regionales en Tela

Hela,

En weer een weekje verder. Eens zien wat er allemaal gebeurd is ...

Donderdag: gewoon school en natuurlijk weer een volleybaltraining. Na de training nog gaan volksdansen. Al wordt er de laatste tijd niet zoveel gedanst omdat er vaak een gebrek aan meisjes zijn. Geen idee waarom ze niet afkomen, vaak is het de regen die ervoor zorgt dat ze geen zin hebben om zich te verplaatsen. Omdat we om 7 uur al gedaan hadden, was ik dus vroeg thuis en dat kwam goed uit want het vandaag mijn gastmama haar verjaardag. Dus gingen we nog ergens naartoe. Er was een verrassingsfeestje georganiseerd en heel de familie van mijn mama was er en velen van mijn papa's familie.

vrijdag: weer een dagje school, en dan nog een volleybaltraining. De regen heeft ons wel wat vroeger doen stoppen. En ik wil die stomme toelating zodat ik niet meemoet naar de AFSoriëntatie. Maar natuurlijk waren die nog steeds niet in orde.

zaterdag: een redelijk rustig dagje. 's morgens de laatste volleybaltraining voor het tornooi. 's middags dan eindelijk de nodige papieren gekregen, die gaan kopiëren en doorsturen naar AFS. hopelijk is het goed genoeg, want ik ga niet wachten op een antwoord. Dan mijn valies gemaakt voor de trip van morgen. En dan werd ik nog uitgenodigd voor een babyshower, dus mijn avond was ook gevuld. Het was nog redelijk gezellig, niet teveel volk. Alleen de spelletjes kon ik vaak niet meedoen want het was met schrijven en zo typische babyspulletjes daar ken ik de naam toch niet van in het Spaans. Uiteindelijk was het 11.30 toen ik in mijn bed lag.

zondag: Om 7 uur opgestaan, om de laatste hand aan mijn valies te leggen en me volledig klaar te maken voor de trip naar Tela. Om 8.30 hadden we afgesproken aan de busterminal, zo met al de ploegjes van school die zich hadden geplaatst voor de regionales in Tela. Hetzijnde volleybal jongens en meisjes, basketbal jongens en meisjes en voetbal meisjes. En om iets over 9 vertrok de bus. Aangezien het een goeie 3 uur rijden is werd er een stop gehouden na een 2 uur, waar de meesten een nieuwe voorraad kochten.
Rond 13.00 kwamen we aan in Tela, hebben we ons geïnstalleerd en dan wat tot rust komen in het hotel. De schoolploeg meisjes kregen 2 kamers, 1 van 6 en 1 van 4. Omdat de 7 speelsters samen wilden liggen hebben ze dus met 7 in de kamer van 6 geslapen en hebben ik en de trainster (Ana) in de andere kamer gelegen waar we elk een dubbelbed hadden. Dan wat het hotel verkennen, en taart voor de jarige eten. En om 4 uur hebben we dan een wandelingetje gemaakt. Toen we terugkwamen stond er een typisch hondurees avondmaal op ons te wachten. Hetzijnde: tortilla's, bonen, stuk vlees, mantequilla (boter), tajadas (gebakken bananen), kaas en om te driniken natuurlijk frisdrank.
's Avonds was er een congresso voor de leerkrachten om al de matchen goed te organizeren. Wij mochten ondertussen gaan zwemmen in het zwembad in het andere hotel. Dat heeft me wel deugd gedaan, alleen jammer dat er veel te veel chloor in het water zat, dus na 10 minuutjes met pijne oogjes het zwembad verlaten. Wil ik naar de jongens, die geen zin hadden om te zwemmen, gaan maar heb ik een probleem omdat er een of andere coach van een van de voetbalploegen begint lastige vragen te stellen en me niet laat doorgaan. Uiteindelijk na 5-10 minuten toch kunnen passeren en naar de jongens naar boven gegaan. En dan terug naar ons hotel, wachten op de leerkrachten.
Dan worden we teruggeroepen naar het andere hotel om alles voor de komende dagen af te spreken. Blijkt dat er een van de 4 departementen niet is komen opdagen, dus zijn er maar 3 ploegen in elke reeks. En doormiddel van loting kwam er uit dat de volleybalploeg meisjes niet moest spelen de volgende dag en meteen naar de finale ging. Wij natuurlijk allemaal superblij, want de andere schoolploegen moesten winnen om een dag langer te mogen blijven in Tela. En de basketbalploegen waren al van op voorhand uitgeschakeld want de scholen waartegen ze uitkwamen hebben een schoolploeg om U tegen te zeggen.
Dan allemaal terug naar het hotel en wat tot rust komen, wat op het internet gezeten, en dan met de leerkrachten zitten praten, die het over de slaagkansen hadden.
Rond 10.30 zijn we dan allemaal naar de kamers gegaan en ik wilde gaan slapen, maar dan ben ik beginnen praten met Ana en dat zo tot 12.30. Toen besloten we om toch maar te stoppen zodat we morgen fris de match van de jongens konden gaan bekijken. De wekker werd gezet om 6.30 wat voor mij toch al min of meer uitslapen betekende.

Maandag: 5.40 alarm van Ana's gsm, die was ze toch wel niet vergeten uit te zetten. Ik me natuurlijk nog eens omdraaien maar om iets voor 6 klopklopklop op de deur. De meisjes waren al een eeuwigheid op en allemaal klaar om te gaan ontbijten. Aangezien ik de deur was gaan openen was ik volledig wakker en ben ik ook maar opgestaan. Na het ontbijt, dat ook weer veel te typisch Honduras was, zijn we samen met de jongens naar het "stadium" gegaan waar de volleybalmatch door zou gaan.
Om 8.20 (20 minuten later dan gepland) begon de match. maar de jongens hebben echt slecht gespeeld. De aanvallen die dodelijk waren in Tocoa werden niet gebruikt, vele recepties kwamen niet uit bij de passeur. En heel veel toetsen werden afgefloten, al heb ik bij sommige wel mijn twijfel of het echt slechte toetsen waren. Ik ben ze natuurlijk wel tot het einde blijven aanmoedigen, maar helaas verloren ze met 3-0 en het stomste is dat de andere ploeg niet zo fantastisch veel beter was. Dan nog een stuk blijven kijken naar de meisjesmatch. Zodat we de systemen van de andere ploegen kennen. En wat een verschil, er werd gevochten voor elk punt, echt ballen die van ver werden gehaald. Af en toe een mooie aanval, echt een match op niveau. Alé toch voor zover het jongeren zijn die spelen. Ik denk dat het niveau min of meer te vergelijken valt met 13-14 jarigen in belgië die regionaal spelen, maar dan wel de betere ploegen.
Eerlijk gezegd vreesde ik voor de match van morgen, onze schoolploeg is lang niet zo goed als deze ploegjes, maar misschien dat ze op wilskracht, geluk, godswil (zoals ze in Honduras zeggen), ... het toch kunnen halen.
In de namiddag heb ik er dan voor gezorgd dat de jongensploeg volleybal ook nog een dagjes langer kon blijven. Ik wilde ze niet terugsturen met de basketbalploegen, die zwaar hadden verloren. Ook omdat ik het gevoel heb dat de jongens en meisjesploeg volleybal 1 team is en dus we samen moeten blijven. Daarom heb ik besloten om ze wat financieele steun te geven, dit doormiddel van een deel van een hotelkamer te betalen, hetzijnde 300 lps (+-12 euro's).
Dus bleven de volleybalploegen in Tela. En dan zijn we met zijn allen naar het strand gegaan, waar we de match van de jongens overliepen en de slaagkansen voor de match van morgen. Ook werd er wat over de toekomstplannen gepraat, wat moet er verbeterd worden, ... en dan nog een laatste training voor de meisjes. Terwijl de jongens wat in de zee zwommen en ik wat foto's zat te nemen van mijn laatste tripje naar de zee in mijn jaar Honduras. 's Avonds alles rustig want de volgende dag is de GROTE dag. Wel hebben we nog een pizza gekocht en frisdrank om de leerkracht LO te bedanken. En dan bedje in. Alé toch de meisjes. Aangezien ik op de kamer lag met de leerkrachten werd alles voor de match overlopen, hoe gaan we spelen, hoe kunnen we punten maken, ... Uiteindelijk was het ook weer na 12 uur toen we in ons bed lagen.

dinsdag: Vroeg opgestaan, want vandaag is de dag waar de schoolploeg zolang heeft voor getraind. Eerst weer een ontbijt dat op niet veel trok, en dan naar het stadium. En om iets na 8 begon de match. De eerste 2 sets speelden we niet zo goed en de kopjes gingen al snel naar beden. De fouten stapelden zich op, ik begreep niet zogoed wat er gebeurde. In de 3e set heb ik hun duidelijk gemaakt dat ze moeten genieten van hun spel, dat ze moeten spelen met plezier. En het heeft toch geholpen, want al snel stond het 8-1, en de hele set hebben ze op voorsprong gestaan. Tot het 24-19 was, setpunt voor ons. Maar dan een opslag in het net, een bal die buiten gaat nog aanraken, een slechte volley, een slechte receptie, een aanval van de tegenstanders in de 3 die niet wordt afgefoten, en voor je het weet staat het 24-24. En dan 25-24, weer een setpunt, maar nee, weer een stomme fout. En zo gaat het tot 27-27 en dan doet de scheidsrechter lastig enzo dus 27-29. Echt zo stom, want ze hadden deze set echt moeten winnen. En ik had de hele set zo superhard geroepen, echt niet normaal. Hierdoor kreeg mijn ploegje meer zelfvertrouwen en de tegenstanders maakten de ene fout na de andere. Maar ja het mocht niet zijn. En eigenlijk was ik redelijk boos op de jongens dat ze amper hadden aangemoedigd. Hun tactiek was om de meisjes van de andere ploeg te doen desconcentreren. En in de opwarming lukte dat ook met al hun "vamos amor". Maar in de match heeft de scheidsrechter hun verboden de meisjes lastig te vallen.
In de namiddag zijn we dan teruggekeerd naar tocoa. Normaal gingen we de bus om 14.00 hebben maar die zat vol (ondanks dat we hadden gereserveerd) en dus moesten we wachten tot 15.15. Waardoor we dus pas om 7 uur in Tocoa aankwamen en dan was het nog eens aan het regenen dat het giet. Dus met een taxi naar huis.

woensdag: geen school, wegens staking. Dus heel de dag rustig. In de namiddag is de mevrouw met zilver wel nog eens langs gekomen, maar ze had niet echt veel mooie dingen bij zich. En 's avonds zouden we oefenen voor een voorstelling met de volksdansen, maar er waren maar de meisjes, dus is het niet doorgegaan.

donderdag: vandaag wel school, en ik heb nog eens wat gewerkt. Dit keer in een soort van serre waar we enkele plantjes moesten planten. En dan naar huis, de computer opstarten en mijn blog aanvullen, wat foto's op facebook plaatsen, wat op msn met mijn broertje en zusje, ...
Deze middag ga ik niet naar school, want mijn klasgenootjes hebben examen en aangezien ik nooit iets heb genoteerd in deze lessen, omdat ik ook vaak aan het volleyen was, kan ik dus ook niets studeren. Ik ga rond 4 uur gaan, om te trainen. En dan om 6 uur heb ik practica voor de presentatie van de volksdansgroep.

Zo dit is mijn voorlaatste weekje in Honduras. Nu komen al de afscheidsfeestjes, de cadoten die moeten gekocht worden, en van alles zeggen dit is de laatste keer, ...

Tot binnen 13 dagjes,
Eline