mas fotos

autra foto de mi fiesta con la familia.
en el siguiente foto puede ver el puerto marítimo (de mi ciudad).
la siguiente foto tambien soy yo a la playa! pero que frio esta el agua en belgica.
La proxima foto es tambien un foto de las playas en belgica.
Y la ultima es un molino (de antes).

Fotos de belgica!

Aqui algunas fotos de belgica:
la primera es la playa en belgica, cm mira superfeo, tienes el mar, la playa y los apartementos
El segunda foto es un vista de belgica durante un paseo en bici. Es entre vivo y el mar.
El tercer foto soy yo, durante un paseo a holanda.
el siguiente soy yo en mi cuarto. Antes de ir a un restaurante (era dia de la independencia o algo asi)
autra vez soy yo en la siguiente foto. Con mi bici.
Despues mi mama y mi hermano cuando fuimos con la bici a holanda. El regreso en Belgica cerca del mar.
Despues mi fiesta de regreso. algunos primos que estan en la piscina en mi jardin.
Y por fin es mi mama y mi hermana. tambien al mar. Esta vez estamos caminando un rato.

terugvlucht! een avontuurtje om nooit te vergeten met dank aan AFS

HOLA,

Hier het vervolg van mijn terugkeer,
Ik kwam dus toe op de luchthaven en er waren al enkele AFSers aanwezig, dus ik ben daar meteen naartoe gegaan; en dan zag je natuurlijk iedereen met gigantische valiezen. En dan naar de immigratiedienst ofzo, we moesten daar ons visum afgeven, die we dus een maandje hebben gehad en die nog liep tot maart volgend jaar. Maar ja, we mochten het niet houden als aandenken, en dan mijn valiezen gewogen, en het was toch eventjes spannend, een van mijn valiezen woog 51 kilo ipv 50. Hopen dat het voor geen problemen zorgt, En dan de check-in. Schuiven we allemaal mooi aan, en als het aan onze beurt is blijkt er een probleem te zijn. 't Was te denken, omwille dat het vluchtschema op het laatste is veranderd moesten er ook enkele aanpassingen in de computer gebeuren. En juist die aanpassing was niet bij iedereen zo goed uitgevoerd. Slechts 5 van de 9 konden vertrekken, ik zat natuurlijk bij diegene waar het niet van inorde was, en ik legde me er dus bij neer dat ik die dag niet meer zou vertrekken. Maar de andere 3 hebben nog zitten rondrennen op die luchthaven en uiteindelijk, een halfuur voor het vliegtuig zou opstijgen, ging de luchtvaardmaatschappij ons laten meevliegen en alles aanpassen als we elk 500$ betaalden. Gelukkig hebben we dan AFS die dat voor ons moet betalen, en zo zijn we nog juist op tijd het vliegtuig gehaald.

Eenmaal in Panama (na de eerste vlucht, die eerst in Costa Rica was gestopt) moesten we ons uitchecken, en dan opnieuw inchecken. De douane passeren en de bagage ophalen verliep zonder problemen, maar dan opnieuw inchecken. Dat was toch weer eventjes een verhaaltje. Blijkbaar was de aanpassing die ze in Tegucigalpa hadden gemaakt niet helemaal in orde (tuurlijk), dus zaten we daar mooi in Panama. Uiteindelijk zijn we gaan klagen bij Copeca, de luchtvaardmaatschappij waaraan we al dat geld hebben betaald en die de veranderingen in de computer hebben uitgevoerd. En dan zijn we uiteindelijk, met meer dan een uur vertraging, kunnen vertrekken richting Madrid.

Op het vliegtuig kon ik natuurlijk niet echt goed slapen, en doordat het vliegtuig echt vol zat konden we maar 2 zetels inpakken in de middengang. Dus ik lag echt niet goed, met als gevolg dat ik waarschijnlijk 2 à 3 uurtjes heb geslapen gedurende de hele vlucht.

Door de grote vertraging kwamen we een uur later aan dan voorzien in Madrid, maar daar hadden we dus maar anderhalf uur om te veranderen van vlucht, dus nu maar een halfuur. Wat dus onmogelijk is, om door de emense luchthaven te lopen. Gelukkig was er nog een vlucht later op die avond. En heeft Iberia, ons zeer snel tickets voor die vlucht kunnen geven.
Dus nu hadden we wel eventjes tijd om rustig rond te veranderen van gate. Maar natuurlijk wilden we wel eventjes bellen naar België om ze gerust te stellen en te zeggen dat we een 3-tal uurtjes later zullen aankomen dan voorzien. Maar hier had AFS goed zijn werk gedaan, en ze hadden de ouders al verwittigd toen ze zagen dat de vlucht in Panama een uur vertraging had opgelopen bij het opstijgen. Dus ze hadden zicht al aan dit scenario verwacht.

En dan, na een superlange reis, kwamen we aan in België. Eerst nog eventjes wachten op de valiezen. Natuurlijk bleven die van mij het langste weg, maar uiteindelijk kwamen ze toch, allebei, goed aan. En dan nog door de deur naar BELGIE, Het eerste dat ik zag waren wat spandoeken, van de andere, en dan Jeroentje, met zijn ene arm (diegene die niet gebroken was) zat hij te zwaaien. Man die was echt veel gegroeid, en dan zijn gezichtje die er toch lelijk uitzag met dat gat in zijn mond.
En dan nog een verrassing, tante Katrien was er ook, net als Maia die eerst niet zou meekomen, maar door de vertraging in Madrid, toch meekon. Dan Toch een iets positiefs aan al de vliegtuigproblemen :)

Zo dit is mijn avontuur.
Een jaar lang heb ik zogoed als elke week een berichtje geplaatst met al mijn belevenissen. Ik hoop dat iedereen heeft genoten van mijn avonturen. En nu heb ik zoveel materiaal, dat het allemaal mag verzameld worden in een boek. haha => Jeroen dat is een werkje voor jou!
Ik heb uiteraard nooit alles kunnen vertellen en dat zal ook nooit kunnen, want ik kan er blijven over vertellen. Ookal was het op sommige momenten iets wat moelijker (dan denk ik vooral aan mijn weekje ziekenhuis en kerstdag waar ik toch eventjes terug wilde naar België). Veel momenten zal ik toch nooit vergeten; mijn reisjes naar Copan, Roatan en Utila, mijn daguitstapjes met de familie naar Trujillo of Ceiba, de schoolactiviteiten met als hoogtepunt de schoolreis naar Comayagua en La Esperanza, en dan natuurlijk mijn sportactiviteiten volleybal met het kampioenschap in Tela, en de volksdansen met een foutloze presentatie in Bonito en de beste vriendschappen die ik daar heb!

Ik wil iedereen bedanken die het me hebben mogelijk gemaakt om dit mee te maken (vooral dan de finciële steun van mijn ouders :) ) en iedereen die ik gedurende het jaar heb leren kennen (ookal verstaan die niet wat er hier staat).

Het was een jaar om nooit te vergeten, Honduras heeft een plaatsje in mijn hart verdiend.


GRACIAS Y HASTA LUEGO,
Te quiero, Honduras,
Eline

ultima semana

hela,

Een beetje laat, maar hier dan toch nog eventjes mijn laatste weekje Honduras.
Eventjes kort samenvatten wat ik zo allemaal heb gedaan.

Zaterdagmorgen was mijn afscheidsfeestje op school voorzien,
Het regende, en mijn klasgenoten hadden eerst nog een examen van biologie. Die heb ik eventjes meegemaakt, want het ging allemaal over genetica; dus ik wist daar nog wel iets over van vorig jaar. Omdat het weer zo tegenviel hebben we de BBQ uitgesteld en hebben we enkel taart gegeten met wat frisdrank.
In de namiddag, ben ik dan gaan oefenen voor de presentatie met de volksdansgroep van de volgende dag.

Zondag: Heel vroeg opgestaan want we hadden om 6.30 afgesproken om naar onze presentatie te vertrekken. Natuurlijk duurde het een eeuwigheid voor iedereen er eindelijk was, en was een van de bussen die naar het evenement gingen al vertrokken ...
Gelukkig kwam er nog een tweede bus die we dan hebben kunnen nemen. Er was een opening van een nieuwe kerk, en daar moesten we dus optreden. Eerst was er een stoet tot aan de kerk, dan een feestelijke misviering en dan al de optredentjes van de jongeren. Waaronder dus ook onze presentatie. Ik had heel veel schrik, weker toen we me op het laatste moment van nummer wisselden, opeens moest ik in een nummer dansen die ik nog nooit had geoefend. Hierdoor ben ik vergeten echt te genieten van mijn presentatie. alé toch de eerste dansen, naar het einde toe viel het wel beter mee. Voor ik het wist was het gedaan, echt zo jammer, ik wilde het overdoen om te genieten zoals ik het zou moeten doen, maarja, dat kon natuurlijk niet.
Het was al na 3 uur toen we terug in Tocoa aankwamen, dan vlug iets gegeten en terug naar de volksdansgroep, want zij hadden nog een presentqtie in de avond. Ik mocht niet meedoen, want het was iets van de resistencia, en daar toon ik liever niet mijn gezicht. Niet dat er nu nog veel politieke problemen zijn, maar toch ik moet het niet gaan zoeken hé.

Maandag zijn de lessen niet doorgegaan omdat ze de verjaardag van de staatsgreep vieren. Ik begrijp niet echt wat daar zo aan te vieren valt, maar ja. In de namiddag ben ik dus wel een heleboel cadeautjes gaan kopen.

Dinsdag: Ook vandaag weer geen school, dus enkel 's morgens eventjes gaan kijken wat er op het land moet worden gedaan, en dan heel de dag thuis. Toen ik thuiskwam was er niemand thuis. En eventjes later kwam mijn mama thuis, ze was heel triestig. En dan vertelde ze me dat de zwangerschap slecht was. Dat ze geen hartje meer zagen op de echografie, hierdoor is we in de namiddag nog naar Ceiba gegaan. Naar een andere gynaecoloog, in de hoop dat die met beter nieuws kwam. Hierdoor heb ik een training van de volksdansgroep gemist, en daar was ik eigenlijk een beetje boos om. Ze gaven me geen toestemming om de kindjes alleen thuis te laten, maar er zijn wel al vele keren geweest toen ik thuiskwam van de practica dat zei alleen thuis zitten. En nu me nog maar een weekje rest, wil ik eigenlijk volledig genieten van elk moment. Maar nee, gewoon thuis gezeten en wat zitten smsen met mijn klasgenootjes en andere vrienden.

woensdag gingen de lessen dan wel weer door, dus had ik weer iets om handen. Heel de dag heb ik niet echt iets speciaals gedaan, we hadden geen les in de namiddag, want de examens die de vorige week waren afgelast, werden nu geplaatst. Maar omdat we van de vakken die op deze dag vorige week werden geplaatst, konden ze dus meteen weggaan. Ik heb nog een hele tijd op school zitten rondgangen, maar dan uiteindelijk wel naar huis gegaan. Geen van mijn ouders waren thuis, want mijn mama zou vandaag geopereerd worden, om het babytje weg te halen, en als ik het goed begrepen heb, de eileiders knobbelen zodat ze niet meer zwanger kan worden.
Ze moest zelf een nacht in het ziekenhuis blijven; en omdat ik me niet 100% voelde ben ik zelf niet meegeweest 's avonds om mijn gastmama te bezoeken.

Donderdag: vandaag enkel in de morgen naar school geweest, aangezien ze in de namiddag enkel een examen zouden hebben ben ik niet gegaan. En heb ik mijn tijd besteed aan het kopen van wat kleren en het laatste deel van mijn cadeautjes. Om 4 uur hadden we afgesproken om te volleyballen. En ik heb er nog eens van genoten, mijn laatste keer volley in Honduras. Alleen wel jammer dat ik een jeansbroek heb gescheurd vandaag, maar het was gelukkig een waarvan ik toch niet van plan was hem terug mee te nemen naar België. Na de volleybaltraining nog gaan volksdansen, maar er was eigenlijk niet zo heel veel volk, er was nog maar eens een tekort aan meisjes. Dus maar heel eventjes gedansd, maar ik vond het wel geslaagd als laatste practica. Al viel het me wel eventjes heel moeilijk.

vrijdag: een gewoon schooldagje, en dan 's avonds had ik weer een afscheidsfeestje, dit keer van de volleybalploeg. Het was in een hotel/restaurant in het centrum en er was een zwembad. Dus eerst een ganse speech gehoord, iedereen moest me wat zeggen en dan ik natuurlijk ook nog een afscheidswoordje. En dan de "arrow chino" toetasten. Er was veel te veel, en omdat ik eigenlijk al een klein beetje had gegeten, zat ik meteen vol.
Na het eten hebben we nog een plons in het zwembad genomen, en dat voelde wel goed; al was het water veel te gechloord. En dan werd ik, net als hoe ik werd opgepikt, met de moto naar huis gebracht.

zaterdag: zo de hele dag rondgewandeld in de stad, eerst naar een klasgenoot, mijn botten gaan geven. Dan toch nog eens gaan kijken naar de post, maar tevergeefs. En dan nog eventjes bij mijn oma binnengesprongen. Toen ik daarvan terugkeerde begon het te gieten. In de namiddag ben ik dan mijn ticket voor de bus gaan kopen, en dan het plannetje van het AFSkantoor in Tegus gaan afdrukken. En dan nog eventjes langs de winkel om de allerlaatste dingen voor mijn terugkeer te kopen.
's Avonds dan mijn laatste afscheidsfeestje met de volksdansgroep. Maar ziek dat ik was, echt niet leuk, mijn maag lag volledig in de knoop. Ik wilde me amuseren, met mijn vrienden, en dan krijg ik dit. Hopelijk lost het zich snel op, want ik wil niet ziek het vliegtuig op!
's nachts heb ik dan moeten overgeven, en heb ik superveel pilletjes genomen.

zondag: superslecht geslapen, ik had het superwarm en dan weer superkoud. Ik had koorts een gigantische hoofdpijn en mijn darmen deden pijn. Dus heb ik zogoed als de hele dag nodig gehad om mijn koffers te maken. Echt het was 5 minuutjes werken en dan weer 5 minuutjes gaan liggen in mijn bed. Mezelf verplicht om te eten, en hierdoor ging het tegen het einde van de dag al een stuk beter. Dus heb ik besloten om 's avonds nog naar de LAATSTE practica van de volksdansgroep te gaan. Maar die is afgelast omdat iedereen maar superlaat kwam en omdat er een verjaardagsfeestje was. Daar zijn we met zijn allen naar toe gegaan en heb ik nog eens mijn laatste hondurese dansjes gedaan. Maar o wat was het afscheid op het einde moeilijk. Ik ga die vrienden o zo hard missen.
En dan naar huis, wat proberen te slapen ...

Maandag: om 5 uur opgestaan om de bus te nemen van 6.30. Dan maar liefst 10 saaie uren in de bus. Echt zo extreem lang! en het ergste van allemaal is dat die bussen rondreiden naar San Pedro. Zo verlies je dus bijna 2 uur. Het was dus 4.30 toen ik toekwam in tegus, en dan moest ik zoeken naar een taxi, om zo naar het AFSkantoor te gaan. Man wat ben ik blij dat ik niet in Tegus woon, die taxi's kosten 3 keer zoveel als in Tocoa, niet normaal meer! Gelukkig betaalde AFS me dit wel terug. Toen ik daar zo bij dat kantoor aankwam, bleek dat dat een gewoon huis was, alé zo zag het er van buiten uit. Toen ik daar toekwam zaten ze met zijn 4en aan de koffietafel met een gigataart en een grote fles frisdrank.
Na een tijdje wachten ben ik dan naar mijn gastgezin voor 1 nacht gebracht. Een supermooi huis, met alles erop en eraan. Bleek dat zei nog een meisje uit Brugge hebben gehad als gaststudent. En ze wilden me enkele dingen meegeven voor haar, maar ik had helaas geen plaats meer in mijn koffers. Ik vond het echt zo jammer, dat ik niets kon meenemen.

Dinsdag: Eigenlijk nog redelijk goed geslapen, en dan ontbeten (pannankoeken), gedoucht, mijn valiezen gewogen, ... En dan heeft de gastmama me nog eventjes meegenomen om me enkele dingen van Tegus te laten zien. Ik heb een supermooie kerk (Suyapa) gezien, we zijn langs de univeriteit gereden; een mooi shoppingcenter doorgereden, ... Maar alles natuurlijk supersnel, want er was eigenlijk helemaal niet zoveel tijd. Als laatste maaltijd kreeg ik pasta met yuca en een heerlijke tomatensaus. Die meid daar kon echt superlekker koken, eigenlijk zelf een beetje beter dan mijn gastmama in Tocoa.

En dan naar de luchthaven ...

Vervolg van het verhaal komt nog!!!
Eline