trouw, El Tigre

Dag allemaal,

Hier een vervolg van mijn reisavontuur van afgelopen maand.
Donderdagmorgen ben ik vroeg opgestaan om naar school te gaan. Er zou een school uit Olanchito komen om te volleyballen. Voor de meisjes was de match van groot belang want ze moesten winnen om naar het landelijke kampioenschap te gaan. De jongensploeg zou ook komen, om vriendschappelijk te spelen. En ik mocht meedoen met de jongensploeg.
Dus ik met zo een lelijk rood cocacola T-shirt, met een gigantisch gat aan de mouw op de bank. Uiteindelijk heb ik niet zoveel mogen spelen want de mannenploeg was te laat, en de meisjes moesten om 10.30 beginnen.
Toen de meisjes moesten spelen, heb ik het wedstrijdblad in gevuld. Ik wilde het officiële blad invullen, dat lijkt goed op dat wat mijn papa voor onze matchen invult. Maar ze verkozen een blad waar ik niet veel van verstond, maar zogezegd was dat een blad typisch voor de schoolcompetitie in Honduras ofzo.
Uiteindelijk ben ik er wel in geslaagd alles goed in te vullen, al was ik tegen het einde van de match behoorlijk verbrand! mja het volleybalveld ligt dus in open lucht, en rond 12 uur is er echt geen schaduw als je niet onder een boom zit. Benen en armen moesten er - ondanks dat ik ze een beetje laat had ingesmeerd - aan geloven.
In de namiddag heb ik niets speciaals meer gedaan.

De vrijdagmorgen was er een festival in het centrum. Een soort inzamelactie van al de scholen in Tocoa om zo voedsel te kunnen aankopen voor de armere leerlingen (als ik het allemaal goed heb verstaan). Uit de verschillende scholen kwamen dan ook wat kinderen optreden: een lied zingen, een dansje doen, en uit mijn mama's school kwam natuurlijk de volksdansgroep. Eigenlijk was het allemaal niet zo speciaal, maar ik vind het wel een goed initiatief. Het was ook veel te warm om te staan kijken, iedereen had wat schaduw opgezocht en voor het podium was geen kat te zien...
Vrijdagavond zijn we nog naar mijn oma (papa) geweest omdat er een herdenkingsviering was voor haar man, die nu 6 jaar (als ik het niet mis heb) overleden is. We waren wat laat, dus de herdenkingsmis was al bezig. Ik heb dan maar wat buiten gepraat met enkele neven die duidelijk ook niet zoveel zin hadden in het hele gebeuren.

Zaterdag heeft het de hele dag ontzettend hard geregend, echt niet normaal. De hele tuin leek wel een zwembad, de straten waren veranderd in rivieren. 

En ik had vanavond een trouw... Als het maar zou doorgaan, want de elektriciteit begaf het ook zo af en toe. En wees maar zeker dat er niet veel mensen hun huis verlaten 's avonds als het zo regent en er geen licht in de straten is.
Gelukkig is het gestopt met regenen zo rond 4 uur. Net genoeg tijd om het ergste overstromingen op te lossen.
Mijn broertje en papa waren ondertussen naar San Pedro afgereisd om naar het voetbal te gaan zien. Eigenlijk wilde ik heel graag mee, maar ik moest naar die trouw...
Uiteindelijk is de trouw nog goed meegevallen, het was een mooie viering. Niet te langdradig, niet met veel ingewikkelde woorden. Alleen snap ik toch niet alles wat ze in Honduras doen. Hier heb je de ringen en dat is het dan. Daar heb je nog een touw waarmee je met elkaar wordt verbonden, een soort van munten had je ook nog, maar daar snapte ik de bedoeling echt niet van. En alles werd in de tuin gedaan. Het was wel allemaal mooi versierd, en ze hadden voorzorgsmaatregelen tegen de regen genomen.

De hele tuin was overspannen met plastiek zeilen. Na de viering was er nog eten, maar ik had al avondgegeten. Het is te zeggen, ik, mijn mama en mijn broertje waren naar de Mall geweest waar we een koffie en donuts hadden gegeten. Ik zat dus al behoorlijk vol; het enige wat ik dan nog heb gegeten waren de groentjes. Het was een mooie trouw, en mijn beste Hondurese trouw tot op heden, maar ik blijf belgische toch verkiezen boven die in Honduras.

Zondag kregen we te horen van mijn gastpapa dat hij in het meest luxueuze hotel in San Pedro had geslapen, dat ze in de VIPzone van het voetbal naar de match hebben gezien, en dat ze in een auto van het meest nieuwe model door de stad hebben gereden. Mijn gastpapa was zijn superrijke neven tegengekomen, en die hadden eens getrakteerd... (ik wil ook wel eens neven of vrienden hebben die zich al dit hemels kunnen veroorloven.)
Maar mijn mama, broertje en ik gingen echt niet de hele zondag zitten wachten om dan al de mooie verhaaltjes te moeten aanhoren. We zijn dus zelf ook weggeweest. Maar eerst moest mijn mama nog iets halen voor haar papa. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om met Elias eens naar het kerkhof te gaan. Aangezien zijn mama een jaar geleden is overleden wilde ik eens weten waar ze precies begraven lag. Maar ik heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens bij het familiegraf langs te lopen, Nog steeds 4 graven - 3 volwassen en dat van de baby - maar nu waren ze allemaal mooi bedekt met tegeltjes. Het was wel zeer moeilijk om je soms voort te bewegen tussen al het onkruid. En met dat het de dag ervoor zo had geregend en de zon nu straald, was het net alsof je in een sauna rondliep. Nadat we terug bij Elias thuis waren, heb ik voorgesteld dat hij met ons mee zou gaan naar El Tigre - een natuurgebied, waar een visvijver aanwezig is en een waterval. Hij wilde mee, en nadat hij het geregeld kreeg dat zijn dochtertje niet alleen achterbleef, is hij dan ook meegekomen naar mijn huis. Van daaruit zijn we dan met zijn vieren naar el tigre vertrokken. Het is echt niet zover buiten Tocoa, zo in de bergen, eigenlijk echt wel mooi. Helemaal niet gedacht dat er zoiets in Tocoa bestond (hihi) maar het was dus wel in orde. Ik ben dan met mijn broertje en Elias helemaal naar boven (alé tot waar het pad loopt) gelopen, om de waterval te bezichtigen. Eigenlijk een geluk dat het gisteren had geregend, want nu stroomde het water in grote hoeveelheden naar beneden. Dan zijn ik en Elias, want mijn broertje wilde niet meer wandelen, nog naar een uitkijkpunt geweest. Echt wonderlijk om zo te kunnen kijken over al de palmbomen tot aan de bergen waarachter de zee dan ligt (maar je net niet meer kunt zien).
We hebben er dan vis gegeten, het enige wat verplicht is daar (de inkom is gratis, maar je mag er niet je eigen eten meebrengen). En ik moet zeggen dat het lekkere vis was, met tajadas (gebakken bananen :p ) en groentjes die ik niet lekker vond (omdat ze in de azijn waren bewaard)
Dan nog eventjes gevist, alé mijn broertje en Elias, een klein tochtje met de roeiboot op de vijver, en dan was het alweer tijd om terug te keren naar huis. En eigenlijk hebben we het allemaal goed getimet want eens thuis begon het weer te regenen...
's avonds zou er nog een afscheidsfeestje voor Jose Mario zijn, want hij vertrok de volgende morgen terug naar Progresso. Maar uiteindelijk was de elektriciteit uitgevallen, en had de familie meer zin om de huwelijkscadeaus van het net getrouwde koppel uit te pakken. Dus  er is niet echt gefeest...

Zo tot hier vul ik aan vandaag... Er ontbreekt nu nog een klein stukje, over mijn afscheid in Tocoa en de dagen die ik in Tegus heb doorgebracht, maar die zullen dus voor de volgende keer zijn.

Eline