeeeeeeeeeeeel lang zitten wachten op de bus. Met af en toe eens te vragen waar ze precies zaten, want vanaf 5 uur zeiden ze dat ze aan het binnenkomen waren in Ceiba. Uiteindelijk was het 18.30 voor we te horen kregen dat ze in de Mall zaten. Dan nog eerst met zijn allen iets gaan eten in de Mall.

Vervolgens allemaal het minibusje in richting Sambo Creek, waar het hotel gelegen lag.

De kamers waren per 3, dus dat kwam goed uit, want we waren juist met 3 belgen. Natuurlijk was het wel jongens en meisjes gescheiden en waren er toch enkelen die eerst een beetje moeilijk deden.

Toen iedereen geïnstalleerd was, nog eventjes buiten, rond het zwembad, gezeten. Maar we zijn relatief vroeg gaan slapen.

Vrijdag: Al de anderen gingen vandaag naar Cayos Cochinos. maar omdat wij, de belgen, dat al hadden gezien, gingen we niet mee. Hierdoor bleven we alleen achter in het hotel. Wij konden dus lang uitslapen, alé het was 8.30 toen we opstonden. Dan een heerlijk ontbijt met ei, getoast brood, groentjes, fruit, ... en koffie en fruitsap.

Na het ontbijt hebben we ons aan het zwembad gelegd. En ook eventjes naar de zee gaan kijken, maar het water is hier echt even vuil als in België. Dat komt natuurlijk omdat er hier redelijk wat golven zijn. Hierdoor lagen er hier wel enkele schelpjes, in tegenstelling tot vele andere stranden in Honduras.

Rond 10 uur zijn we dan naar het “centrum” van Sambo Creek gewandeld. Waar we eerst eventjes het dorpje doorwandelden en dan in een restaurantje stopten, om te middageten. We kozen voor een rijstschotel met zeevruchten. Echt overheerlijk, maar veel te veel. Al hebben we goed ons best gedaan om zeer veel te eten, er bleef toch nog een beetje over.

Na het eten teruggewandeld en gewacht in het zwembad op de rest, die rond 2.30 terugkwam.

Rond 18.30 zijn we dan naar Ceiba vertrokken, waar de rest balliadas heeft gegeten. Maar ik had helemaal geen honger, dus heb ik het avondmaal maar overgelaten.

Toen we terug in het hotel aankwamen, hebben we een variant op weerwolven gespeeld. Echt super, maar het is wel nog moeilijk om het in het Spaans te expliceren. En met een beetje verschillende regels en andere karakters, zorgde het toch soms voor verwarring.

Uiteindelijk was het 2.30 toen ik in mijn bed lag.

Zaterdag: Om 8 uur ontbijt, en om 9 uur (ongeveer) vertrokken naar Pico Bonito. Na enkele tussenstoppen (mensen oppikken, koekjesvoorraad kopen, ...) en heel wat rondrijden, zijn we eindelijk op het domein toegekomen. Daar nog eerst een groepsfoto genomen en dan met een rugzakje de berg op, op zoek naar de riviertjes om in te zwemmen. De wandeling was supermooi, al moest je soms wel enkele keren naar het pad zoeken die verdwenen was. We hebben 2 keer gestopt om een duik te nemen in een riviertje, die voor Hondurese normen behoorlijk koud was. Ik vond het zalig van temperatuur. De laatste stop bij de rivier was bij een waterval. Het plan was om over de rotsen te klimmen tot bij de waterval. Maar doordat het de laatste dagen heel wat hat geregend was het behoorlijk gladdig. En dus te gevaarlijk om tot bij de waterval te komen. Wel weer eventjes mijn hoogtevrees aan de kant kunnen shuiven en van een rots in het water gesprongen. Het was wel maar een 2 meter hoge rots, maar voor mij is dat meer dan voldoende.

Nadat iedereen het behoorlijk koud had gekregen, zijn we dan uiteindelijk teruggewandeld. Dit keer gelukkig bergaf, al voel ik dat veel harder in mijn kniën.

Toen we allemaal voldaan terugkwamen bij de bus, terug naar het hotel gegaan, waar we ons supervlug moesten omkleden, om terug naar Ceiba te gaan. En iedereen wilde zich douchen, met warm water. Bleek natuurlijk dat er enkele kamers zonder water zaten, haha.

Dus met een kleine vertraging terug naar Ceiba, waar we eerst wat aten. Ik had superveel zin in pizza, dus zijn we met enkelen naar de pizzahut geweest. En na het eten zijn we dan naar het evenement Earth Hour geweest.

Eigenlijk stelde het niet zoveel voor. Op het moment dat de lichten werden uitgedaan, was enkel de plaats rond de universiteit, waar het evenment doorging, dusiter. Op 2 minuutjes lag de Mall, dus daar bleef het licht branden, en ook de lichten in de straten bleven aan. Echt superjammer. Want zo verlies je natuurlijk superveel effect.

Uiteindelijk was het rond 10.30 voor we terugkeerden, en ik had nog helemaal geen slaap. Dus heb ik wat zitten babbelen. Uiteindelijk besloten we om de nacht door te steken. En zo rond 4.30 zijn we dan naar het dakterras van het hotel geweest, met de 7 overgeblevenen. En dus de zon zien opkomen. In een halfuurtje – driekwartier was het plots helemaal licht. En dus ook zondag.

Zondag: Na de zonsopkomst, hebben we ons terug naar onze kamers begeven, waar al wat beweging begon te komen, van de eersten die opstonden. En daar dan mijn spullen bijeenzitten rapen en in mijn valies gepropt. Dan nog een vlugge douche om wakker te worden, want het nachtje doorsteken had ervoor gezorgd dat ik toch wat moeite had om mijn oogjes open te houden. Na de douche viel dat gelukkig wat beter mee.

Om 7 uur ontbijt, en om 8.30 de bus op richting Ceiba. Daar nog moeten wachten tot 10.15 voor ik de bus had. Die bovendien nog eens overvol zat, waardoor ik eerst niet kon zitten. Dus me dan maar in het gangpad gezet, en toch af en toe eventjes ingedommeld.

Uiteindelijk kwamen er toch enkele zitplaatsen vrij en kon ik nog een halfuurtje degelijk zitten, waar ik dan ook nog eventjes in slaap ben gevallen.

Eenmaal terug in Tocoa, bleek dat we die middag naar het voetbalstadium gingen om een match te gaan bekijken. Maar dat was me eventjes teveel, en ik heb eigenlijk niets van de match gezien doordat mijn oogjes meer dicht dan open waren.

Dan stond er nog een verjaardagsfeestje op het programma, en ook daar lag ik meer in de zetel dan dat ik de gesprekken had gevolgd.

En toen we thuiskwamen, heb ik me meteen in bed gelegd. Het plan was om eventjes te tukken, maar het was maandag toen ik wakker werd.

Maandag: In de voormiddag al mijn kleren gewassen. Dit was hoognodig want mijn wasmand zat alweer boemvol.

Daarna naar het internet van mijn tante geweest. En gelukkig kkwam mijn mama online. Dus toch eventjes met haar kunnen spreken.

Rond 12.45 afgesloten en dan naar huis. De papa van mijn mama had me gebracht tot daar, dus ik was van plan om te voet terug te wandelen. Maar toevallig, kwam er een leerkracht van mijn vorige school langs, die me tot bij me thuis heeft gebracht. Hierdoor heb ik toch de enorme warmte kunnen omzeilen.

Thuis stonden er camarones op het menu, maar doordat we onverwachts bezoek hadden van Yeleni en Bryan bleven er maar enkele meer voor mij over.

In de late namiddag wilden we dan naar het tigocenter gaan om de internetrekening te betalen, want die was afgesloten wegens het niet betalen. Maar het lukte vandaag niet, er was iets mis met het systeem. Dan ’s avonds mijn GSM bovengehaald en met verschillende klasgenoten getelefoneerd. Om de een of andere reden wilden ze me allemaal spreken vandaag.

Dinsdag: vroeg opgestaan, omdat ik besloten had om vandaag naar school te gaan. Isabel (klasgenote) had me gisteren gevraagd of ik wilde helpen om de konijntjes eten te geven. Daar had ik op ingezegd, maar bleek dat ze zelf niet kwam opdagen. Gelukkig waren er nog enkele anderen, waarmee ik goed overeenkom, die wel kwamen. Uiteindelijk kreeg ik de opdracht om te helpen met het “oogsten” van enkele yucaplanten. (dat is iets gelijkaardigs als een aardappel, maar het is hier redelijk duur omdat het anderhalf jaar duurt voor je ze kan oogsten.)

Na het schoolwerk ben ik naar mijn oma (papa) geweest, waar bijna de hele familie langskwam. Ze waren ook bezig met broodjes te bakken. En nog een heleboel dingen voor de komende feestdagen. Rond de middag moest ik dan naar mijn andere oma, waar we gingen middageten. Wel nog eventjes langs de post gepasseerd (het ligt op de weg tussen beide oma`s), maar nog steeds niets te bespeuren uit België. Ik denk dat het pakket ergens is zoek geraakt, en ga er dus vanuit dat ik het niet meer zal krijgen, komt het toch nog toe, dan is het een leuke verrassing.

Bij mijn oma stond er een vissoep op het menu. Ik ben helemaal niet zot aan deze vissope, zant er zitten overal graten in, die je maar amper ziet enzo. Echt verschrikkelijk om op te eten.

In de namiddag ben ik dan met mijn mama en yeleni naar het centrum gereden, waar we wat inkopen gingen gaan doen. Zij hadden nog allebei kleren nodig om naar het strand te gaan. En er moesten ook nog wat rekeningen in orde gebracht worden (o.a. het internet).

Dan hebben we ook nog avondgegeten bij mijn oma (mama).

En ’s avonds zijn we naar een teatervoorstelling geweest. Ik had me aan een soort schooltoneel verwacht, zo slecht voorbereid enzo. Maar het was echt fantastisch, een van de betere teaterstukken die ik al heb gezien. Ik begreep wel niet alles wat ze zeiden. Maar doordat ik het verhaal kende. Het was het paasverhaal uit de bijbel. Kon ik nog redelijk goed volgen, en herkende ik bij wonder nog redelijk wat verhaaltjes uit de bijbel.

Woensdag: tot 8.30 geslapen en dan ontbeten, een beetje in mijn boek gelezen. Mijn tweede belgisch boek, die hier al ligt van voor Kerst, maar die ik heb willen sparen voor in deze vakantie. En dan wat op de computer bezig geweest met dit bericht te typen. Daar kruipt verdorie veel tijd in.

Dus hierbij zal ik het laten, volgende week zal ik kunnen vertellen hoe Pasen hier wordt gevierd.

Een van de tradities heb ik wel al gezien en dat is dat er mensen verkleed door de straten lopen en je geld afnemen. Als je geen geld heeft wordt je gepordt tot je iets geeft. Vrijdag zou er dan een groot “gevecht” zijn met al deze verklede mensen, in een park in Tocoa. En ik heb al gevraagd of we gaan kijken.

En nog een weetje, ze zijn momenteel de eerste verkeerstlichten in Tocoa aan het plaatsen op het gevaarlijkste kruispunt (waar geregeld ongelukken gebeuren). Dat is redelijk dicht bij mijn huis, ik passeer er telkens als ik naar school fiets. En mijn mama heeft al gezegd dat ze een ommetoer zal maken met de auto om er niet te moeten passeren. Ze weet maar half wat ze moet doen bij welk kleur. Natuurlijk was het wel maar een beetje al lachend dat ze het zei.

Hasta la proxima,

Eline

en weer een weekje verder

Hello!

Hier ben ik leer met mijn gebeurtenissen van deze week.

Ik begin bij donderdag: ’s nachts was het beginnen regenen en dit ook gedurende de morgen (waar blijft die lente toch???). Ze hadden me verteld dat ik dondeerdag weer zou moeten gaan inenten, maar toen ik daar aankwam, bleek dat ze klaar waren met het inenten in Tocoa, dus dat er vandaag niet zou worden ingeënt. Dus dan maar te voet naar school, dat is toch een 20 minuutjes goed doorwandelen, en met 3 andere klasgenoten, die ook niet waren ingelicht over het feit dat er niet moesten gaan naar “centro salud” ging dat natuurlijk iets trager. Dan eerst nog problemen om binnen te raken omdat we de andere poort wilden gebruiken. Die was dichterbij, maar blijkbaar mogen enkel de leerkrachten die gebruiken. Na alles uitgelegd te hebben, zijn we toch langs daar binnengeraakt.

Natuurlijk waren we doorweekt. En er waren ook maar amper medeleerlingen. Het is wel vaker zo dat als het regent, mijn klasgenootjes niet willen komen om te werken op het land.

Daarenboven was ook nog een van de opbergkotjes gesloten. En hierin wordt al het werkmateriaal bewaard, dus konden we niet werken. Dan maar een gesprek gehad, en rond 8.30 mochten we al naar huis.

In de namiddag gewoon les gehad, al is chemie nog maar eens weggevallen.

Vrijdag: vandaag is het hier vadertjesdag.

In de ochtend: de leerkracht was er niet, dus hadden we maar een klein beetje werk gekregen. Hierdoor konden we echt supervroeg vertrekken (8 uur, dat was nog nooit gebeurd).

In de namiddag amper les gekregen. Enkel mecanizacion, de andere leerkracht had geen zin om les te geven op “dia del padre” en de andere leerkracht was er niet.

’s Avonds zijn we gaan eten op restaurant om vadertjesdag te vieren. Maar aan reserveren hadden ze natuurlijk niet gedacht, dus hebben we moeten wachten tot 9 uur voor we konden gaan eten. In afwachting zijn we dan naar een “optreden” gaan kijken in de Mall. Gelukkig was het eten echt lekker en de moeite waard voor het lange wachten.

Zaterdag: Ik wilde ’s morgens naar het internet gaan, omdat het alweer een eindje was geleden dat ik met mijn ouders had gesproken. Maar het internet lag plat.

Dan maar naar mijn oma (mama) geweest. Mijn mama was er blijkbaar ook, ze kwam van school en passeerde er eventjes.

Daarna noch eventjes naar de post gaan kijken, om te zien of er ditmaal misschien toch een pakketje uit België tussenzat. Maar neen, nog steeds geen pakketje te bespeuren. Dan nog naar mijn andere oma geweest, dat is amper 2 minuutjes van de post. Er waren superveel nichtjes en neefjes. Blijkbaar moet zij voor hun zorgen terwijl de ouders werken. Maar dat zijn echt kleine kindjes, en de meeste tijd brengen ze dus door voor de televisie.

Er was natuurlijk wel een heleboel eten, waar ik dan telkens van moest proeven. Gelukkig was het allemaal fruit: eerst zapote, dan bananen (maar een andere soort dan deze die we hebben in België) en dan nog papaya. Aan het laatste ben ik nog steeds niet zo zot.

Rond 12 uur vlug naar huis, om iets te eten en dan door te gaan voor een groepswerk. Dit keer wilde ik toch meewerken. Het was voor ecologia, het ging over de zuurstofomloop in de natuur. Supersimpel dus. Maar leg dat maar eens uit aan mijn klasgenoten.

Om 4.30 vertrokken om een halfuur terug naar huis te wandelen. En daar vlug een avondmaal naar binnen te spelen, te douchen, mijn zak te maken en weer te vertrekken.

Ditmaal naar Greydi, waar ik zou blijven slapen nadat we waren gaan dansen. Helaas is het dansen niet doorgegaan. Ik begrijp het niet zogoed, maar bleek dat de mensen van haar dansgroep geen zin hadden om te oefenen.

Dan maar wat gebabbeld, televisie gekeken. En ze heeft ook mijn haar met een krultang bewerkt, wat toch enkele leuke foto’s opleverden.

Zondag: Het is een superhete dag, ideaal om naar de zee te gaan. Maar nee mijn familie had daar geen zin in. Ik ben ’s morgens naar mijn oma (mama) geweest om daar op de laptop op het internet te kunnen. En dan gewacht op mijn ouders, die waren gaan kijken naar de voetbalmatch van Jair.

We zijn ook blijven eten bij mijn oma, en daarna zijn we naar mijn andere oma geweest, waar blijkbaar een verjaardag werd gevierd. Ik en mijn mama wisten van niets. En ik moest echt mijn uniform wassen en eigenlijk ook mijn kleren. Dus ik wilde naar huis. Maar het heeft uiteindelijk tot na het avondeten geduurd voordat we vertrokken. Met als gevolg dat ik mijn kleren niet meer heb kunnen wassen. En dat mijn uniform met de hand werd gewassen, en onder het afdakje gehangen, om te drogen.

Maandag: ’s nachts was het beginnen regen, en niet een klein beetje. Doorweekt op school toegekomen. Buiten een gesprek over de nieuwe raskonijntjes in school niet veel gedaan.

In de namiddag hebben we wel een druk programma gehad. Eerst een presentatie voor ecologia, en ik heb het er nog goed vanaf gebracht. Maar ik wilde niet antwoorden op de vragen, omdat ik vond dat het iets was voor mijn klasgenoten die in mijn groep zaten. Naruurlijk wisten ze het niet en dan het ik het alsnog mogen expliqueren.

Dan nog een uur oriëntatie gehad, ditmaal over discipline (supersaai)! En dan nog mecanizacion, waar ik echt een hekel aan heb omdat er enkel wordt gedicteerd en dit een lesuur lang. Gelukkig sloten we de dag af met zootecnia, en was er hierin nog maar eens een groepspresentatie.

Dinsdag: ik was lekker lui en heb amper geholpen ’s morgens. In de namiddag heb ik eerst agronomia gehad, maar ik werd weggehaald om naar consejeria te gaan. Ik had mijn uniform niet aan, dus moet dat in het zwarte boek worden genoteerd. Het stomme is wel dat ik niet wist dat ik niet met jeans mocht komen, mijnmedestudenten doen dat al 2 maanden en ik doe enkel bij dagen een jeans aan. Omdat ik rok echt niet graag draag en met botten tegen de regen onder een rok, dat past toch niet! En ook al mijn klasgenoten waren superboos dat ik werd weggehaald. En het gekke is dat ik in België de meest voorbeeldige student ben, ik ben nooit, maar dan ook nooit naar de directeur moeten gaan, ik heb ook bij mij weten nooit geen straf gekregen. En dan ben ik hier eventjes één jaartje, en dan mag ik naar consejeria. Echt vreemd, maar ik trek me er niets van aan.

Dan nog een presentatie gehad, omdat ik klaspresident ben, en er was een bijeenkomst. En dan nog een uurtje biologie en mecanizacion.

’s Avonds zouden we naar een velorio gaan van iemand van de kerk die was overleden aan leukemie. Maar het was al laat en mijn broertjes gingen niet mee, dus werd ik ingeschakeld als kinderoppas. En dacht ik dat ik eventjes op de computer zou kunnen. Maar nee, de elektriciteit viel nog maar eens uit. En juist op het moment dat ik dan besloot om te gaan slapen (na het smsen met al mijn klasgenootjes, familie, ...) sprong het licht weer aan. Dus nog een stukje uit mijn boek gelezen.

Zo dit is mijn weekje, ik wilde het gisteren postten, maar door elektriceitsproblemen is dat niet echt gelukt.

Tot de volgende, een fijne semana santa, ik vertrek morgen naar Ceiba met AFS voor een bezoek aan pico bonito (natuurpark) en nog enkele dingen die WWF heeft voorzien. Dus volgende week valt er wel weer iets te vertellen.

Adios,

Eline

weer een weekje verder

Hola hola,

Gisteren besefte ik plots dat het alweer dinsdag was. En dat het dan tijd is om mijn blog wat aan te vullen. Helaas was de computer niet vrij gisteren. Dus doe ik het nu eventjes vlug tussen het werk op het kamp en de lessen.

We beginnen bij woensdag: ik ben niet naar school gegaan omdat mijn ouders naar La Ceiba gingen, samen met mijn broertjes die dus ook een dag school hebben gemist. Dus rond 9 uur (anderhalf uur later dan wat ze me hadden gezegd) vertrokken we dan. Wat er op neer kwam dat we om 11 uur in Ceiba waren. Daar heeft mijn mama een tante waar we naartoe zijn geweest. En aangezien het juist tijd was om eten klaar te maken, hebben we (mijn mama, tante van mijn mama en ik) eerst gekookt.

Ondertussen konden we ook wat praten met de mensen daar, en werd er ook gevraagd of ik daar niet kon blijven slapen (mijn mama had me wel al gezegd dat zou lukken, maar die mensen wisten nog van niets). Gelukkig was dat geen probleem. Het enige probleem is dat er om 4.30 ’s morgens geen taxi’s rondrijden. Dus was het nog een probleempje om te kijken hoe ik morgen tot bij de busterminal kan raken.

Na het eten zijn mijn ouders, een neef van mijn mama en ik naar de “municipalidad” gegaan omdat ze daar vandaag eindelijk de papieren voor de verkoop van het stuk grond in ceiba zouden afronden. (alé er kan nu beginnen gezocht worden naar een koper.) Was ik eventjes blij dat die neef mee wou om de weg enzo uit te leggen. Het heeft meer dan 2 uur geduurd, en mijn broertjes wilden niet mee (achteraf gezien was dat maar best ook. Want wat zouden zij daar gedaan hebben).

Dan nog mijn ticket voor de bus tot in San pedro gekocht en dan naar het huis van mijn tante.

Toen mijn ouders vertrokken waren stelde mijn neef voor om me een beetje van Ceiba te laten zien. Natuurlijk wilde ik dat en zo dus hebben we GEWANDELD door het centrum, langs het publieke ziekenhuis (ziet er niet echt uit), voorbij het voetbalstadium (er zou die avond een match plaatsvinden maar doordat ik de volgende dag vroeg moest opstaan, was gaan kijken niet echt een optie) en ik ben eventjes naar binnen geweest om een kijkje te nemen. Dat is dus echt een superklein stadium, ze zijn momenteel ervoor aan het zorgen dat er rond om rond “zit”plaatsen (betonnen bank) zijn.

Dan nog tot aan de zee gewandeld, en eerlijk gezegd nu begrijp ik waarom mijn familie Trujillo verkiest boven Ceiba. De zee is hier wat onrustiger, dus ook minder helder van water. En het strand ligt er ook iets slordiger bij.

Omdat het al wat donker begon te worden hebben we maar de taxi teruggenomen. Maar weet je ik vond het fantastisch om tegen de avond over straat te lopen. En het beste van al was dat ik door niemand ben nageroepen.

Dan nog avondeten, wat televisie kijken. Aangezien ze hier wat meer zenders hebben. Waarvan ook enkele Amerikaanse kon ik toch enkele programma’s zien die me aanstonden.

Rond 10 uur in mijn bedje gekropen voor een kort nachtje. Maar helemaal niet goed geslapen want ik lag nog maar juist in mijn bed of ik hoorde een geluid van een of ander beest dat me niet bekend voorkwam (het waren dus niet de hagedisjes). Dus ik wil zoeken naar mijn gsm voor wat licht, springt er op dat moment toch niet een muis op mijn bed. Ik heb me doodgeschrokken en toch eventjes geschreeuwd.

Het gevolg is geweest dat ik amper heb kunnen slapen, bij het minste geluid was ik weer wakker.

Donderdag: om 4 uur opgestaan, me vlug klaargemaakt en dan op de moto van die neef van mijn mama naar de busterminal. Gelukkig zijn we stipt kunnen vertrekken (5.15) waardoor ik iets na 8 in SPS stond. Daar was Ellen al aangekomen, en dus konden we samen naar de immigratiedienst.

Daar hebben we dan gewacht op de andere AFSers die vandaag hun visum, eindelijk, zouden krijgen tot in juli.

En iets voor 9 werden we binnen geroepen. Daar moesten we dan enkele papieren invullen. En dan een voor een vingerafdrukken nemen en dan nog een foto. Al bij al hebben wedaar een 2 uurtjes gezeten. Ik was er van verwonderd dat het zo snel vooruit ging. Het enige minpuntje was dat ik hierdoor wel nog de dag zelf terug naar Tocoa moest. Wat neerkwam op een busreis van meer dan 5 uur.

Hierdoor ben ik niet meer meegeweest naar een van de winkelcentra hier, maar meteen naar de busterminal. Daar nog een pizza gegeten en dan met de bus terug naar Tocoa.

Gelukkig was ik oververmoeid waardoor ik veel heb geslapen in de bus. Maar 5 uur en half is echt superlang.

Uiteindelijk ben ik rond 6.30 in Tocoa aangekomen en dan nog wat gegeten, gedouched, mijn gerief klaargemaakt voor school de volgende dag. En dan bedje in!

Vrijdag: mijn wekker ging veel te vroeg af vandaag, maar ja dat is nu eenmaal zo als het school is. Na een tijdje dan toch maar besloten om op te staan en vlug me klaar te maken.

Eenmaal op school wat gewerkt op het land (alé ik kijk vooral, ik had echt niets van fut). En dan in de namiddag nog enkele lessen. Maar de jongens van mijn klas hadden nadien nog een voetbalwedstrijd, dus ben ik nog blijven kijken. Het was dus 5.30 uur voor ik naar huis vertrok. En eigenlijk wilden er enkele klasgenoten met me meegaan omdat ze het gevaarlijk vonden dat ik alleen naar huis zou fietsen. Maar zeg om 5.30 heb ik nog nooit geen problemen gehad, en ik fiets langs drukkere banen, dus de kans dat ze me overvallen is een stuk kleiner (dat denk ik toch).

’s Avonds niet zoveel gedaan. Buiten de computer: emails nakijken, bericht sturen naar België.

Zaterdag: Aangezien ze besloten hadden om vandaag aan de elektriciteit te werken was er in bijna heel Tocoa niets van energie. Hierdoor had het weinig zin dat ik naar het internet ging om te chatten. (achteraf gezien bleek wel dat ze daar wel elektriciteit hadden.) Dus dan maar de gsmverslaafde uitgegangen. Echt ik weet niet hoeveel berichten ik naar iedereen heb gestuurd, maar het waren er gigantisch veel. Gelukkig is het hier wel zo dat eenmaal je 10 smsen hebt gestuurd, stuur je de rest van de dag gratis. En dan was er nog een iemand van mijn klas die me een beetje saldo had gestuurd, waardoor ik amper iets moest betalen. Op momenten was ik met 10 personen tegelijk aan het smsen. Ik voelde me net mijn zusje die ook haar gsm niet ver van haar kan wegleggen. Het was zelf zo erg dat mijn mama zei voor we gingen eten dat ik naar iedereen moest sturen dat ik 15 minuten buiten bereik zou zijn omdat ik zou eten.

Rond 5 uur ’s avonds was de elektriciteit dan eindelijk in orde. Aangezien ik nog eventjes op de pc wilde, ben ik niet meegeweest naar de mis.

Zondag: mijn kleren gewassen, want ik had niets van schooluniform meer en ook mijn vuile kleren was al behoorlijk veel.

En dan nog eens naar België gebeld, want jawel mijn kleine zusje, die stiekem wel groter is dan mij, werd 15 jaar. Dus voelde ik me wel een beetje verplicht om te bellen (ik had ook wel zin om nog eens iedereen te horen). En Jeroen, het is een schande dat je niet meteen naar de telefoon kwam maar eerst nog eens moest vragen wie het was!

In de namiddag ben ik dan naar Greidi geweest, want ik had echt geen zin om de ganse middag in huis te zitten. We hebben veel gepraat, want ik zat met een “probleem”. En dan ook nog naar de mall geweest, maar ja daar ben je ook in 5 minuten doorgelopen.

Uiteindelijk was het 5.30 toen ik terug naar huis ging. En ik had helemaal geen zin om aan mijn ecologie te beginnen. (we hebben er morgen een toets van.) Dan om 11 uur in mijn bedje gekropen. Maar amper kunnen slapen, want ik denk dat ik ergens allergisch aan ben (volgens mij het stof van de straten die nu extreem veel is door de warmte, dus de straten zijn volledig zanderig).

Maandag: door het slechte slapen opgestaan “con un sueño” en dan naar school om te werken. Maar er moest vandaag blijkbaar niet zoveel gewerkt worden. Eerst hadden we een disectie van de baarmoeder van een koe. En het vreemde was dat die dus ook zwanger was, dus dan komt er daar zo een minikoetje, dood, uit. En die werd nadien dan ook op sterk water gezet.

Daarna stond er nog een castratie van een varken op het programma. Ik ben toch eventjes wat verder gaan staan. Want ze hadden me gezegd dat er wel wat bloed aan te pas kwam. En dan ben ik liever wat verderaf. Maar de voornaamste reden was dat dat beest gigantisch veel lawaai maakte. Echt om er doof van te worden.

Dan ben ik nog eens naar de post geweest om te vragen of er geen post voor me was. Aangezien het pakket nog steeds niet te bespeuren was. Maar helaas geen pakket, alleen een kaartje van tante. En die was verstuurd vanuit Tenerife. Dus die is al bij al nog redelijk snel toegekomen hier.

In de namiddag eerst een examen ecologia, gelukkig mochten we onze rekenmachine gebruiken. En aangezien ik die vanuit België meehad heb ik toch aardig wat in het geheugen opgeslaan. Maar dat was eigenlijk echt voor niets nodig, ik wist bijna alles. (heb maar voor 2 vragen mijn rekenmachine gebruikt) en dan nog maar een les gemist van orientacion. De leerkracht kwam niet opdagen. En dan nog in zootecnia een presentatie over de voortplanting en over de melkproductie van koeien gehad. Er was dus ook een uier aanwezig die dan ook nog werd opengesneden.

’s Avonds was het nog de verjaardag van Dari (20), een nicht van me. Dus eerst wat vlees, met rijst, groentjes, en daarna nog een taart/cake.

Dinsdag: Vandaag gingen we weer honden gaan inenten tegen rabia (hondsdolheid). Alé, ik zorg voor het papierwerk, want ik kom hier echt niet aan de honden!

Om 12 uur kwam de auto ons dan eindelijk terug ophalen. En om 12.20 was ik dan eindelijk thuis. Door dit extreem late uur kon ik onmogelijk om 12.30 op school zijn. Dus besloten om het eerste uur te laten vallen. Het tweede uur wilde ik wel op school zijn want dan kregen we onze punten van ecologia. En je gelooft het nooit maar ik was dus de beste van de klas, haha, 38 op 40, niet slecht. (1fout dus: stomme juist-of-fout-vragen) En zelf moest ik niets met mijn rekenmachine hebben gedaan had ik nog een 34 gehad.

Dan nog 2 uur les, en niet normaal, maar ik was echt supermoe. Dus ’s avonds nog wat gewerkt voor school, ’t is te zeggen, mijn cursussen van de laatste 2 uur aangevuld want ik had niets opgeschreven die 2 uur.

Dan nog wat eten, en doordat de groep van ouders vandaag naar mijn huis kwam, heb ik me maar wat in mijn kamer gehouden, met een beetje muziek. Om 9 uur was ik zo moe, dat ik in slaap ben gevallen.

Woensdag: ’s morgens weer werken op school. Mij wordt toch iedere keer het iets lichtere werk opgedragen. En rond 10 uur konden we naar huis. Dus vlug de pc opstarten en dit berichtje typen.

Zo dit is het voor dit weekje. Ik heb niets meer te vertellen.

Adios en tot de volgende,

Eline

veel kerk! geheimen onthuld, inenten honden

Hela,

Weer een weekje verder, tijd om achter mijn computertje te kruipen.

Eigenlijk wilde ik het uitstellen tot morgen, maar dan ga ik naar La Ceiba dus dat gaat niet echt. (Ik cancel dus eventjes school)

Wat is er vorige week zo allemaal gebeurd? Eventjes denken, een heleboel eigenlijk (kun je uit mijn bericht van donderdagavond wel lezen, maar hier kom ik nog wel op terug verder in mijn weekje).

Eerst begin ik dus bij afgelopen vrijdag:
Vandaag waren de vakleerkrachten van de afdeling landbouw (waar ik dus in zit) er niet. Want ze zijn de schooluitstap J gaan voorbereiden. Wel hadden we allemaal een werkje opgedragen gekregen, zodat we niet de hele dag thuis zouden zitten (wat ik jammer vond). Mijn werkje was eigenlijk nog het leukst van allemaal. Ik moest samen met een klasgenoot ervoor zorgen dat het konijnenhok schoon was (vegen) en er voldoende eten en drinken was voor de 5 konijnen, die ik gisteren met enkele anderen was gaan ophalen. Ook moest er met de kruiwagen een beetje afval worden weggebracht, maar het werk was helemaal niet lastig en duurde een uurtje. Wat er dus voor zorgde dat we vlug klaar waren.

Daarna hadden we nog een uur chemie, dat eigenlijk in de middag zou doorgaan, maar omdat we geen enkele les hadden in de namiddag zou er niemand komen. En dus is de les dan maar naar de morgen verzet. Wat er dus voor zorgde dat we met onze – fantastische – botten in de les zaten. (grappig zicht) De les op zich was supersaai, momenteel zien ze hier hoe ze de inhoud van een kubus, bol, ... vraag me niet waarom je dat nodig hebt in chemie, maar ze houden zich er wel een gans uur mee bezig en nog kunnen ze het niet (grotendeels omdat ze hun tafels van vermenigvuldigen niet bepaald goed onder de knie hebben (wat ik al niet allemaal gehoord heb voor de uitkomst van 3 x 7)).

Na de chemieles nog eventjes in de schoolbibliotheek (of iets wat ervoor moet doorgaan) geweest omdat ik een pasje nodigheb. En daarna naar huis om van mijn vrije middag te genieten.

Dus eerst lekker niets gedaan, wat computeren, muziek luisteren, ... maar dat begint ook te vervelen voor een hele middag. Gelukkig was het juist 4 uur dus moest Jair van de voetbal worden gehaald. En van daaruit zijn we dan naar de lavanderia geweest. Waar een ganse discussie ontstond van waar we naartoe gingen gaan. Iedereen wilde ergens naartoe, wat ervoor zorgde dat we nergens naartoe gingen tot de lavanderia sloot.

Daarna zijn we nog naar een restaurant geweest. Het moest een italiaan voorstellen, dus nam ik een spaghetti (dat was verdomd lang geleden), maar ik vond het niet bepaald lekker. De olie (of vet) dat werd gebruikt om de pasta met water te koken, kon je bijna zien liggen (er was veel te veel gebruikt). En de saus was volgens mij op basis van mantequilla. Vond ik echt superjammer, maarja nu weet ik ook dat ik dat niet meer moet nemen.

Na het restaurant zijn we nog naar mijn oma (papa) geweest, want door de omstandigheden van gisteren, waren we er niet bij toen de oma terugkwam van de luchthaven.

Zaterdag 6 maart: Als ik hieraan denk, besef ik dat me nog maar 4 maand rest. En de tijd gaat verdorie veel te snel, de vorige keer dat ik aan de tijd dacht zat ik Roatan en dat was het moment dat ik een halfjaar in Honduras zat. En dat lijkt nog maar enkele dagen geleden. Maar swat, beter vertellen wat ik heb gedaan vandaag. Eigenlijk helemaal niet veel om te vertellen. Aangezien ik vroeg (7 uur) wakker was geworden (dit hoogstwaarschijnlijk omdat ik de andere dagen om 5.40 opsta) eerst tijd gehad om mijn kleren te wassen. En met al die schooluniformdingen is dat een heleboel en kan het niet worden uitgesteld.

En dan naar het internet, waar ik wat wilde chatten met België. Maar dat lukte niet echt vandaag. De verbinding was extreem slecht vandaag en dat was lang geleden. En toen het dan eindelijk een beetje lukte moest mama er alweer bijna vandoor. Met dat de zaterdag een behoorlijk drukke dag is in België. Misschien moet ik eens kijken of ik niet een dagje in de week kan en dus enkele lessen schrap uit mijn uurrooster. (eerst dacht ik aan wiskunde ofzo maar dat staat pas om 3 uur geprogrammeerd wat ervoor zorgt dat het dan al 10 uur is in België dus dat is niet echt een optie.) Maar misschien de maandag van 12.30 tot 2.30 want die lessen zijn supersaai dan (ecologia, dat valt nog wel mee, maar dan ook nog orientacion en das echt pokkensaai). Maar ik laat nog wel weten wat ik ervan maak.

Dan ben ik nog eventjes blijven plakken en nog wat gebabbeld met Ana en Teffy. Ze boden me zelf een lekkere maaltijd aan, maar thuis stond er vis op het menu dus dat is iets gezonder (en ik moet echt beginnen letten op wat ik eet, want nu ik amper iets doe van sport zullen de kilo’s er snel bijkomen en ik zou het stom vinden moest ik niet meer in mijn kleren kunnen.)

’s Avonds, uit verveling, meegeweest naar de kerk. Ik had hier helemaal geen zin in, mar iedereen ging van mijn familie en ik was in de middag het huis nog niet uitgeweest, dus mezelf een beetje verplicht om mee te gaan. Het was dus inderdaad een supersaaie misviering, zonder priester. We hebben trouwens een van de banken in de kerk wat meer geruïneerd, want plots zei het zo een beetje krak. Gelukkig was het maar een deeltje van de bank waarop we zaten, waardoor we niet op de grond belandden. En na de viering heb ik nog eventjes staan praten met de jongeren van de colonia, en die nodigden me uit om in de jongerengroep te komen. Maar ik heb gezegd dat ik eigenlijk niet echt tijd hiervoor heb. En ik zou echt wel willen in de groep gaan, maar de bijeenkomsten zijn de zondag, en dat is de enige dag dat we met de familie af en toe eens weggaan. Maar ik heb gezegd dat ik morgen misschien meega naar de kerkviering in het centrum.

Zondag 7 maart: Vandaag vroeg opgestaan (7 uur) want Jair had een voetbalmatch op het programma staan, en we gingen gaan kijken. Achteraf bekeken zou ik toch niet langer kunnen geslapen hebben, want vandaag worden de golfplaten van het dak vervangen, wat voor een enorm lawaai zorgde. (wat was ik blij dat ik mee mocht naar het voetbal.) Ze hebben wel zwaar verloren (7-2), maar het is de eerste match van het jaar en de tegenstanders waren bijna allemaal 13 of 14 jaar en meer dan een kop groter. En de voetbalploeg van Jair bestaat ook nog maar 2 jaar, dus ze zitten nog maar in een beginfase.

In de namiddag niet veel gedaan. Dan maar wat gestudeerd voor mijn ecologie, waarvan ik dinsdag een klein examen heb.

Rond 4 uur was de spanning in huis op een hoogtepunt gekomen. Mijn papa heeft mijn broertjes ingelicht over het feit dat ze een zus hebben. En Jair was een beetje heel erg boos. Ik was er niet bij op het moment dat hij het vertelde, maar ik kan het me goed inbeelden. (en mijn mama hier bevestigt dat ik juist denk) Hij heeft het behoorlijk direct en niet opbouwend gezegd. Zo van ik moet jullie iets vertellen: ik heb nog een dochter, wat dus wil zeggen dat jullie nog een halfzus hebben.

En dan was Jair blijkbaar behoorlijk boos geworden. En Kennin moet een heleboel vragen hebben gesteld (uit onbegrip waarschijnlijk, hij beseft het nog niet zo goed denk ik). Maar toen ik daarna met mijn mama sprak zei ze dat hij zelf had gezegd dat het hetzelfde is als Eline, ik dus. Best dat ik er dan niet bij zat of ik zou hem toch eens goed gezegd hebben hoe ik erover dacht. Zolang hij mij niet behandelt als zijn dochter, mag hij dit soort dingen niet zeggen. Het is niet dat hij me slecht behandelt ofzo, maar ik denk dat hij mij als een extra hulp in de lavanderia had gezien. En hij praat ook amper met mij, grotendeels omdat hij de hele tijd in zijn kamer zit en ik daar niet naar binnen durf als hij daar zit. En dan kwam de uitnodiging van mijn oma (papa) om daar te gaan eten (tortillas) maar Jair wilde niet gaan. Met als reactie van mijn papa dat hij niet nadacht. En hij kreeg een tegenreactie van Kennin die ik echt super vond: “dus in dit huis ben jij de enige die nadenkt?” (Echt jammer dat ik er niet bijzat en het maar uit het verhaal van mijn mama heb moeten horen.)

Maar gelukkig had ik nog de uitnodiging van de jongeren om naar de kerk te gaan. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik naar de kerk kon. De viering viel al bij al nog mee; niet te lang (een uurtje), er was een priester, en de kerk zat boemvol (de mensen die na 7 uur (begin) toekwamen moesten rechtstaan).

Na de viering terug naar huis gewandeld met zijn allen. En het deed echt deugd (ideale temperatuur), buiten dat het op Hondurees tempo was en dus extreem traag.

Maandag: Vandaag werd ons maar weinig werk opgedragen, ‘fertilisar’ van een of andere plant. Daarna kregen we nog een leuke nieuwtje te horen. We gaan op schoolreis van 3 tot 7 mei. We gaan verschillende boerderijen, ... bezoeken en verschillende steden (Siguatepeque, Comayagua, La Esperanza) Misschien gaan we zelf tot aan e grens met El Salvador (foto’s wil ik). Dit alles heeft natuurlijk ook een kostenplaatje: +-2500 lempiras. Wat zo een 100 euro is en voor de mensen hier een fortuin is. En dus kreeg ik in de namiddag ook te horen dat niet iedereen mee zal gaan. Ik voelde me meteen schuldig, de leerkrachten hadden ervoor gezorgd dat de uitstap was gepland terwijl ik hier nog ben. En ik ga ook zeker mee, maar het is gewoon zo stom dat niet iedereen meekan omdat ze het niet kunnen betalen. Misschien vraag ik of we niet iets kunnen organiseren om ervoor te zorgen dat er toch 2 leerlingen, die zich het reisje niet kunnen veroorloven, te financieren. (voor mij is het waarschijnlijk geen probleem want volgens mij is dit een kost voor AFS. Ik ben het momenteel aan het nakijken.)

In de namiddag stonden er ook nog 2 presentaties voor Zootecnia op het programma. Een over het skelet en een over de spieren van mens en dier. De presentaties waren echt zoals het vroeger werd gedaan in België: met posters, alles op papier. En het duurde zo verschrikkelijk lang. Hierdoor waren we een van de laatste klassen die gedaan had met zijn lessen.

Dinsdag: deze morgen een uur langer kunnen slapen, want we moesten ’s morgens niet op school zijn maar in “centrum de salud” en dat is op 2 minuten van mijn huis. Vandaag stond op het programma: honden vacineren tegen rabia. Dat is een of andere ziekte (geen idee wat het precies is, maar blijkbaar kun je er wel aan dood gaan als een hond met rabia je bijt). Eigenlijk heb ik niet gevacineerd, want ik ben niet zo zot van de hondjes hier. En veel honden zijn dan nog eens zo agressief als ze worden vastgenomen voor een spuit. Dus ik heb me vooral bezig gehouden met het papierwerk die erbij kwam kijken. Al de informatie van de honden moest mooi worden opgeschreven enzo. Dan werd me gezegd dat het examen van ecologia niet zou doorgaan (joepie, want het is niet dat ik het zo goed heb gestudeerd) en dat we het eerste lesuur geen les zouden hebben (nog meer joepie).

Dus toen ik om 1 uur toekwam in school dacht ik dat ik mooi op tijd zou zijn voor de les, maar wat bleek. De leerkracht was toch afgekomen en gaf toch les. Het lokaal zat natuurlijk niet eens halfvol. Eerst werd me gezegd dat dezelfde klas nog eens de dag erop zou worden overgedaan, maar aangezien ik dan helemaal niet in school ben, toch maar besloten om een beetje te luisteren en te kopiëren van Isabel.

Zo voor de rest niets meer te zeggen. Momenteel zit ik alleen met mijn broertjes thuis want mijn ouders zijn naar de groep voor ouders.

Nog enkele weetjes:

Ik zit in het basketbalteam van de school, dus misschien kan ik toch nog wat bewegen.

Ik ga morgen naar La Ceiba, want mijn mama wil naar de dokter daar om te kijken of ze klaar is voor een nieuwe zwangerschap.

Donderdag moet ik naar San Pedro Sula (ik blijf dus een nachtje in Ceiba) omdat mijn visum na 6 maand en een half eindelijk in orde zal komen. Minpuntje is wel dat ik daar om 9 uur in de ochtend moet staan, wat erop neerkomt dat ik supervroeg de bus op mag (5 uur).

Zo nu is het echt gedaan,

Tot de volgende,

Eline

algunas fotos de Roatan

foto met zijn allen

op restaurant: superlekker :)

dolfijntjes

1,2,3, klik ... op het juiste moment

zonsondergang

meer zonsondergang

leguanen

de tunnel waar ik van sprak, ik wist niet echt hoe ik het anders moest benoemen.

lekkere ijsjes :p

onrustige zee, de laatste avond aan ons hotel (foto getrokken vanaan het zwembad)

meer foto's komen op facebook of netlog,

eline

algunas fotos de Cayos Cochinos

De foto's van Roatan volgen een ander keertje
Een van de eilandjes van Cayos Cochinos, getrokken vanop het eilandje waar we bleven slapen.

het dorpje op een ander eilandje. De armoede ligt hier nog een stuk hoger dan op het vaste land. gelukkig hebben ze er wel al elektriciteit.

Na het duiken was de zon verdwenen, en er was een wind, dus hadden het er enkelen een beetje koud.

2 kindjes die dansen op de garifunamuziek die 's avonds werd gespeeld.

ik met een garifunameisje, nu voel ik me toch wel heel wit.

hierbij nog enkele foto's van mijn reisje naar het paradijs op aarde!

ik ben trouwens juist een familiegeheim te weten gekomen. En ik moet het eventjes kwijt, want ik ben er niet goed van.

Eerst eventjes de context: mijn grootmoeder (papa) komt vandaag terug van haar 3 maanddurende reisje naar de VS. En we zouden haar bij haar thuis verwelkomen.

Ik had eerst mijn mama horen bellen met mijn papa en het ging er redelijk luid aantoe.

Daarna riep mijn mama me tot bij haar in haar kamer (weg van de kindjes die televisie aan het kijken waren). En ze zat bijna te wenen.

Dan krijg ik eventjes te horen dat mijn papa nog een dochter heeft, van 15 of 16 jaar. Dat wist ik dus helemaal niet, dus was daar al enorm van geschrokken. Maar dit is nog niet alles, daarna kreeg ik te horen dat mijn mama dit tot vorig jaar ook niet wist. Ik wist echt niet wat zeggen, en het ergste was dat ze vroeger, toen ze nog maar net samen waren, verschillende keren had gevraagd of hij geen kinderen had. Hij had natuurlijk nee gezegd.

Dan vroeg ik of mijn broertjes het wisten, waarop het antwoord negatief was. Wat erdus op neerkomt dat ze nog een halfzus hebben, maar het helemaal niet weten. En mijn mama vindt zich niet verantwoordelijk om dit te zeggen aan hun. Ze vindt, terecht, dat mijn papa het aan zijn zoontjes moet zeggen.

Nu blijkt dat een van de zussen die docther heeft meegenomen naar Tocoa om de grootmoeder te verwelkomen. Maar mijn mama wilt niet dat mijn broertjes haar zien, omdat ze zich dan vragen gaan stellen.

En weet je wat ik het allerergste vind, de hele familie weet het, tot de nichtjes en neefjes van mijn broertjes, en niemand die ooit iets gezegd heeft tegen mijn mama of tegen mijn broertjes. En dan denk ik vooral aan Teffy die zoveel praat, en waarvan mijn mama leerkracht is.

En weet je ik begrijp mijn mama volledig, ze heeft het volste recht om boos te zijn. In de familie van mijn papa zijn er echt slechte gezinssituaties.

1. Teffy, die met haar mama woont en waarvan de papa bij een andere vrouw woont, maar toch af en toe eens langskomt ...

2. Kathy (2 jaar), waarvan de mama in Truchillo werkt en amper naar haar dochter omkijkt. En van de papa is er al helemaal geen sprake. Het gevolg is dat Kathy nog maar amper kan spreken en ze leeft bij tantes, grootmoeder, ... iedereen behalve bij haar echte mama, dus die noemt ze ook geen mama.

3. broers en zussen van mijn papa uit de VS sturen hun kinderen voor een jaar naar Honduras, maar hier gaan die kindjes niet naar school. En daar heeft de mama een andere man leren kennen en als ik het goed begrepen heb de papa een andere vrouw.

Ik denk dat mijn mama het aan iemand kwijt moest en daarom het aan mij verteld heeft. Maar nu zit ik ermee en wil het eigenlijk liefst vanal tegen mijn broertjes vertellen, maar denk niet dat dat een goed idee is. Daarom plaats ik het maar eventjes hier.

En mag ik nog iets zeggen, ik denk niet dat mijn mama en papa tot het einde van hun leven gaan samenblijven. Ze verschillen te veel in manier van denken, en mijn mama is gewoon veel vernieuwender in denken, meer westers. Zij gaat ook vooruit denken en niet naar wat het best is op dit moment (in tegenstelling tot mijn papa). En zeker als er dan zulke dingen aan het licht komen. Mijn papa komt dan ook uit een supergrote familie en mijn mama komt uit een kleinere familie. De manier van denken verschilt zo hard, ik heb dat al gemerkt in andere familie ook.

Maar ik ga het hierbij laten, tot volgende week met een nieuw weekverslag.

Eline

Roatan, Cayos Cochinos, verjaardag broertje

Hallo allemaal,

Aangezien ik vorige week in Roatan zat, heb ik geen blogbericht kunnen schrijven. Deze week zit ik terug in Tocoa, dus zal ik weer een verslagje schrijven.

Eerst een samenvatting van mijn schoolweekje. Maandag en donderdag zijn we naar Sinaloa geweest, daar heeft de school nog een extra gebied, waar de koeien en schapen zitten. En er zijn ook een heleboel fruitbomen. De vrijdag hebben we een soort van welkomsfeestje gehad. De jongens moesten al om 6 uur op school zijn om de yuca te “oogsten”. En de meisjes hebben dan om 7 uur de yuca gewassen, gesneden en gekookt. En dat samen met kool, gehakt, en gebakken bananen (tajadas). Er was ook nog fruitsap van Toronja’s, dat is een bittere sinaasappel, die we de dag ervoor in Sinaloa hadden geplukt.

Dan zaterdag; Ik had mijn wekker redelijk vroeg gezet, want ik moest nog de laatste deel van mijn valies maken. En ook gebeld naar de chiro, supervreemd maar ze herkenden mijn stem niet eens. Ok, het is voor mij wel vreemd om opnieuw Nederlands te spreken, maar in tegenstelling tot het Frans, kan ik het nog steeds. We hadden om 13.00 afgesproken in Ceiba, en dus moest ik de bus van 10.00 nemen om zeker op tijd daar te zijn. Het gevolg was wel dat ik daar eerst alleen was. Dus wat gewacht in het “busstation”. En toen er al enkelen in de Mall waren, dan naar daar gegaan. Daar dan eens Chinees gegeten, of toch iets dat ervoor moest doorgaan. En rond 3 uur zijn we dan naar de ferrie gegaan. Om 4.30 vertrok de boot en het was echt om er zeeziek van te worden. Er werden dan ook zakjes uitgedeeld (ze waren het dus blijkbaar wel gewend), en er waren dus ook enkelen die wat slechter werden, maar braken heeft niemand van ons gedaan. Eenmaal aangekomen in Roatan, moesten we eventjes wachten op een busje die ons tot aan het hotel zou brengen.

Toen we in het hotel aankwamen was het al helemaal donker. De kamers waren super. Een goeie airco, een degelijke badkamer, de bedden waren zoals ze moesten zijn.

Dan zijn we naar een Mexicaan geweest, waar we taco’s hebben gegeten. En dan nog wat verder gegaan langs het strand, tot we bij een bar stopten om iets te drinken op de verjaardag van Ellen. Daarna zijn we dan nog naar de disco geweest. Het was nog tof, alleen vreemd dat het om 2 uur sloot. Dat zijn hier blijkbaar de regels, en de politie komt echt langs om te kijken of het toe is. Als het niet toe is, krijg je een boete. (ik heb wel geen idee hoe corrupt de politie hier is, maar iedereen houdt zich toch aan deze regel). En dan te voet, in het donker terug gewandeld. Echt vreemd om ’s nachts te wandelen in Honduras. Maar hier is het gewoon een stuk veiliger dan op het land.

Zondag: na het cornflakesontbijt (elk had zijn eigen doos cornflakes van thuis mee), en de verjaardagstaart voor Ellen, hebben we een duik in het zwembad genomen. Dit zwembad had trouwens een zicht op zee.

Rond 11 uur zijn we dan terug naar het centrum geweest, want we gingen gaan snorkelen. Eigenlijk is dat wat tegengevallen. Ik had verwacht dat het een kleurrijk koraal zou zijn, maar het was bruin. Wel hebben we een heleboel mooie visjes gezien, en een onderzeeër die op de bodem lag.

Dan een vlugge hap (tajadas met kool en gehakt, de baleadas moet ik echt niet hebben) en dan gingen we gaan kayaken tot bijna aan West-Bay, waar ze het mooiste strand van het eiland hebben. Dan een hele fotosessie met al de camera’s die we meehadden.

Het was al bijna donker toen we terugkeerden, dus vlug gaan omkleden en dan hadden we besloten om op restaurant te gaan. Ik moet zeggen dat het superlang geleden is dat ik zo goed heb gegeten. Echt, terug wat etiquette, mooi geserveerde borden, ... Ik heb kip met camarones gegeten in een wit sausje met een aardappel in de oven en gekookte groentjes, echt overheerlijk.

Aangezien iedereen redelijk moe was van de hele dag in het water te zitten, zijn we daarna terug naar het hotel gegaan. Er zijn er nog enkelen die naar buiten naar de sterren zijn gaan kijken, maar daar had ik niet echt zin in. Achteraf heb ik er wel spijt van gehad, want blijkbaar was er juist een meteoor die ze hebben gezien.

Maandag: weer een druk (en vooral duur) dagje, eerst zijn we naar een canopyparcour geweest. Eerlijk gezegd ik had redelijk wat schrik, maar ik ben ook echt blij dat ik het wel gedaan heb. Daarna hebben we een park bezocht. Daar zaten papegaaien en aapjes die op je kropen (mooie foto’s, maar mijn camera was plat).

Dan een soort van hamburger met kip gegeten daar, en een duik in het zwembad genomen. Om 3 uur zijn we dan naar een plaats geweest, waar we een ontmoeting met een dolfijn hadden. Echt fantastisch, we mochten de dolfijn aanraken. Dan mochten we ook op de foto met de dolfijn: terwijl we hem een knuffel geven en wanneer we een kus krijgen. En tot slot deed ze nog enkele kunstjes zoals springen enzo. (soms moesten we wel naar een andere dolfijn kijken, want zij kon niet alles omdat ze zwanger was.)

Na dit spectakel, terug naar West-End gegaan (hier zaten we trouwens ook op hotel) en daar iets goedkoops gaan eten. Aangezien de bars vandaag allemaal om 12.30 sloten, hadden we besloten om buiten aan het hotel, bij de zee iets te drinken en wat te kletsen.

Dinsdag: Het plan daag was om te wandelen naar West-Bay en met een watertaxi terug te keren, maar doordat we eerst wat langs de souvenirwinkeltjes hebben gelopen, was het al superwarm toen we wilden doorgaan, dus hebben we besloten om met de watertaxi door te gaan en dan in de avond terug te wandelen.

Het strand was al redelijk bevolkt, er was vandaag dan ook een cruiseschip op Roatan aangekomen. Daardoor was het overal wat drukker. We wilden wat snorkelen daar, maar er zaten superveel kwalletjes in de zee die je overal prikten. Met als gevolg dat ik vooral op het strand heb gezeten om een kleurtje op te doen, natuurlijk wel met regelmatig insmeren, want de zon brand hier echt superhard. Dan hebben we daar een kleine hap gegeten en dan tegen het einde van de middag, zijn we teruggewandeld. Zo hebben we ook heel wat mooie foto’s met de zonsondergang. En dan terug naar het hotel, waar we een soort pasta hebben gegeten (zo iets waar je dan water moet bijgieten).

Woensdag: In de morgen rustig aan, wat neerkwam op een duik in het zwembad en de zee. Aangezien we nog het snorkelgerief hadden, wilden we eens kijken naar het koraal aan ons hotel, maar de kwallen hadden zich blijkbaar van West-Bay naar West-End verplaatst. Dus na enkele pogingen met beten hebben we het opgegeven en op het zwembad gehouden. Om 1 uur hadden we een busje gevraagd, die ons de plaatsen op het eiland zou laten zien. We zijn dus naar een leguanenpark geweest. En daar heb ik ook een zeeschildpad gezien. Dan zijn we ook nog met een bootje op zee geweest, daar hebben we door een tunnel van bomen gevaren. We wilden ook nog naar een zoo gaan, maar dat sloot juist. Dan zijn we nog naar een superchique hotel geweest, waar we eventjes op het privéstrand hebben gelegen. Dit terwijl we een ijsje aten. Toen we terugkwamen in ons hotel was het al donker. En we hadden gehoord dat de helft van West-End geen licht had, en dat was juist waar de bars gelegen lagen. Met als gevolg, dat we dan maar gezellig in de kamer wat hebben gepraat. Het weer was ook volledig omgeslagen: superveel wind, en veel regen. Het licht is zelf in het hotel weggevallen voor een halfuurtje. (best dat ik al meer gewend ben in Tocoa.)

Donderdag: normaal zouden we vandaag gaan duiken, maar ik had er geen zin in met dit slechte weer. De golven waren superhoog, en er was niets van zon aan de hemel. Dus dan hebben diegenen die niet wilden gaan duiken, besloten om een lekker ontbijt te nemen. Een yoghurtje (een van de weinige keren in Honduras, dus het heeft echt gesmaakt) met vers fruitsla en versgeperst fruitsap.

Toen de duikers terugkwamen, had iedereen superveel honger. Het was dan ook al na 1 uur. Het duurde lang voor we iets vonden, er was raargenoeg veel gesloten vandaag. Uiteindelijk hebben we het dan op een Italiaan gehouden.

Na het eten heb ik, ondanks het weer, nog een laatste duik in het zwembad gedaan. Aangezien ik alleen in het zwembad zat, kon ik wat baantjes zwemmen, en dat deed deugd, zo na 6 maand nog eens enkele meters echt zwemmen.

Om onze vakantie af te sluiten zijn we nog eens op restaurant geweest. Het was iets dat ons was aangeraden, en helemaal niet duur was. Aangezien we laat gegeten hadden, had ik niet zoveel honger. Dus heb ik het maar op een slaatje gehouden. En in de prijs zat ook nog een taartje. Dat was echt superlekker, we wilden nog een 2^e stukje, maar jammer genoeg was de taart op. En aangezien Julie de volgende dag jarig was, moest dat nog gevierd worden. Dus eerst naar een karaoke geweest, en dan naar de “disco”. Normaal zou het om 12.30 zijn afgelopen, maar doordat we begonnen te roepen, zijn we naar het binnengedeelte geweest van de bar, waar het feest dan verderging tot 2 uur.

Vrijdag: Na enkele uurtjes slapen, zijn we allemaal supermoe opgestaan om 4.30. Dan vlug al onze valiezen gemaakt (de rest dat nog niet was ingepakt). En dan met het busje naar de ferrie. Er was ons gezegd dat we vroeg moesten zijn, want de boot had de donderdag niet uitgevaren, dus de mensen die dan zouden vertrekken, hadden voorrang. Gelukkig was het geen probleem (het was dan ook geen hoogseizoen).

Rond 9 uur zijn we dan toegekomen in Ceiba, dan zijn we met een, te dure, taxi naar het centrum geweest. Eigenlijk waren we van plan om naar “pico bonito” te gaan, en de zaterdag naar Cayos Cochinos. Maar het weer zou omslaan de zaterdag, dus Cayos Cochinos zou in het water vallen. MAAR de taxichauffeur had gezien dat we in ons Hondurees boekje naar de info over Cayos Cochinos aan het kijken waren. Dus deed hij een voorstel, hij kon ervoor zorgen dat we vandaag nog konden gaan. Dat zou natuurlijk super zijn. Dan na veel getelefoneer van de taxichauffeur, was het eindelijk voor elkaar.

Na een ontbijt/brunch in de pizzahut zijn we naar garifunadorpje gereden. Waar we ons konden omkleden, de nodige kleren enzo in een rugzakje meenemen. En dan met een bootje, dat zeer goed leek op een splash in een pretpark, naar Cayos Cochinos gegaan. Daar mochten we slapen in een van de huisjes van de bewoners slapen. Het eiland waar we zouden slapen was superklein, er wonen amper 100 mensen. Cayos Cochinos telt wel nog enkele andere eilandjes. Dan zijn we nog wat gaan rondvaren. Onder andere naar het andere eilandje, waar we dan het schooltje zagen. En ook zijn we nog wat gaan snorkelen, en hier was het koraal supermooi, veel tropische visjes (tot een octopus), en dit zonder de kwallen!

Toen we terug op het mini-eiland kwamen, hebben we nog iets gegeten. En dan werd er nog wat muziek gespeeld en werd er gedansd. Echt fantastisch hoe die zwarten hier dansen. Ikzelf heb ook eventjes meegedaan, maar na 2 minuten voel je het echt in je benen. Ik begrijp echt niet dat zij zo een halfuur kunnen dansen.

En aangezien er amper licht is, en we morgen supervroeg terug zouden vertrekken (omdat het weer zou omslaan en dan zouden we geen bootje meer terug hebben), zijn we vroeg in ons “bedje” gekropen. De bedjes waren volgens mij al superoud, zo hard als een plank en ze waren ook iets te klein.

Zaterdag: Om 6.30 hadden we de wekker gezet om om 7 uur te vertrekken. Maar vanaf we opstonden werd er op de deur geklopt en gezegd dat we meteen zouden vertrekken, omdat het weer elk moment kon omslaan. Dus wij al onze spullen vlug bijeen en bootje in. Eenmaal terug op het vaste land, hebben we ons terug omgekleed, in niet toeristische kleren. En dan met een gele bus tot in Ceiba. Het is de 1^e keer dat ik zo een bus neem. Het voordeel is dat het supergoedkoop is, maar het nadeel is dat de bus om de 2 minuten stopt om mensen te laten op- of afstappen.

Eenmaal terug in Ceiba ben ik eerst nog samen met Lore, Anaïs en Karen naar de Mall geweest. Hier heb ik afwachting van de bus een ontbijt/brunch genomen. Dit keer een bakkerij, waar we wat lekkers uitzochten.

In de vroege namiddag ben ik dan aangekomen in Tocoa, waar het echt hard aan het regenen was. Mijn mama is me daar komen ophalen, en dan vlug naar huis, want deze avond was het verjaardagsfeestje van mijn broer die elf werd. Jammer dat het weer een beetje tegenzat, maar de regen is toch uitgebleven tijdens het feestje. Er was weer een overvloed aan eten. Eerst tamales, gevolgd met kip, rijst, groentjes en tortilla’s. Tot slot nog een lekker stukje taart.

Zondag: mijn oma was blijven slapen deze nacht. En normaal gezien zou ze op ons passen terwijl mijn ouders naar een bijeenkomst gingen. Maar ze wilde naar huis, dus zijn mijn broertjes met haar meegeweest. Ik wilde mijn kleren wassen, want die waren met mijn reisje naar Roatan schaars geworden. Na het kleren wassen ben ik dan ook naar mijn oma geweest, waar ik dan heb gegeten en op de laptop (geschenk van de broer van mijn mama) op het internet heb kunnen zitten. Hierdoor nog eens op msn kunnen zitten. En gelukkig was mijn broertje/mama en papa online, waardoor ik toch eventjes met ze heb kunnen praten.

Het was al redelijk laat toen mijn ouders ons kwamen ophalen, waardoor ik niet alleen met de fiets terug naar huis mocht. Ik heb dus achter de auto tot in het centrum gefietst, en van daar ben ik dan met een taxi (fiets in de koffer) samen met Jair verder naar huis gegaan.

Dan al mijn spullen klaarmaken voor school van morgen, en redelijk vroeg in mijn bedje gekropen.

Maandag: mijn oogjes deden toch wat pijn als de wekker om 5.40 afging. Maar zoals het hoort, opgestaan, gedoucht, ontbeten en dan hop naar school. Dit keer moesten we een fruit, gelijkaardig aan druiven, in zakjes steken en dan verkopen in school. Echt supersaai, want er was niemand die deze vrucht kende, en dus wilde bijna niemand het kopen.

In de namiddag, nog een uur les, en dan hadden we “orientación” waar vandaag een leerkracht over zelfachting kwam praten. Supersaai, en aangezien de rest van de klas dit boven de andere lessen verkoos, zaten we er mee opgescheept tot 4.30. Hierdoor zijn al de andere lessen weggevallen.

Dinsdag: ’s morgens weer gaan werken op het veld. Al moet ik zeggen dat ik vandaag niet echt veel gedaan heb. Ik had gewoon echt geen fut vandaag en het was ook zo saai werk. Weer een deel opruimen, want morgen zouden de konijnen worden gebracht, dus alles in en rond het konijnenhok moest mooi zijn. In de namiddag dan les gekregen. Met bijna een uur speeltijd tussendoor. (Aangezien de 1^e en 2^e les vlug op elkaar volgden, waren de leerkrachten supervroeg klaar met de leerstof voor vandaag.) Hierdoor kon ik wat basketten, ik vond het super, al voel ik me wel erg bekeken. Om 5 voor 3 ben ik dan gestopt, kwestie dat ik niet zo rood als een tomaat de les wil beginnen. Tevergeefs, na 10 minuten zag ik nog steeds rood. Voor de rest niet meer veel gedaan. Dit berichtje op de pc zetten, wat eten, een goeie douch, mijn blaines open prikken (met dat ik niet bepaald de juiste schoenen aanhad tijdens het basketten, was er op mijn linkervoet aan mijn zool een serieuze brandwonde ontstaan.) En ook nog mijn kamer opnieuw geïnstalleerd, want ze hadden vandaag een plafond geplaatst.

Zo, na een maand ben ik dan toch naar Roatan geweest, en het was fantastisch. Ik zou zeggen allemaal gaan, want het is echt als in de filmpjes. Het water ziet zo blauw als in een zwembad en het strand is wit.

foto's van mijn reisje volgen (ik weet wel nog niet waar precies).

Tot de volgende,

Eline