al 3 maanden in Honduras

hola,

het is alweer dinsdag, dus tijd om mijn weekje door te geven.

woensdag 18 november: in de morgen heb ik niets te doen, dus hou ik me bezig met mijn naaiwerkje, een beetje helpen in de keuken, ... In de namiddag zijn we naar het huis van een oma (mama) geweest. Daar werden haar voeten aan een grondige schoonmaak onderworpen. Geen idee wat er allemaal op die voeten werd gesmeerd, maar het duurde echt de ganse middag. Het is hier echt belangrijk om je voeten supergoed te verzorgen, want met al het stof in de straten zijn je voeten meteen vuil (ook omdat ze hier veel meer op hun blote voeten lopen). En nagels lakken is hier een echte kunst: eerst 1 kleur, en dan een tekening met een andere kleur van nagellak. En de tekeningen kunnen van eenvoudige strepen tot ingewikkelde palmbomen variëren. Gelukkig net op tijd gedaan, zodat ik nog kon gaan dansen. Dus mijn avond gevuld met dansen.

donderdag: idem morgen als gisteren. In de namiddag naar het huis van de andere oma (papa) geweest omdat er een nichtje in het ziekenhuis had gelegen. Er was echt veel volk, ik denk dat het hier de gewoonte is om supervaak naar je ouders te gaan, zeker nu het vakantie is. Om 4 uur zijn we vertrokken, zodat ik nog naar het gymnasium kon. In de avond nog meegeweest met mijn mama naar de kerkgroep. Eerst weer de dingen zoals elke week (zingen, een stuk uit de bijbel lezen en analiseren, wat nieuwtjes vertellen: vandaag werd er verteld dat er een meisje van 15 NOOIT naar de kerk ging en niet geloofde in God, een echte ramp hier. Er werd gezegd dat het onze taak is om deze mensen te zoeken en hun het woord van God te vertellen. ik dacht echt in mezelf, je moest eens weten hoe het in België is). Maar daarna was er dus iemand van de groep jarig, dus jawel, cake, pastellito's, frisdrank (dit keer 7up) in een fles van 3 liter (ja die worden hier zo groot verkocht), en omdat de jarige (86 jaar) van niets wist had zij ook nog voor een soort zoet brood gezorgd en nog meer frisdrank, maar dat heb ik dus overgeslaan, alé tis te zeggen, ik heb het meegenomen naar huis.

vrijdag: Heel de dag niet echt iets te doen, dus me weer beziggehouden met vanalles. Gelukkig was er een verjaardagsfeestje van een tante waar ik kon naar uitkijken. Dus 's avonds een verjaardagsfeestje, maar het stelde niet zoveel voor. Het eten was niet zo lekker en er was echt heel weinig cake voor veel mensen. Ook de muziek was heel de tijd dezelfde (omdat er momenteel 1 liedje is die hier echt veel wordt gedraaid (ik ben het al beu gehoord)). Daarna nog naar de andere oma geweest en daar hadden ze in de middag een biscuit gemaakt, dus toch nog iets zoets gegeten.

zaterdag: weer een behoorlijk saaie morgen en middag. Ik weet me wel bezig te houden, maar ik wil echt eens weg gaan ofzo (alleen, maar dat mag dus niet). Normaal gezien zou ik 's avonds naar de disco gaan met enkele familieleden. (daar had ik echt naar uitgekeken) Maar het is afgezegd op het laatste moment. Dan zijn we maar naar het ''winkelcentrum'' geweest.

zondag: In de namiddag was er weer een verjaardagsfeestje. Dit keer van een neefje die 2 jaar werd. Daarna nog naar de meter en peter van mijn broertjes geweest. Dat is een koppel die op dezelfde dag als mijn mama en papa hier zijn getrouwd. Maar ik heb me er dood verveeld, er was niemand van mijn leeftijd, en de ouders deden een onderonsje waar ik niet bijhoorde te zijn.

maandag: In de middag opnieuw naar het winkelcentrum geweest, om een koffie te drinken. Ik begin het gewoon te worden, maar ik denk dat ik er nooit van zal houden. Maar hier wordt er echt veel suiker aan toegevoegd, en met veel slagroom. 's Avonds eventjes mijn mails gechecked, er zat een tussen van AFS ivm de verkiezingen. Allemaal dingen die ik niet mag doen in aanloop naar, tijdens en na de verkiezingen. Het komt er min of meer op neer dat ik het huis niet alleen mag verlaten.

Zo dat is het weer voor deze week.

Nog een weetje, we hebben een puppy thuis (7 weken ondertussen). Ik vind dat het diertje behoorlijk wordt verwaarloosd, maar het is hier dus normaal om je amper iets van het diertje aan te trekken. De eerste dagen is het dan ook 2 keer weg gelopen (zat maar 2 huizen verder) en sindsdien zit het altijd aan een leiband. Het kan dus maar in een cirkel van +- 2 meter lopen, echt zielig. Het huilt ook superveel 's nachts waardoor ik maar amper kan slapen. Ik denk ook dat ze niet zo goed weten wat ze moeten doen om een hondje degelijk ''op te voeden''. Een hond is hier enkel belangrijk om te waken.

Eline

zot verjaardagsfeestje

hola,

hier ben ik weer zodat jullie allemaal weten wat ik de laatste dagen heb gedaan.

zaterdag: overdag redelijk rustig, maar om 4.30 was er een verjaardagsfeestje van een zoon (11 jaar) van een neef van mijn papa (ja, als er een verjaardag is wordt er echt veel familie uitgenodigd, en hoe rijker de familie, hoe verder dit gaat (alé die indruk heb ik toch)). Ze gingen de lavanderia vandaag dus wat vroeger sluiten. Er was alleen een klein probleempje, er was ook nog een ander feestje (soort babyborrel, maar de baby was nog niet geboren) dat begon om 7 uur. Dit was een verrassingsfeestje (de mama wist van niets) en iedereen moest voor iets zorgen (cake, frisdrank, vlees, tortilla's, ...). Wij moesten dus zorgen voor de groentjes; maar mijn mama was dat volledig vergeten, dus om 5.30 komt ze binnen met al de tomaten, paprika's en de uien. Ze geeft mij de opdracht om alles superfijn te snijden, want mijn broertjes hadden zich nog niet gedouched (en mijn kleinste broer kan dat nog niet echt alleen). Dus al de tomaten gesneden (met een mes dat op niet veel trok, veel te bot, dus dan hebben ze het hier geslepen aan een soort steen en daarna was het toch een beetje beter), ook met de paprika's heb ik een beetje geholpen, maar dat moest echt superfijn en ik was het ook al een beetje beu na al die tomaten, dus het was niet echt zo goed. Gelukkig waren mijn broertjes gedouched tegen dat de uien aan de beurt waren, zodat mijn mama kon overnemen en ik die niet moest snijden.
Dus toen iedereen eindelijk klaar eerst de groenten gaan afzetten in het huis waar dat feest zou doorgaan, en dan naar het verjaardagsfeestje. Eerste probleem was de auto kwijtraken. Het feestje was boven op een berg, maar de weg ernaartoe trekt echt op niets (het is behoorlijk steil, helemaal niet effen, en het ligt vol met stenen die uitsteken. Daarenboven is het ook nog eens behoorlijk smal en waren er al enkelen die hun auto op de weg hadden achtergelaten waardoor je echt maar amper kon passeren). Uiteindelijk toch bovengeraakt met de auto en het zag ernaaruit dat er gigantisch veel volk was. Het huis zag er ook niet klein uit (2 verdiepingen, en dat is hier een luxe). Er waren dus poortwachters die controleerden of je wel was uitgenodigd enzo. De tuin was gigantisch en echt supermooi aangelegd. Toen wij toekwamen was er juist iemand een ganse preek aan het geven. Ik verstond niet alles, maar het woord "dios" is volgens mij het het woord dat het meest is voorgekomen in alles wat ze zei (maw. het was weer een godspreek). Daarna was er vuurwerk, gevolgd door een stuntman die in een metalen bol met een motorfiets reed. Dan was er ook nog een clown (voor de kleinere kindjes) die allerlei cadeautjes uitdeelde aan kindjes een spelletje wonnen (mijn kleinste broertje bleef bij de laatste 4 over bij een danswedstrijd, dus hij kreeg een cadeautje). Dan superlekker gegeten, echt luxueus voor een verjaardagsfeestje en zeker als er zoveel gasten zijn. Dan nog een piñata kapotslaan (dat gebeurt hier ook zowat elk kinderfeestje), het verliep redelijk hectisch want er waren echt gigantisch veel kindjes. Daarna zijn we doorgegaan (dus de cake gemist, jammer want er waren 3 gigantische cakes die er echt heerlijk uitzagen) naar die babyborrel. Het feestje daar liep al zowat op zijn einde, maar gelukkig hadden ze daar wel cake (heerlijke chocoladecake met een soort van slagroom), dus een groot stuk geteten. We zijn maar 20 minuten daargebleven, want jawel er was nog iemand anders jarig in de familie en dus moesten we ook daar nog naartoe. Ik zat wel al zogoed als vol en toen ze rondkwamen met eten wil ik dat eigenlijk weigeren, maar dat hoort dus niet hier. Ik heb er wel niets van gegeten, we hebben het dus meegenomen naar huis (nog iets dat hier dus normaal is. als je niet alles wilt eten neem je het gewoon mee naar huis en eet je het de volgende dag op). De cake waarmee ze rondkwamen heb ik wel een klein stukje van gegeten, maar ik vond het niet zo lekker. Hier waren ook veel meer jongeren, dus er was ook muziek en dan wordt er natuurlijk gedanst. Ze hebben me dus weer iets proberen aanleren (bachata, of iets in die aard. Da's echt supersimpel), bij veel andere dansen moest ik wel passen (merengue enzo) want die doen daar echt van die supermoeilijke passen bij (en das iets boven mijn niveau). Die begrijpen trouwens echt niet dat ik al die dansen niet kan, en ze vragen iedere keer wat er dan wordt gedanst in België. Geen idee wat ik daar op moet antwoorden (bij ons wordt er niet bebaald veel per 2 gedanst). Rond 12.30 is er dan toch besloten om naar huis te gaan, want mijn broertjes werden behoorlijk moe.

zondag: veel te vroeg wakker, want mijn broertjes maakten veel te veel lawaai en de TV stond op. Maar de hele dag echt niets gedaan want omdat de lavanderia gisteren vroeger gesloten werd was er nog superveel werk (ook omdat er de zaterdag gigantisch veel klanten waren die echt met veel kleren langskwamen) en dat moest vandaag gedaan worden, want alles moest de maandagmorgen klaar zijn. Om 8 uur 's avonds een halfuurtje buiten het huis geweest om een nieuwe insectenspray te kopen, want in mijn kamer zat het weer vol van de mieren en nu ook muggen, met dat het de laatste dagen zoveel geregend had.

maandag: overdag weer redelijk rustig, de auto was binnen in de garage voor een groot onderhoud, dus we konden niet weg. Om 6 uur wel gaan dansen voor een uurtje. En daarna zijn we naar het huis van de mama van mijn mama geweest (zijzelf was er niet, maar wel de kinderen van de zus van mijn mama) en hebben we pizza gemaakt. Niet te geloven, mijn eerste pizza in al de tijd dat ik hier ben. En het was verdomd lekker (heb 4 grote stukken gegeten, eerste 2,5 echt voor de honger, want het was al 8.30 en ik had gesport en nog niets gegeten, en de rest gegeten omdat ik er gewoon ongelooflijk veel zin in had).

zo dat zijn mijn laatste dagen,

op dit moment is het weer eens aan het regenen (hopelijk houdt het rond 4 uur op zodat ik naar het gymnasium kan),

Eline

laatste week (zonder ziekenhuis)

Hola,

Hier ben ik weer met een verslagje. Ik ga de ziekenhuishistorie wel niet nog eens herhalen, daarvoor moet je dat bericht maar appart lezen.

Zondag 1 november: niet echt veel gedaan, want het heeft veel geregend vandaag. In de namiddag wel eventjes naar het kerkhof geweest (het is namelijk allerheiligen) en bloemen bij de graven van familieleden neergelegd. Daarna nog eventjes naar beide oma’s geweest.

2/11 tot 6/11: lees de ziekenhuishistorie

7/11: lang uitgeslapen, er stond niet echt veel gepland vandaag. Ik ben mijn medicatie gaan kopen (antibiotica en vitamines) maar ik had niet genoeg geld bij. Maar hier is dat niet echt een probleem: je koopt gewoon een gedeelte van je medicatie. Ik heb dus al mijn vitamines kunnen kopen (die kostten niet zo veel) en 3 pilletjes antibiotica (waren iets duurder uitgevallen dan verwacht). Zeer vreemd, maar het is hier normaal dat je echt precies de dosis krijgt dat je nodig hebt. Als je 10 pilletjes nodig hebt en in het doosje zitten er 18 pilletjes, gaat de apotheker 10 pilletjes uit het doosje halen en in een zakje steken. Je krijgt ook je voorschrift terug mee naar huis, want daar staat de dosis op (maar vaak kun je dat dus maar half lezen, zeker als de dokter nog eens wat afkortingen gebruikt).
Daarna zijn we nog naar een bijeenkomst geweest bij iemand van de familie net buiten Tocoa. Deze bijeenkomst was er omdat er een jaar geleden iemand zou overleden zijn, en het is hier een gewoonte om na een jaar nog eens samen te komen en te bidden. Het vreemde was wel dat er eigenlijk enkel vrouwen binnen in het huis zaten. De kinderen die speelden liever en de mannen, die zaten in een huis verderop. Daarna kregen we natuurlijk iets te eten. (Ik ben de overvloed aan eten al een beetje gewend, al sla ik het vaak over of laat meer dan de helft liggen). We kregen ook een zakje met overheerlijke broodjes (er zat echt vanalles tussen; koekjes, melkbrood, ...).

8/11: In de namiddag zijn we naar een andere rivier geweest net buiten Tocoa, waar ook een heel deel van mijn papa’s familie woont, om er te gaan zwemmen. Het water in deze rivier is een stuk helderder dan de rivier die door Tocoa stroomt, en er is ook niet zoveel volk. Ik vind het hier een stuk beter dan in de andere rivier, ook is het leuker omdat er een heel deel van de familie is. Enkel 1 iets dat ik niet begrijp: de kinderen hier kunnen echt niet zwemmen, het wordt hun goed nooit aangeleerd, ze leren het op zichzelf, dus eigenlijk is dat enkel ‘’hoe hou ik mezelf boven water’’. Ik vind dat echt gevaarlijk, want een groot stuk van de rivier is zelf te diep voor mij om te kunnen staan, en kindjes van 8 die doen soms eens domme dingen (of de stroom zorgt voor een beetje afdrijving). Gelukkig kijken de ouders in mijn familie echt goed naar hun kindjes, maar er zijn dus al ongelukken gebeurd met kindjes van andere families.
Daarna zijn we met de ganse familie naar het huis van een tante gaan eten: BBQ, kip en een soort biefstuk. En ook tortilla’s en een mix van enkele groentjes (echt lekker). Helaas begon het hard te regenen en koelde het daarom redelijk wat af. (Best dat er een rieten dak was waar we met zijn allen onder konden, het is een beetje te vergelijken met een veranda maar dan zonder glas.

9/11: het heeft vandaag heel veel geregend, al de straten stonden zowat onder water. Dus ik ben vandaag niet naar de dansschool kunnen gaan, want met mijn fietsje is dat een beetje gevaarlijk als je niet ziet waar je fietst (al de stenen enzo in de straten) en ik zou ook al doorweekt aankomen. Dus dat is niet echt een goed idee met dat ik nog maar ziek ben geweest.

10/11: Ook vandaag is het redelijk grijs weer met geregeld een stevige bui. In de namiddag naar de dokter geweest om de draadjes, die nog steeds in mijn hoofd zaten, te laten verwijderen. Eigenlijk heeft de dokter niets gedaan, enkel de verpleegster (die lopen ook bij elke dokter rond) aan het werk gezet en de rekening opgemaakt. Gelukkig kon ik vandaag wel naar het gymnasium, maar het lukte me niet om goed te trainen. Volgens mij is dat het effect van de antibiotica en ook mijn arm die nog een beetje blauw staat werkt daar niet echt aan mee. Dus tijdens de aerobic niet elke oefening kunnen doen. ’s Avonds alleen thuis met mijn broertjes want mijn ouders gingen een zieke gaan bezoeken met de groep van ouders.

11/11: Het heeft zowat de hele nacht geregend, ik ben er dus ook van wakker geworden ’s morgens. En ook de elektriciteit heeft het begeven. Rond 10 uur is dat wel opgelost geraakt, maar de regen heeft echt de hele dag geduurd (als ik zeg dat het een uurje niet geregend heeft zal het al veel zijn) en het kletterd hier ook zo hard op de daken (golfplaten) dus vanaf dat het een beetje spettert, hoor je dat echt goed. En ook het water was vandaag afgesloten, want de regen van de afgelopen dagen heeft ervoor gezorgd dat al de kleideeltje is een de rivier zich volledig met het water hebben gemengd, dus het is echt supervuil.
Er was voor het eerst ook een probleem met het water in de lavanderia, door de overvloedige regen was het water in de tank gaan stijgen (de grond had zijn water afgegeven) met als gevolg dat al de vuiligheid ook was meegestegen en de was niet wit maar bruin uit de wasmachine kwam (was ik eventjes blij dat het niet mijn kleren waren). Gelukkig wilde mijn mama mij vandaag wel voeren naar de dansschool (met de fiets was echt niet mogelijk door het weer). Er was wel echt niet veel volk: ik en nog een andere persoon die ook nieuw was. Dat kwam wel goed uit, want nu konden we veel “nieuwe” passen leren. Voor mij is dat redelijk eenvoudig, dus ik denk dat ik na 3 maanden al de dingen die de leerkracht aanleert ga kunnen (de meeste lessen lijken redelijk goed op elkaar, en in plaats van 1 les te oefenen op salsa en een andere les op tango. Nee, al de dansen worden 1 liedje lang ingeoefend. Zo geraak je ook niet echt vooruit denk ik).

12/11: Ook vandaag was het water nog afgesloten, al was het regenen wel al heel wat geminderd. In de namiddag ben ik weer naar het gymnasium geweest, en deze keer was er echt zot veel volk (het is vakantie). De aerobic is wel een stuk later begonnen dan normaal (de leerkracht moest zijn kindje naar huis brengen, die zei dat het 3 minuten duurde, maar dan weet je dat je minstens een kwartier mag wachten. Er was ook nog een brand in een winkel verderop waardoor je ook nog eens moeilijk kon passeren) waardoor ik niet de hele aerobic heb kunnen uitdoen. Ook deze avond weer alleen met de kindjes, want mijn ouders gingen naar de kerkgroep (ik niet omdat ik nog moest eten, en mijn broertjes omdat die geen zin hadden).

13/11: Ik ben deze morgen vroeg wakker geworden (8 uur) en heb dan maar besloten om naar het gymnasium te gaan rond 9 uur; er was echt niemand anders. Het water in huis is nog steeds afgesloten, waardoor het water om te douchen ook begint te minderen.

Zo dat is het zowat voor de laatste dagen.

Nog een weetje: ik kijk de laatste dagen een stuk minder televisie, het naaiwerkje die mama mij opstuurde begint aardig op te schieten. Als ik verder doe zoals ik nu bezig ben denk ik dat het binnen 2 weekjes af is. En ook de koekjes zijn al wat opgeschoven, ookal probeer ik daar toch een beetje zuinig op te zijn.

Adios,

Eline

ziekenhuis :(

Hola allemaal,

Hier ben ik weer, maar niet met een superleuk mayaverhaal.
In de plaats daarvan kom ik met een stomme ziekenhuishistorie.

Maandag ben ik dus (na mijn halve dag school) met de bus naar La Ceiba geweest. Om daar een nacht te blijven slapen bij de familie van Alicia. Dus ook eventjes door de stad gereden, en jawel dat is tenminste een stad; er zijn universiteiten die min of meer op een school lijken (de gebouwen zijn redelijk modern, maar voor een universiteit is het echt klein) er is een winkelcentrum dat je een winkelcentrum mag noemen, er is ook een cinema, maar daar zijn we niet naar binnen geweest. De volgende morgen om 5.30 op (voor mij valt dat nog mee, want als ik school heb mag ik maar een halfuurtje langer slapen) om de bus te nemen naar San Pedro Sula. (Ik heb wel een klein beetje koorts, 38*, dus een dafalgan tegen mijn hoofdpijn kan ik wel gebruiken.) We zijn al redelijk vroeg in San Pedro Sula (9.45) dus hebben we heel wat tijd om in het winkelcentrum daar rond te lopen, mijn mond valt bijna open, ik begrijp echt niet waarom ze NIETS gelijkaardigs in Tocoa hebben. Geleidelijk aan komen alle studenten van AFS toe en de landengroepjes worden weer gevormd. Ikzelf heb wel zolang mogelijk geprobeerd om niet naar de belgische mensen gaan omdat ik vind dat ik ook met de mensen van de andere landen moet praten. En de belgen gingen ook zo afgezonderd gaan zitten. Maar op het moment dat al de Italianen toekomen heb ik toch wijselijk besloten om me te verzetten, want ik verstond niets meer van de gesprekken (die werden nu vooral in het Italiaans gevoerd en niet meer in de mengeling van Spaans en Engels). Ik hoor dat er al een meisje van België na een maand is teruggekeerd naar België en nog enkele andere mensen ook (1 meisje met depressies omdat ze wilde veranderen van gezin maar de familie zei dat dat niet kon, een jongen van Italië, waarvan de belgen al op voorhand hadden voorspeld dat die niet een gans jaar hier zou overleven, die naar huis is gestuurd omdat hij niet deugde op school. Volgens wat ik heb gehoord zat hij op een superkatholieke school en lachte hij met de gebeden enzo en dat zijn dingen dat je hier beter niet doet. En ik denk dat er nog 1 of 2 anderen al zijn vertrokken, maar geen idee waarom.)

Ik krijg het superkoud in het winkelcentrum, supervreemd want iedereen zit er in zijn T-shirt en ik haal dus mijn trui boven. Mijn maag krijgt ook rare neigingen, ik denk dat het van de honger is. Dus op het moment dat ook de bus vanuit Tegucigalpa toekomt besluit ik om ook een pizza te kopen, dat heb ik nog niet gegeten sinds ik hier ben en ik heb zo verschrikkelijk veel zin in pizzahutpizza. Dus ik in de rij gaan staan. Op het moment dat het mijn beurt is wordt de kassierster onwel en ik wordt ook draaierig op min of meer hetzelfde moment, maar heb dat wel vaker, volgens mij is het van de extreme honger. Wat er later gebeurt is weet ik niet, ik ben eventjes bijgekomen in het winkelcentrum en zag dat mijn hand vol bloed ging vanop mijn hoofd, mijn geld had ik ook niet meer vast en ik weet dat ze uitlegden dat ik naar een ziekenhuis moest, maar voor de rest weet ik helemaal niets meer. Ik weet niet hoe ik in het ziekenhuis ben geraakt, echt vreemd.

In het ziekenhuis kom ik bij op het moment dat de dokter mijn hoofd aan het naaien is, alé de verdoving inspuit om mijn hoofd te naaien. Ik voel me enorm zwak en heb verschrikkelijke hoofdpijn. Er wordt gezegd dat ik superhard met mijn hoofd op de grond ben gevallen. Omdat de dokter denkt dat ik dengue heb moet ik dus in het ziekenhuis bloed laten nemen en laten onderzoeken. Wat blijkt, ik heb dus dengue, daar gaat mijn reisje naar Copan. Ik moet dus zeker nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven.

Ik krijg helemaal niets te eten de eerste dag (omdat ik zodanig ziek ben, wat wil zeggen dat ik enkel in de ochtend een klein beetje cornflakes heb gegeten, ik rammel van de honger) 's Avonds komt er nog een vrijwilliger van AFS maar ik ben zo zwak dat ik niet veel kon praten en ik herinner me er ook niet zodanig veel van. Ze geeft me wel enkele nummers van AFS die ik kan bellen. Ik heb ook een fantastische naald in mijn (rechter)arm zitten, ik mag mijn arm niet bewegen en moet zo slapen. Dat gaat natuurlijk maar half, en het doet verschrikkelijk veel pijn, eerlijk gezegd denk ik dat ze een beetje verkeerd geprikt hebben want heel mijn biceps staan superhard en doen abnormaal veel pijn. Dus op het moment dat de verpleegster komt alles eens te checken (rond 4.30 's nachts) zeg ik dat ik zot veel pijn heb. Gelukkig begrijpt ze me en besluit ze om me voor enkele uren te verlossen van mijn bakster. Maar ik kan mijn rechterarm dus niet meer plooien of strekken, want dat doet veel te veel pijn.

In de morgen mag ik weer niets eten, want er staan een heleboel onderzoeken geplant. Een röntgenfoto van mijn hoofd (de dag ervoor ook een van mijn longen, hart, ribben, echt wat een oud geval is dat, ik was zelf een beetje bang dat ze niet de juiste hoeveelheid stralen zouden doorsturen enzo want volgens mij moest dat allemaal worden ingesteld), een echografie (echt vreemd, ik dacht dat ze dat enkel gebruikten als je zwanger was, niet dus, dat was ook zo raar, denk dat ze slechts 1 minuut hebben gekeken en die dokter duwde superhard met dat toestel enzo), dan ook naar een ander ziekenhuis geweest om een hersenscan te laten uitvoeren, dat toestel was echt wel supermodern. Ik heb daar driekwartier, in mijn fantastisch ziekenhuisschort, moeten wachten op een scan die dus 2 minuten duurt.

Voor de rest van de dag helemaal alleen in mijn kamer :( Gelukkig wel eten (soep die nergens op trok) gekregen vanaf dat al de testen afgelopen waren. En dan komen ze plots binnen met de telefoon van het ziekenhuis en zeggen dat mijn ouders bellen, ik denk natuurlijk dat het mijn ouders van hier zijn, dus ik in het Spaans. Maar nee het zijn mama en papa, die bellen vanuit Nederland. Dus dat wil zeggen dat de berichtgeving toch nog min of meer in orde is.
De hele dag geslapen en een beetje TV gekeken. Hier in SPS heb je echt veel zenders dan in Tocoa (hier heb je zelf een Duitse, een Chinese en een Arabische zender, Nederlandstalig heb ik helaas niet gevonden, maar CNN is hier tenminste ook in het Engels en ze hebben hier MTV en zoveel meer engelstalige Amerikaanse zenders. Wat dus een stuk beter is dan die Spaans ingesproken brolzenders van Tocoa). 's Avonds krijg ik dus weer dezelfde slechte soep te krijgen (het is eigenlijk gewoon een mengelmoes met allerlei groenten: wortelen (lekker), aardappelen (hoort niet in een soep, maar cava), en dan nog enkele andere groenten waarvan ik de naam niet ken en 1 soort dat ik echt helemaal niet lust. er zit ook een klein beetje spaghetti in en voor de rest is alles waer/bouillon want die groenten zijn dus gewoon gekookt, en helemaal niet gemixt ofzo). Ik voel me gelukkig al een heel stuk beter, eigenlijk hoop ik dat ik morgen al naar huis mag.

De volgende dag krijg ik te horen dat ik ook nog salmonella heb, het kan er ook nog wel bij. Ik mag dus nog niet naar huis, en zal dus nog wat antibiotica moeten slikken (Ik weet niet hoeveel antibiotica ik hier al heb gekregen, maar het zal wel redelijk veel zijn volgens mij). Volgens mij houden ze me ook nog een dag langer in het ziekenhuis juist voor het geld, gelukkig moet ikzelf niets betalen. En de bakster wordt vandaag ook eingelijk verwijderd, nu kan ik me eingelijk draaien in mijn bed zonder te moeten zoeken hoe ik dat moet doen. Ik wordt ook verlegd naar een kamer een verdieping hoger, het nadeel is wel dat ik daar helemaal alleen lig en dat er dus amper een verpleegster langs komt, wat ik superonverantwoord vind, maarja, en de TV is in deze kamer ook nog eens geruïneerd, alé er is iets mis met de kabel. Dus ik kan echt niets doen, want het enige ''tijdschrift'' dat ze hebben is een stuk uit de bijbel, en daar heb ik nu echt geen behoefte aan. De verpleegsters komen nu ook iedere keer binnen en zeggen dat ik god dankbaar mag zijn dat ik zo snel terug genezen ben, denk ik in mezelf, ik bepaal zelf wel wie ik bedank voor mijn gezondheid, en dat zal in de eerste plaats de wetenschap zijn en zeker niet God. Er is ook een verpleegster die me een stuk uit de bijbel wil laten lezen, maar dat heb ik toch mooi afgewezen, ze denkt nu wel dat ik niet in God geloof, maar die begrijpen gewoon niet dat dat in België helemaal niet normaal is.

Ondertussen gaat het al een stukje beter met mijn rechterarm, het staat wel nog behoorlijk blauw, maar met mijn flexiumgel, die ik daar toch eventjes heb boven gehaald gaat het nu een stuk beter. Er is ook nog een koppel langsgekomen die ik helemaal niet kende, maar blijkbaar hebben die me dus van het winkelcentrum naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben dus met een auto naar het ziekenhuis gebracht, dat weet ik dan ook al weer. 's Avonds laat wordt ik dan opnieuw terug verlegd naar de kamer waar ik eerst lag, zodanig dat ik niet helemaal alleen boven lig.

De vrijdag mag ik dan eingelijk terug naar huis, maar AFS laat maar niets van zich weten, dus ik weet niet naar waar ik moet en hoe ik naar Tocoa terug moet keren. Dus ik naar AFS Emergencia bellen, en eerst neemt er niemand op (dat is dus wel een noodnummer!!!) Gelukkig belt ze 10 minuten later zelf terug. Maar zij weet dus ook niet wat ik precies moet doen, ze gaat wat rondbellen. zo ongeveer anderhalf uur later belt ze terug om te zeggen dat ik mee moet met een mama van een andere AFS student. Dus als die mama komt gaan we eerst naar haar huis, man wat een chic geval. De auto heeft ook gordels die automatisch sluiten, echt niet normaal rijke familie (de vader komt ook blijkbaar van nederland en dat is ook wel een beetje te zien aan het interieur, klompen in de vitrinekast). Na 10 minuten wordt er wel gebeld dat de bus is toegekomen in het winkelcentrum en dat ik daar ook naartoe moet gaan. Ik krijg nog het adres en een gsmnummer voor als ik eens naar SPS wil gaan voor een weekend. (ga ik echt wel doen, want ik ben Tocoa zo kotsbeu, er is helemaal niets te doen)

Zo voor dat is zowat mijn historie, ik ben al bij al dan nog gemakkelijk thuis geraakt (het was wel 8.30 's avonds, maar voor de rest geen problemen)

Ik ben dus van plan om een ander keertje naar Copan te gaan, ik probeer te regelen met AFS dat dat geen onafhankelijke reis is, dat zou moeten lukken als ik niet te lang naar daar ga.

Nu moet ik dus enkel nog wat antibiotica slikken, maar ik buiten de draadjes die nog steeds in mijn hoofd zitten is alles in orde. (Is er iemand die weet hoelang die draadjes normal gezien zouden moeten blijven zitten, want ik wil er zo snel mogelijk vanaf, ik ga het maandag in een ziekenhuis hier gaan vragen.)

En mama je pakket zou eindelijk zijn toegekomen, maar vandaag is het zaterdag, en de mevrouw in de post zegt dat ze ziek is, dus dat het vandaag niet gaat, maandag ga ik dus eens gaan kijken.

Hopelijk allemaal veel genoten van jullie vakantie (en wat leukers meegemaakt dan mij)
Tot binnenkort,

Eline