trouw, El Tigre

Dag allemaal,

Hier een vervolg van mijn reisavontuur van afgelopen maand.
Donderdagmorgen ben ik vroeg opgestaan om naar school te gaan. Er zou een school uit Olanchito komen om te volleyballen. Voor de meisjes was de match van groot belang want ze moesten winnen om naar het landelijke kampioenschap te gaan. De jongensploeg zou ook komen, om vriendschappelijk te spelen. En ik mocht meedoen met de jongensploeg.
Dus ik met zo een lelijk rood cocacola T-shirt, met een gigantisch gat aan de mouw op de bank. Uiteindelijk heb ik niet zoveel mogen spelen want de mannenploeg was te laat, en de meisjes moesten om 10.30 beginnen.
Toen de meisjes moesten spelen, heb ik het wedstrijdblad in gevuld. Ik wilde het officiële blad invullen, dat lijkt goed op dat wat mijn papa voor onze matchen invult. Maar ze verkozen een blad waar ik niet veel van verstond, maar zogezegd was dat een blad typisch voor de schoolcompetitie in Honduras ofzo.
Uiteindelijk ben ik er wel in geslaagd alles goed in te vullen, al was ik tegen het einde van de match behoorlijk verbrand! mja het volleybalveld ligt dus in open lucht, en rond 12 uur is er echt geen schaduw als je niet onder een boom zit. Benen en armen moesten er - ondanks dat ik ze een beetje laat had ingesmeerd - aan geloven.
In de namiddag heb ik niets speciaals meer gedaan.

De vrijdagmorgen was er een festival in het centrum. Een soort inzamelactie van al de scholen in Tocoa om zo voedsel te kunnen aankopen voor de armere leerlingen (als ik het allemaal goed heb verstaan). Uit de verschillende scholen kwamen dan ook wat kinderen optreden: een lied zingen, een dansje doen, en uit mijn mama's school kwam natuurlijk de volksdansgroep. Eigenlijk was het allemaal niet zo speciaal, maar ik vind het wel een goed initiatief. Het was ook veel te warm om te staan kijken, iedereen had wat schaduw opgezocht en voor het podium was geen kat te zien...
Vrijdagavond zijn we nog naar mijn oma (papa) geweest omdat er een herdenkingsviering was voor haar man, die nu 6 jaar (als ik het niet mis heb) overleden is. We waren wat laat, dus de herdenkingsmis was al bezig. Ik heb dan maar wat buiten gepraat met enkele neven die duidelijk ook niet zoveel zin hadden in het hele gebeuren.

Zaterdag heeft het de hele dag ontzettend hard geregend, echt niet normaal. De hele tuin leek wel een zwembad, de straten waren veranderd in rivieren. 

En ik had vanavond een trouw... Als het maar zou doorgaan, want de elektriciteit begaf het ook zo af en toe. En wees maar zeker dat er niet veel mensen hun huis verlaten 's avonds als het zo regent en er geen licht in de straten is.
Gelukkig is het gestopt met regenen zo rond 4 uur. Net genoeg tijd om het ergste overstromingen op te lossen.
Mijn broertje en papa waren ondertussen naar San Pedro afgereisd om naar het voetbal te gaan zien. Eigenlijk wilde ik heel graag mee, maar ik moest naar die trouw...
Uiteindelijk is de trouw nog goed meegevallen, het was een mooie viering. Niet te langdradig, niet met veel ingewikkelde woorden. Alleen snap ik toch niet alles wat ze in Honduras doen. Hier heb je de ringen en dat is het dan. Daar heb je nog een touw waarmee je met elkaar wordt verbonden, een soort van munten had je ook nog, maar daar snapte ik de bedoeling echt niet van. En alles werd in de tuin gedaan. Het was wel allemaal mooi versierd, en ze hadden voorzorgsmaatregelen tegen de regen genomen.

De hele tuin was overspannen met plastiek zeilen. Na de viering was er nog eten, maar ik had al avondgegeten. Het is te zeggen, ik, mijn mama en mijn broertje waren naar de Mall geweest waar we een koffie en donuts hadden gegeten. Ik zat dus al behoorlijk vol; het enige wat ik dan nog heb gegeten waren de groentjes. Het was een mooie trouw, en mijn beste Hondurese trouw tot op heden, maar ik blijf belgische toch verkiezen boven die in Honduras.

Zondag kregen we te horen van mijn gastpapa dat hij in het meest luxueuze hotel in San Pedro had geslapen, dat ze in de VIPzone van het voetbal naar de match hebben gezien, en dat ze in een auto van het meest nieuwe model door de stad hebben gereden. Mijn gastpapa was zijn superrijke neven tegengekomen, en die hadden eens getrakteerd... (ik wil ook wel eens neven of vrienden hebben die zich al dit hemels kunnen veroorloven.)
Maar mijn mama, broertje en ik gingen echt niet de hele zondag zitten wachten om dan al de mooie verhaaltjes te moeten aanhoren. We zijn dus zelf ook weggeweest. Maar eerst moest mijn mama nog iets halen voor haar papa. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om met Elias eens naar het kerkhof te gaan. Aangezien zijn mama een jaar geleden is overleden wilde ik eens weten waar ze precies begraven lag. Maar ik heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens bij het familiegraf langs te lopen, Nog steeds 4 graven - 3 volwassen en dat van de baby - maar nu waren ze allemaal mooi bedekt met tegeltjes. Het was wel zeer moeilijk om je soms voort te bewegen tussen al het onkruid. En met dat het de dag ervoor zo had geregend en de zon nu straald, was het net alsof je in een sauna rondliep. Nadat we terug bij Elias thuis waren, heb ik voorgesteld dat hij met ons mee zou gaan naar El Tigre - een natuurgebied, waar een visvijver aanwezig is en een waterval. Hij wilde mee, en nadat hij het geregeld kreeg dat zijn dochtertje niet alleen achterbleef, is hij dan ook meegekomen naar mijn huis. Van daaruit zijn we dan met zijn vieren naar el tigre vertrokken. Het is echt niet zover buiten Tocoa, zo in de bergen, eigenlijk echt wel mooi. Helemaal niet gedacht dat er zoiets in Tocoa bestond (hihi) maar het was dus wel in orde. Ik ben dan met mijn broertje en Elias helemaal naar boven (alé tot waar het pad loopt) gelopen, om de waterval te bezichtigen. Eigenlijk een geluk dat het gisteren had geregend, want nu stroomde het water in grote hoeveelheden naar beneden. Dan zijn ik en Elias, want mijn broertje wilde niet meer wandelen, nog naar een uitkijkpunt geweest. Echt wonderlijk om zo te kunnen kijken over al de palmbomen tot aan de bergen waarachter de zee dan ligt (maar je net niet meer kunt zien).
We hebben er dan vis gegeten, het enige wat verplicht is daar (de inkom is gratis, maar je mag er niet je eigen eten meebrengen). En ik moet zeggen dat het lekkere vis was, met tajadas (gebakken bananen :p ) en groentjes die ik niet lekker vond (omdat ze in de azijn waren bewaard)
Dan nog eventjes gevist, alé mijn broertje en Elias, een klein tochtje met de roeiboot op de vijver, en dan was het alweer tijd om terug te keren naar huis. En eigenlijk hebben we het allemaal goed getimet want eens thuis begon het weer te regenen...
's avonds zou er nog een afscheidsfeestje voor Jose Mario zijn, want hij vertrok de volgende morgen terug naar Progresso. Maar uiteindelijk was de elektriciteit uitgevallen, en had de familie meer zin om de huwelijkscadeaus van het net getrouwde koppel uit te pakken. Dus  er is niet echt gefeest...

Zo tot hier vul ik aan vandaag... Er ontbreekt nu nog een klein stukje, over mijn afscheid in Tocoa en de dagen die ik in Tegus heb doorgebracht, maar die zullen dus voor de volgende keer zijn.

Eline

 

 

Progreso, avondmaal

hola hola,

Hier ben ik dan eindelijk met mijn blogberichtje (beter laat dan nooit).
Ik ben de zondag nadat ik terugkwam van Tela meegeweest met mijn familie naar een soort van familiedag georganiseerd door de kerk. Het was behoorlijk afgelegen, er was een zwembad voor de kleinsten, en de ouderen speelden voetbal. Voor de rest had iedereen voldoende eten meegenomen (wat had je gedacht). Ik vond er niet veel speciaals aan, en was misschien beter gewoon thuis gebleven om wat uit te rusten. Maar goed, aan de andere kant hebben we weer eens iets nieuws gezien van Honduras.

's Avonds (eiglijk al vanaf 4 uur) was er een feest georganiseerd door de volksdansgroep omdat Jose Mario, die momenteel in Progreso woont en werkt, terugkwam om zijn familie te bezoeken en de trouw van zijn nicht bij te wonen. Ik had er echt naar uitgekeken om mijn maatje terug te zien. Maar toen ik toe kwam (rond 5 uur, kwestie van het op zijn Hondurees te doen) was iedereen filmpjes aan het kijken die Jose Mario had meegenomen. Het ene filmpje ging over mijnwerkers, en dan weer een videoclip van liedje waar een mooie tekst bijzat. Ik veronderstel dat het filmpjes zijn die hij ze gebruikten in Progreso in de kerk waar hij werkt. Toe ze eindelijk zich gingen verplaatsen dacht ik dat er dan een feestje ging volgen, maar neen, nog meer filmpjes... dit keer over het volksdansen, enkele van hun presentaties, gevolgd door een slideshow van foto's. Wel mooi, maar het duurde net iets te lang naar mijn mening.
Na de filmpjes werd er dan nog een minifeestje gehouden, maar het heeft echt niet lang geduurd want iedereen was moe en moest werken de volgende dag.

Maandag was er zowel 's morgens als 's middags volleybaltraining, en ik was aanwezig ondanks het vroege uur. Ook dinsdag volgde ik hetzelfde plan. Buiten het volleyballen is er niet veel benoemingswaardig te vertellen over maandag.
Dinsdag daarentegen ben ik na de volleybaltraining nog naar het volksdansen geweest, maar van volksdansen is niet veel in huis gekomen, ze waren een video aan het bekijken om een nieuwe dans te leren, en het voetenwerk lukte niet echt. Daarenboven kwam er iemand meldden dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was van een van de leden die op die dag jarig was. Iedereen moest er dus heen! Ik ben er ook heen geweest, eventjes maar, want de volgende morgen moest ik om 3.30 de bus pakken omdat de volleybalploeg (mannen) om naar Progresso moest om daar een match te spelen.

Ik en nog een ander meisje (Riccy) van de volleybalploeg hadden dus de bus genomen naar Progreso omdat er niet voldoende plaats was in het minibusje voor de spelers en de supporters. Maar we hebben de rit niet moeten betalen, aléja, een van de "diputados" (verkozenen) heeft gesponserd. Alsof er niets anders te betalen valt met overheidsgeld, maar aan de andere kant is het misschien beter dat ze het in schoolsport investeren dan in een of ander louche zaak.
Nu los van deze meevaller moest er dus ook gevolleybald worden. Ik en Riccy waren vroeger dan het busje ter plaatse en hebben dan maar de stad zien tot leven komen (het was rond 7.00 dat we daar aankwamen) en hebben wat in het park gezeten; wachtend op de rest.
Nadat ook zei waren toegekomen, hebben ook zij nog een hele fotoshoot in het park genomen, waarna we met zijn allen naar het college waar de volleybalmatch zou doorgaan gingen. Het was natuurlijk een privéschool die al redelijk ver van de stadskern afgelegen was. Het was een gigantische school, volgens mij goed te vergelijken met mijn school kwa oppervlakte en aantal leerlingen. Het uniform was wel veel leuker want de meisjes droegen een broek! Nu bon, ik ben de fase van uniformdragen toch al voorbij dus voor mij maakte het niet meer veel uit. De school had een atletiekpiste, en de volleybalzaal of de sportzaal was eigenlijk ook het auditorium waar de belangrijkste mededelingen en bijeenkomsten plaatsvonden. Het was er superwarm binnen, maar best dat er enkele ventillatoren waren, of ik had het er nog geen 10 minuten in uitgehouden.
De volleybalmatch zelf was niet zo goed, het niveau ligt toch niet zo hoog hoor hier. Er werden veel fouten gemaakt aan beide kanten, maar af en toe een mooie aanval zat er wel in. Uiteindelijk was de eindstand 3-1, ik weet niet of het een terechte uitstand is, want ze waren zeker niet beter. Wij maakten gewoon teveel fouten op de belangrijke momenten.

Nadat we hadden gevolleybald zijn we naar de Mall geweest. Jawade dade, een gigantisch complex van een verdieping. Het is moeilijk te geloven dat je nog in Honduras zit als je daar binnenstapt. Het is er veel mooier dan de Mall in Ceiba, ookal heeft die 2 verdiepingen.
Eigenlijk hebben we er niet zoveel in rondgelopen, want de bedoeling was om er te eten. De meesten wilden pizza van de pizzahut, maar aangezien ik al 2 keer pizza in 2 weken had gegeten heb ik daarvoor gepast, en heb ik het gezond gehouden door een belegd broodje te eten.

Aangezien er enkele mensen niet waren meegekomen, bleek er genoeg ruimte te zijn om met zijn allen terug te keren in het busje. Een beetje krap dat wel, maar zo hebben we dus wel heel wat geld uitgespaard!
Tegen rond 5 uur waren we dan eindelijk uit ons lijden (ongemakkelijk zitten en barstende hoofdpijn van de airco en al het gebabbel) verlost en kwamen we aan in Tocoa.

Toen ik thuiskwam heb ik me gedouched en omgekleed want ik had de familie uitgenodigd om te gaan eten op restaurant. En zo zijn we dus met zijn allen gaan eten in een van de beste restaurants van Tocoa. Het was echt lekker, maar veel te veel. Na het eten zijn we nog naar het voetbalveldje tegenover het park geweest. Dat is het nieuwe 'hot item' van Tocoa, net als de paintball net buiten de stad. Allebei in het bezit van de familie Turcios (neven van mijn papa). Een nieuwe poging om een paar deftige familiefoto's te nemen is hier in ieder geval tot een beter eind gebracht, en net toen we wilden vertrekken kwam er een topvoetballer kijken. Sinds dit jaar speelt Tocoa in de eerste liga van Honduras, en ze hebben een veteraan weten te strikken die op het veld in Zuid-Afrika heeft gestaan. Mijn mama heeft gevraagd of we enkele foto's met hem konden nemen en het mocht. Nu blijkbaar heet die voetballer ook Turcios, dus hoogstwaarschijnlijk is het wel ergens familie, maar zeker niet in de eerste 3 lijnen.

 

Zo tot hier mijn update, ik weet het, er ontbreekt nog veel, maar het komt...
Eline