Eline in Honduras: Progreso, avondmaal

hola hola,

Hier ben ik dan eindelijk met mijn blogberichtje (beter laat dan nooit).

Ik ben de zondag nadat ik terugkwam van Tela meegeweest met mijn familie naar een soort van familiedag georganiseerd door de kerk. Het was behoorlijk afgelegen, er was een zwembad voor de kleinsten, en de ouderen speelden voetbal. Voor de rest had iedereen voldoende eten meegenomen (wat had je gedacht). Ik vond er niet veel speciaals aan, en was misschien beter gewoon thuis gebleven om wat uit te rusten. Maar goed, aan de andere kant hebben we weer eens iets nieuws gezien van Honduras.

's Avonds (eiglijk al vanaf 4 uur) was er een feest georganiseerd door de volksdansgroep omdat Jose Mario, die momenteel in Progreso woont en werkt, terugkwam om zijn familie te bezoeken en de trouw van zijn nicht bij te wonen. Ik had er echt naar uitgekeken om mijn maatje terug te zien. Maar toen ik toe kwam (rond 5 uur, kwestie van het op zijn Hondurees te doen) was iedereen filmpjes aan het kijken die Jose Mario had meegenomen. Het ene filmpje ging over mijnwerkers, en dan weer een videoclip van liedje waar een mooie tekst bijzat. Ik veronderstel dat het filmpjes zijn die hij ze gebruikten in Progreso in de kerk waar hij werkt. Toe ze eindelijk zich gingen verplaatsen dacht ik dat er dan een feestje ging volgen, maar neen, nog meer filmpjes... dit keer over het volksdansen, enkele van hun presentaties, gevolgd door een slideshow van foto's. Wel mooi, maar het duurde net iets te lang naar mijn mening.
Na de filmpjes werd er dan nog een minifeestje gehouden, maar het heeft echt niet lang geduurd want iedereen was moe en moest werken de volgende dag.

Maandag was er zowel 's morgens als 's middags volleybaltraining, en ik was aanwezig ondanks het vroege uur. Ook dinsdag volgde ik hetzelfde plan. Buiten het volleyballen is er niet veel benoemingswaardig te vertellen over maandag.
Dinsdag daarentegen ben ik na de volleybaltraining nog naar het volksdansen geweest, maar van volksdansen is niet veel in huis gekomen, ze waren een video aan het bekijken om een nieuwe dans te leren, en het voetenwerk lukte niet echt. Daarenboven kwam er iemand meldden dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was van een van de leden die op die dag jarig was. Iedereen moest er dus heen! Ik ben er ook heen geweest, eventjes maar, want de volgende morgen moest ik om 3.30 de bus pakken omdat de volleybalploeg (mannen) om naar Progresso moest om daar een match te spelen.

Ik en nog een ander meisje (Riccy) van de volleybalploeg hadden dus de bus genomen naar Progreso omdat er niet voldoende plaats was in het minibusje voor de spelers en de supporters. Maar we hebben de rit niet moeten betalen, aléja, een van de "diputados" (verkozenen) heeft gesponserd. Alsof er niets anders te betalen valt met overheidsgeld, maar aan de andere kant is het misschien beter dat ze het in schoolsport investeren dan in een of ander louche zaak.
Nu los van deze meevaller moest er dus ook gevolleybald worden. Ik en Riccy waren vroeger dan het busje ter plaatse en hebben dan maar de stad zien tot leven komen (het was rond 7.00 dat we daar aankwamen) en hebben wat in het park gezeten; wachtend op de rest.
Nadat ook zei waren toegekomen, hebben ook zij nog een hele fotoshoot in het park genomen, waarna we met zijn allen naar het college waar de volleybalmatch zou doorgaan gingen. Het was natuurlijk een privéschool die al redelijk ver van de stadskern afgelegen was. Het was een gigantische school, volgens mij goed te vergelijken met mijn school kwa oppervlakte en aantal leerlingen. Het uniform was wel veel leuker want de meisjes droegen een broek! Nu bon, ik ben de fase van uniformdragen toch al voorbij dus voor mij maakte het niet meer veel uit. De school had een atletiekpiste, en de volleybalzaal of de sportzaal was eigenlijk ook het auditorium waar de belangrijkste mededelingen en bijeenkomsten plaatsvonden. Het was er superwarm binnen, maar best dat er enkele ventillatoren waren, of ik had het er nog geen 10 minuten in uitgehouden.
De volleybalmatch zelf was niet zo goed, het niveau ligt toch niet zo hoog hoor hier. Er werden veel fouten gemaakt aan beide kanten, maar af en toe een mooie aanval zat er wel in. Uiteindelijk was de eindstand 3-1, ik weet niet of het een terechte uitstand is, want ze waren zeker niet beter. Wij maakten gewoon teveel fouten op de belangrijke momenten.

Nadat we hadden gevolleybald zijn we naar de Mall geweest. Jawade dade, een gigantisch complex van een verdieping. Het is moeilijk te geloven dat je nog in Honduras zit als je daar binnenstapt. Het is er veel mooier dan de Mall in Ceiba, ookal heeft die 2 verdiepingen.
Eigenlijk hebben we er niet zoveel in rondgelopen, want de bedoeling was om er te eten. De meesten wilden pizza van de pizzahut, maar aangezien ik al 2 keer pizza in 2 weken had gegeten heb ik daarvoor gepast, en heb ik het gezond gehouden door een belegd broodje te eten.

Aangezien er enkele mensen niet waren meegekomen, bleek er genoeg ruimte te zijn om met zijn allen terug te keren in het busje. Een beetje krap dat wel, maar zo hebben we dus wel heel wat geld uitgespaard!
Tegen rond 5 uur waren we dan eindelijk uit ons lijden (ongemakkelijk zitten en barstende hoofdpijn van de airco en al het gebabbel) verlost en kwamen we aan in Tocoa.

Toen ik thuiskwam heb ik me gedouched en omgekleed want ik had de familie uitgenodigd om te gaan eten op restaurant. En zo zijn we dus met zijn allen gaan eten in een van de beste restaurants van Tocoa. Het was echt lekker, maar veel te veel. Na het eten zijn we nog naar het voetbalveldje tegenover het park geweest. Dat is het nieuwe 'hot item' van Tocoa, net als de paintball net buiten de stad. Allebei in het bezit van de familie Turcios (neven van mijn papa). Een nieuwe poging om een paar deftige familiefoto's te nemen is hier in ieder geval tot een beter eind gebracht, en net toen we wilden vertrekken kwam er een topvoetballer kijken. Sinds dit jaar speelt Tocoa in de eerste liga van Honduras, en ze hebben een veteraan weten te strikken die op het veld in Zuid-Afrika heeft gestaan. Mijn mama heeft gevraagd of we enkele foto's met hem konden nemen en het mocht. Nu blijkbaar heet die voetballer ook Turcios, dus hoogstwaarschijnlijk is het wel ergens familie, maar zeker niet in de eerste 3 lijnen.