terugvlucht! een avontuurtje om nooit te vergeten met dank aan AFS

HOLA,

Hier het vervolg van mijn terugkeer,
Ik kwam dus toe op de luchthaven en er waren al enkele AFSers aanwezig, dus ik ben daar meteen naartoe gegaan; en dan zag je natuurlijk iedereen met gigantische valiezen. En dan naar de immigratiedienst ofzo, we moesten daar ons visum afgeven, die we dus een maandje hebben gehad en die nog liep tot maart volgend jaar. Maar ja, we mochten het niet houden als aandenken, en dan mijn valiezen gewogen, en het was toch eventjes spannend, een van mijn valiezen woog 51 kilo ipv 50. Hopen dat het voor geen problemen zorgt, En dan de check-in. Schuiven we allemaal mooi aan, en als het aan onze beurt is blijkt er een probleem te zijn. 't Was te denken, omwille dat het vluchtschema op het laatste is veranderd moesten er ook enkele aanpassingen in de computer gebeuren. En juist die aanpassing was niet bij iedereen zo goed uitgevoerd. Slechts 5 van de 9 konden vertrekken, ik zat natuurlijk bij diegene waar het niet van inorde was, en ik legde me er dus bij neer dat ik die dag niet meer zou vertrekken. Maar de andere 3 hebben nog zitten rondrennen op die luchthaven en uiteindelijk, een halfuur voor het vliegtuig zou opstijgen, ging de luchtvaardmaatschappij ons laten meevliegen en alles aanpassen als we elk 500$ betaalden. Gelukkig hebben we dan AFS die dat voor ons moet betalen, en zo zijn we nog juist op tijd het vliegtuig gehaald.

Eenmaal in Panama (na de eerste vlucht, die eerst in Costa Rica was gestopt) moesten we ons uitchecken, en dan opnieuw inchecken. De douane passeren en de bagage ophalen verliep zonder problemen, maar dan opnieuw inchecken. Dat was toch weer eventjes een verhaaltje. Blijkbaar was de aanpassing die ze in Tegucigalpa hadden gemaakt niet helemaal in orde (tuurlijk), dus zaten we daar mooi in Panama. Uiteindelijk zijn we gaan klagen bij Copeca, de luchtvaardmaatschappij waaraan we al dat geld hebben betaald en die de veranderingen in de computer hebben uitgevoerd. En dan zijn we uiteindelijk, met meer dan een uur vertraging, kunnen vertrekken richting Madrid.

Op het vliegtuig kon ik natuurlijk niet echt goed slapen, en doordat het vliegtuig echt vol zat konden we maar 2 zetels inpakken in de middengang. Dus ik lag echt niet goed, met als gevolg dat ik waarschijnlijk 2 à 3 uurtjes heb geslapen gedurende de hele vlucht.

Door de grote vertraging kwamen we een uur later aan dan voorzien in Madrid, maar daar hadden we dus maar anderhalf uur om te veranderen van vlucht, dus nu maar een halfuur. Wat dus onmogelijk is, om door de emense luchthaven te lopen. Gelukkig was er nog een vlucht later op die avond. En heeft Iberia, ons zeer snel tickets voor die vlucht kunnen geven.
Dus nu hadden we wel eventjes tijd om rustig rond te veranderen van gate. Maar natuurlijk wilden we wel eventjes bellen naar België om ze gerust te stellen en te zeggen dat we een 3-tal uurtjes later zullen aankomen dan voorzien. Maar hier had AFS goed zijn werk gedaan, en ze hadden de ouders al verwittigd toen ze zagen dat de vlucht in Panama een uur vertraging had opgelopen bij het opstijgen. Dus ze hadden zicht al aan dit scenario verwacht.

En dan, na een superlange reis, kwamen we aan in België. Eerst nog eventjes wachten op de valiezen. Natuurlijk bleven die van mij het langste weg, maar uiteindelijk kwamen ze toch, allebei, goed aan. En dan nog door de deur naar BELGIE, Het eerste dat ik zag waren wat spandoeken, van de andere, en dan Jeroentje, met zijn ene arm (diegene die niet gebroken was) zat hij te zwaaien. Man die was echt veel gegroeid, en dan zijn gezichtje die er toch lelijk uitzag met dat gat in zijn mond.
En dan nog een verrassing, tante Katrien was er ook, net als Maia die eerst niet zou meekomen, maar door de vertraging in Madrid, toch meekon. Dan Toch een iets positiefs aan al de vliegtuigproblemen :)

Zo dit is mijn avontuur.
Een jaar lang heb ik zogoed als elke week een berichtje geplaatst met al mijn belevenissen. Ik hoop dat iedereen heeft genoten van mijn avonturen. En nu heb ik zoveel materiaal, dat het allemaal mag verzameld worden in een boek. haha => Jeroen dat is een werkje voor jou!
Ik heb uiteraard nooit alles kunnen vertellen en dat zal ook nooit kunnen, want ik kan er blijven over vertellen. Ookal was het op sommige momenten iets wat moelijker (dan denk ik vooral aan mijn weekje ziekenhuis en kerstdag waar ik toch eventjes terug wilde naar België). Veel momenten zal ik toch nooit vergeten; mijn reisjes naar Copan, Roatan en Utila, mijn daguitstapjes met de familie naar Trujillo of Ceiba, de schoolactiviteiten met als hoogtepunt de schoolreis naar Comayagua en La Esperanza, en dan natuurlijk mijn sportactiviteiten volleybal met het kampioenschap in Tela, en de volksdansen met een foutloze presentatie in Bonito en de beste vriendschappen die ik daar heb!

Ik wil iedereen bedanken die het me hebben mogelijk gemaakt om dit mee te maken (vooral dan de finciële steun van mijn ouders :) ) en iedereen die ik gedurende het jaar heb leren kennen (ookal verstaan die niet wat er hier staat).

Het was een jaar om nooit te vergeten, Honduras heeft een plaatsje in mijn hart verdiend.


GRACIAS Y HASTA LUEGO,
Te quiero, Honduras,
Eline