ziekenhuis :(

Hola allemaal,

Hier ben ik weer, maar niet met een superleuk mayaverhaal.
In de plaats daarvan kom ik met een stomme ziekenhuishistorie.

Maandag ben ik dus (na mijn halve dag school) met de bus naar La Ceiba geweest. Om daar een nacht te blijven slapen bij de familie van Alicia. Dus ook eventjes door de stad gereden, en jawel dat is tenminste een stad; er zijn universiteiten die min of meer op een school lijken (de gebouwen zijn redelijk modern, maar voor een universiteit is het echt klein) er is een winkelcentrum dat je een winkelcentrum mag noemen, er is ook een cinema, maar daar zijn we niet naar binnen geweest. De volgende morgen om 5.30 op (voor mij valt dat nog mee, want als ik school heb mag ik maar een halfuurtje langer slapen) om de bus te nemen naar San Pedro Sula. (Ik heb wel een klein beetje koorts, 38*, dus een dafalgan tegen mijn hoofdpijn kan ik wel gebruiken.) We zijn al redelijk vroeg in San Pedro Sula (9.45) dus hebben we heel wat tijd om in het winkelcentrum daar rond te lopen, mijn mond valt bijna open, ik begrijp echt niet waarom ze NIETS gelijkaardigs in Tocoa hebben. Geleidelijk aan komen alle studenten van AFS toe en de landengroepjes worden weer gevormd. Ikzelf heb wel zolang mogelijk geprobeerd om niet naar de belgische mensen gaan omdat ik vind dat ik ook met de mensen van de andere landen moet praten. En de belgen gingen ook zo afgezonderd gaan zitten. Maar op het moment dat al de Italianen toekomen heb ik toch wijselijk besloten om me te verzetten, want ik verstond niets meer van de gesprekken (die werden nu vooral in het Italiaans gevoerd en niet meer in de mengeling van Spaans en Engels). Ik hoor dat er al een meisje van België na een maand is teruggekeerd naar België en nog enkele andere mensen ook (1 meisje met depressies omdat ze wilde veranderen van gezin maar de familie zei dat dat niet kon, een jongen van Italië, waarvan de belgen al op voorhand hadden voorspeld dat die niet een gans jaar hier zou overleven, die naar huis is gestuurd omdat hij niet deugde op school. Volgens wat ik heb gehoord zat hij op een superkatholieke school en lachte hij met de gebeden enzo en dat zijn dingen dat je hier beter niet doet. En ik denk dat er nog 1 of 2 anderen al zijn vertrokken, maar geen idee waarom.)

Ik krijg het superkoud in het winkelcentrum, supervreemd want iedereen zit er in zijn T-shirt en ik haal dus mijn trui boven. Mijn maag krijgt ook rare neigingen, ik denk dat het van de honger is. Dus op het moment dat ook de bus vanuit Tegucigalpa toekomt besluit ik om ook een pizza te kopen, dat heb ik nog niet gegeten sinds ik hier ben en ik heb zo verschrikkelijk veel zin in pizzahutpizza. Dus ik in de rij gaan staan. Op het moment dat het mijn beurt is wordt de kassierster onwel en ik wordt ook draaierig op min of meer hetzelfde moment, maar heb dat wel vaker, volgens mij is het van de extreme honger. Wat er later gebeurt is weet ik niet, ik ben eventjes bijgekomen in het winkelcentrum en zag dat mijn hand vol bloed ging vanop mijn hoofd, mijn geld had ik ook niet meer vast en ik weet dat ze uitlegden dat ik naar een ziekenhuis moest, maar voor de rest weet ik helemaal niets meer. Ik weet niet hoe ik in het ziekenhuis ben geraakt, echt vreemd.

In het ziekenhuis kom ik bij op het moment dat de dokter mijn hoofd aan het naaien is, alé de verdoving inspuit om mijn hoofd te naaien. Ik voel me enorm zwak en heb verschrikkelijke hoofdpijn. Er wordt gezegd dat ik superhard met mijn hoofd op de grond ben gevallen. Omdat de dokter denkt dat ik dengue heb moet ik dus in het ziekenhuis bloed laten nemen en laten onderzoeken. Wat blijkt, ik heb dus dengue, daar gaat mijn reisje naar Copan. Ik moet dus zeker nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven.

Ik krijg helemaal niets te eten de eerste dag (omdat ik zodanig ziek ben, wat wil zeggen dat ik enkel in de ochtend een klein beetje cornflakes heb gegeten, ik rammel van de honger) 's Avonds komt er nog een vrijwilliger van AFS maar ik ben zo zwak dat ik niet veel kon praten en ik herinner me er ook niet zodanig veel van. Ze geeft me wel enkele nummers van AFS die ik kan bellen. Ik heb ook een fantastische naald in mijn (rechter)arm zitten, ik mag mijn arm niet bewegen en moet zo slapen. Dat gaat natuurlijk maar half, en het doet verschrikkelijk veel pijn, eerlijk gezegd denk ik dat ze een beetje verkeerd geprikt hebben want heel mijn biceps staan superhard en doen abnormaal veel pijn. Dus op het moment dat de verpleegster komt alles eens te checken (rond 4.30 's nachts) zeg ik dat ik zot veel pijn heb. Gelukkig begrijpt ze me en besluit ze om me voor enkele uren te verlossen van mijn bakster. Maar ik kan mijn rechterarm dus niet meer plooien of strekken, want dat doet veel te veel pijn.

In de morgen mag ik weer niets eten, want er staan een heleboel onderzoeken geplant. Een röntgenfoto van mijn hoofd (de dag ervoor ook een van mijn longen, hart, ribben, echt wat een oud geval is dat, ik was zelf een beetje bang dat ze niet de juiste hoeveelheid stralen zouden doorsturen enzo want volgens mij moest dat allemaal worden ingesteld), een echografie (echt vreemd, ik dacht dat ze dat enkel gebruikten als je zwanger was, niet dus, dat was ook zo raar, denk dat ze slechts 1 minuut hebben gekeken en die dokter duwde superhard met dat toestel enzo), dan ook naar een ander ziekenhuis geweest om een hersenscan te laten uitvoeren, dat toestel was echt wel supermodern. Ik heb daar driekwartier, in mijn fantastisch ziekenhuisschort, moeten wachten op een scan die dus 2 minuten duurt.

Voor de rest van de dag helemaal alleen in mijn kamer :( Gelukkig wel eten (soep die nergens op trok) gekregen vanaf dat al de testen afgelopen waren. En dan komen ze plots binnen met de telefoon van het ziekenhuis en zeggen dat mijn ouders bellen, ik denk natuurlijk dat het mijn ouders van hier zijn, dus ik in het Spaans. Maar nee het zijn mama en papa, die bellen vanuit Nederland. Dus dat wil zeggen dat de berichtgeving toch nog min of meer in orde is.
De hele dag geslapen en een beetje TV gekeken. Hier in SPS heb je echt veel zenders dan in Tocoa (hier heb je zelf een Duitse, een Chinese en een Arabische zender, Nederlandstalig heb ik helaas niet gevonden, maar CNN is hier tenminste ook in het Engels en ze hebben hier MTV en zoveel meer engelstalige Amerikaanse zenders. Wat dus een stuk beter is dan die Spaans ingesproken brolzenders van Tocoa). 's Avonds krijg ik dus weer dezelfde slechte soep te krijgen (het is eigenlijk gewoon een mengelmoes met allerlei groenten: wortelen (lekker), aardappelen (hoort niet in een soep, maar cava), en dan nog enkele andere groenten waarvan ik de naam niet ken en 1 soort dat ik echt helemaal niet lust. er zit ook een klein beetje spaghetti in en voor de rest is alles waer/bouillon want die groenten zijn dus gewoon gekookt, en helemaal niet gemixt ofzo). Ik voel me gelukkig al een heel stuk beter, eigenlijk hoop ik dat ik morgen al naar huis mag.

De volgende dag krijg ik te horen dat ik ook nog salmonella heb, het kan er ook nog wel bij. Ik mag dus nog niet naar huis, en zal dus nog wat antibiotica moeten slikken (Ik weet niet hoeveel antibiotica ik hier al heb gekregen, maar het zal wel redelijk veel zijn volgens mij). Volgens mij houden ze me ook nog een dag langer in het ziekenhuis juist voor het geld, gelukkig moet ikzelf niets betalen. En de bakster wordt vandaag ook eingelijk verwijderd, nu kan ik me eingelijk draaien in mijn bed zonder te moeten zoeken hoe ik dat moet doen. Ik wordt ook verlegd naar een kamer een verdieping hoger, het nadeel is wel dat ik daar helemaal alleen lig en dat er dus amper een verpleegster langs komt, wat ik superonverantwoord vind, maarja, en de TV is in deze kamer ook nog eens geruïneerd, alé er is iets mis met de kabel. Dus ik kan echt niets doen, want het enige ''tijdschrift'' dat ze hebben is een stuk uit de bijbel, en daar heb ik nu echt geen behoefte aan. De verpleegsters komen nu ook iedere keer binnen en zeggen dat ik god dankbaar mag zijn dat ik zo snel terug genezen ben, denk ik in mezelf, ik bepaal zelf wel wie ik bedank voor mijn gezondheid, en dat zal in de eerste plaats de wetenschap zijn en zeker niet God. Er is ook een verpleegster die me een stuk uit de bijbel wil laten lezen, maar dat heb ik toch mooi afgewezen, ze denkt nu wel dat ik niet in God geloof, maar die begrijpen gewoon niet dat dat in België helemaal niet normaal is.

Ondertussen gaat het al een stukje beter met mijn rechterarm, het staat wel nog behoorlijk blauw, maar met mijn flexiumgel, die ik daar toch eventjes heb boven gehaald gaat het nu een stuk beter. Er is ook nog een koppel langsgekomen die ik helemaal niet kende, maar blijkbaar hebben die me dus van het winkelcentrum naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben dus met een auto naar het ziekenhuis gebracht, dat weet ik dan ook al weer. 's Avonds laat wordt ik dan opnieuw terug verlegd naar de kamer waar ik eerst lag, zodanig dat ik niet helemaal alleen boven lig.

De vrijdag mag ik dan eingelijk terug naar huis, maar AFS laat maar niets van zich weten, dus ik weet niet naar waar ik moet en hoe ik naar Tocoa terug moet keren. Dus ik naar AFS Emergencia bellen, en eerst neemt er niemand op (dat is dus wel een noodnummer!!!) Gelukkig belt ze 10 minuten later zelf terug. Maar zij weet dus ook niet wat ik precies moet doen, ze gaat wat rondbellen. zo ongeveer anderhalf uur later belt ze terug om te zeggen dat ik mee moet met een mama van een andere AFS student. Dus als die mama komt gaan we eerst naar haar huis, man wat een chic geval. De auto heeft ook gordels die automatisch sluiten, echt niet normaal rijke familie (de vader komt ook blijkbaar van nederland en dat is ook wel een beetje te zien aan het interieur, klompen in de vitrinekast). Na 10 minuten wordt er wel gebeld dat de bus is toegekomen in het winkelcentrum en dat ik daar ook naartoe moet gaan. Ik krijg nog het adres en een gsmnummer voor als ik eens naar SPS wil gaan voor een weekend. (ga ik echt wel doen, want ik ben Tocoa zo kotsbeu, er is helemaal niets te doen)

Zo voor dat is zowat mijn historie, ik ben al bij al dan nog gemakkelijk thuis geraakt (het was wel 8.30 's avonds, maar voor de rest geen problemen)

Ik ben dus van plan om een ander keertje naar Copan te gaan, ik probeer te regelen met AFS dat dat geen onafhankelijke reis is, dat zou moeten lukken als ik niet te lang naar daar ga.

Nu moet ik dus enkel nog wat antibiotica slikken, maar ik buiten de draadjes die nog steeds in mijn hoofd zitten is alles in orde. (Is er iemand die weet hoelang die draadjes normal gezien zouden moeten blijven zitten, want ik wil er zo snel mogelijk vanaf, ik ga het maandag in een ziekenhuis hier gaan vragen.)

En mama je pakket zou eindelijk zijn toegekomen, maar vandaag is het zaterdag, en de mevrouw in de post zegt dat ze ziek is, dus dat het vandaag niet gaat, maandag ga ik dus eens gaan kijken.

Hopelijk allemaal veel genoten van jullie vakantie (en wat leukers meegemaakt dan mij)
Tot binnenkort,

Eline